فریاد‌های گوشخراش «حقوق بشر حقوق بشرِ» کانادا در سازمان‌های بین‌المللی و منطقه‌ای گوش همه را کر کرده بود، اما حالا دیگر کانادایی‌های کودک‌کش باید خفه‌خون حقوق بشری بگیرند. هر هفته یک رسوایی تازه، آن هم وسیع، آن هم یک نسل‌کشی (Génocide) آشکار، قربانیان هم همه کودک! این تراژدی حقوق بشری تمامی هم ندارد. حقوقی‌ها، خصوصاً حقوق بشری‌ها می‌دانند ژنوساید چقدر وحشتناک است. ژنوساید آخرین درجه از بربریت مدرن است. ژنوساید یعنی اقدام عملی برای دفن کردن حقوق بشر. حالا دیگر پس پرده کانادایی‌های ژیگول هویدا شده است: آن‌ها کودک‌کش هستند، آن‌ها به درازای تاریخ جزو ضدحقوق بشری‌ترین دولت‌ها هستند، آن‌ها بر گرده بی‌جان هزاران کودک نشسته و بر قلب هزاران مادر خنجر فرو کرده و پز حمایت از کودکان و زنان می‌دهند! حالا دیگر حرف زدن از حقوق و دم زدن از بشر از سوی کانادایی‌ها صنار هم نمی‌ارزد. داغ بزرگی است، پیدا شدن هر هفته یک گور جمعی کودکان در کانادا.
در همین آخرین ارزیابی دوره‌ای حقوق بشر (UPR) کانادا تلاش‌های زیادی کرد تا با اجماع، علیه کشور ما قطعنامه حقوق بشری صادر شود. اصلاً کانادا همیشه پای ثابت قطعنامه‌های دروغین حقوق بشری علیه ایران و سایر کشور‌ها بوده است. هرچند دست کانادا و برخی دیگر از کشور‌های غربی نزد دولت‌ها و سازمان‌های مردم‌نهاد رو شده است، اما آنچه در مجامع حقوق بشری حرف اول و آخر را می‌زند، سیاست است، نه حقوق و نه بشر. به همین خاطر هم هست که عملکرد درخشان حقوق بشری ایران با سیاسی‌کاری کانادا و بعضی دیگر از کشور‌های غربی هماره جای درخوری در اسناد بین‌المللی ندارد. برعکس، هیچ اثر شایسته‌ای از کارنامه سیاه حقوق بشری کانادا و غربی‌ها در اسناد بین‌المللی و منطقه‌ای نیست.
حالا دیگر با کشف متوالی گور‌های کودکان دست کانادایی‌ها رو شده است؛ هر هفته یک گور چند ده نفری از کودکان بی‌گناه بومی در کانادا یافت می‌شود. این قتل عام و نسل‌کشی آشکار، یک افتضاح ابدی برای کانادا به بار آورده است. کانادا هم‌اکنون هم با مشارکت در جنگ یمن کودک‌کشی می‌کند، اما این کودک‌کشی چیز تازه‌ای نیست، گور‌های تازه کشف شده گواهی می‌دهند که کودک‌کشی در ذات کانادایی‌های نژادپرست نهادینه شده است.
جاستین ترودوی مزور هم از این دریای شرم، ماهی کثیف خود را صید می‌کند: او مدعی است کلیسا و پاپ باید بابت این قتل عام کودکان عذرخواهی کنند. این اظهارات سالوسانه بر خشم مذهبی می‌افزاید، آن‌گاه که کلیسا‌ها آتش زده می‌شود، همین ترودوی کراواتی و اتوکشیده، خشونت مذهبی را هم محکوم می‌کند؛ همین‌قدر زبون و همین‌قدر ریاکارانه.
داستان اندوهناک کودک‌آزاری‌های تاریخی در کلیسا و رسوایی‌های جنسی برای برخی از اسقف‌ها و پاپ‌ها بماند برای بعد؛ حالا آنچه که از دل تاریخ برآمده و مشخص است، این است: عجالتاً نه کانادا و نه کلیسا حق ندارند حتی «ح» ابتدای حقوق بشر را بر زبان‌شان جاری کنند یا حتی قبل‌تر از آن، حق ندارند در تصورات‌شان هم به حقوق بشر بیندیشند. آن‌ها باید تا مدت‌ها جواب نقض‌های ساختاری و تاریخی حقوق ابنای بشر را پس بدهند.
هر هفته یک گور چند ده نفری از کودکان بی‌گناه بومی
