دولت بایدن که در شعار‌های انتخاباتی تلاش کرد چهره‌ای نرم و معتدل از خود نشان داده و رویکرد‌های ترامپ را تقبیح کند، به‌جز مواردی که به نحوی به تأمین مستقیم و غیرمستقیم منافع امریکا مرتبط بود یا موانع سیاست خارجی آن‌ها را مرتفع می‌کرد، سیاست‌های اصلی جهانی یا در غرب آسیا، استمرار سیاست‌های گذشته و با ادبیات جدید را دنبال می‌کند. اسناد امنیت ملی ایالات متحده نیز همین پیام را منعکس می‌کنند، به نحوی که چین و روسیه، چالش و تهدید فوری برای امریکا توصیف شده و راهبرد استمرار فشار و مهار تنش‌های مدیریت شده در دستور کار است تا امریکا بتواند از موقعیت جهانی خود دفاع و از سرعت افول مؤلفه‌های قدرت امریکا بکاهد یا از سرعت قدرت‌یابی این دو ابرقدرت بکاهد. در غرب آسیا که منطقه‌ای راهبردی در ارکان سیاست‌های جهانی امریکاست، به‌رغم چالش‌ها و ناتوانی‌ها و ناکامی‌های امریکا و متحدان آن و اضطرار و نیاز حیاتی و فوری امریکا برای خروج یا کاهش حضور و صحنه‌گردانی در دو حوزه چین و روسیه، جوهر سیاست‌های ترامپ
شاید هم وحشیانه‌تر و موذیانه‌تر در دستور کار است. در قبال ایران وجودی که ابزار چندانی که فراتر از فشار حداکثری عمل نماید، در اختیار ندارد، بر مطالبات استکباری و یکسویه اصرار ورزیده و یک فرصت چهار ماهه را در مذاکرات وین از دست داده است. اگرچه برخی از مقامات و نحبگان یا ارکان فکری در امریکا، بر یک توافق فوری تأکید دارند، ولی دولت بایدن با تکیه بر فشار‌های روانی و بازی‌های دیپلماتیک، از بازگشت متعهدانه به مفاد برجام، طفره می‌رود و به‌خوبی می‌داند که ماه‌های آینده شرایط چانه‌زنی امریکا را دشوارتر خواهد کرد؛ لذا برای نوعی موازنه‌سازی در عرصه‌منطقه‌ای که هم منطق مرتبط با ایران دارد هم به مؤلفه‌های منطقه‌ای و اوضاع متحدان آن و به‌ویژه رژیم صهیونیستی مرتبط است، یک پروژه آشوب و تروریسم را به موازات نوعی کاهش کمی و کیفی حضور پایگاهی و اشغالگرانه دنبال می‌کند و ابزار‌های بین‌المللی مانند سازمان ملل را در برخی پرونده‌ها مانند یمن با رسوایی هزینه می‌کند. شرایط در افغانستان را طوری مدیریت کرده که با خارج شدن از این کشور و حفظ نقاط حساس و محدود، یک آشوب و جنگ قدرت را دامن زده و ناظر و مدیر آن باشد و بازیگران دیگر را وارد فرسایش و مشغولیت نماید. در عراق برخلاف یک‌سال قبل کارت‌های دولت‌سازی خود را از دست داده و به نوعی کودتای آرام و شبه‌قانونی برای حفظ مصطفی کاظمی و تعطیل شدن تمامی مؤسسات قانونی مانند مجلس این کشور فکر می‌کند و در کنار آن، به‌جز افزایش زمینه‌های واگرایی‌های پرتنش در بین اقوام و طوایف و احزاب، به بازگشت یک داعش جدید در عراق و به‌ویژه مناطق غربی و متصل به مناطق شرقی سوریه و نزدیک به مرز‌های اردن و سعودی امید بسته و کاهش نیرو و خروج برخی امکانات موشکی و هوایی، پاتریوت و تاد را با آرامی به اجرا می‌گذارد.
در سوریه با نگاه میان‌مدت برای باقی ماندن در شرق سوریه، لایه‌های بازیگران نیابتی مانند تروریست‌های النصره در ادلب یا قسد در شمال شرقی سوریه یا ناامنی در جنوب این کشور را در دستور گذاشته و به همکاری ترکیه امیدوار است. در یمن، در یک بازی سیاسی و مذاکراتی، اهداف جنگ تحمیلی، تجاوزکارانه و مملو از جنایت جنگی و ضدبشری را به محور‌های طرح سیاسی خود تبدیل کرده و همزمان، نقش فعالی به داعش و القاعده در برخی استان‌ها داده و با حضور پایگاهی نیرو‌های امریکایی و انگلیسی و حضور اطلاعاتی و پوششی صهیونیست‌ها، که توسط امارات در جزایر استراتژیک یمن دنبال می‌شود، زمینه و فضای عمومی را برای یک مرحله جدید از جنگ‌افروزی و استمرار جنایت فراهم کرده تا انصارالله و مردم یمن را وادار به تسلیم نماید.
پاشنه آشیل دولت بایدن، دولت شکننده و ائتلافی جدید در رژیم صهیونیستی است که بحران‌های زیادی آن را فرا گرفته و امریکا نیز قادر به حمایت فوق‌العاده از آن نیست و به ایادی خود در مصر و عربستان و قطر و حکومت خودگردان فلسطین امید بسته، همانگونه که ادامه بحران‌سازی در لبنان با ابزار فشار اقتصادی و قحطی سازی را دنبال می‌کند. این راهبرد دولت بایدن با هدف نوعی فرسایش و مجبورسازی بازیگران منطقه‌ای، محور مقاومت و ایران دنبال می‌شود که از بنیه کافی نیز برخوردار نیست.
سلام. جز ریا و دروغ منتظر چیز دیگری از غربی ها نباشید 
