قبلاً هم گفته‌ایم که موفقیت تیم ملی فوتبال در راه رسیدن به جام جهانی آرزوی ما و همه ایرانی‌هاست. طبیعی است که هیچ کس دوست ندارد شکست تیم ملی را ببیند، اما گویا این روز‌ها برخی آنقدر از خود بیخود شده‌اند که حتی برای یک پیروزی معمولی و پیش‌پا‌افتاده هم بریز و بپاش راه می‌اندازند و از خودشان خوشحالی زاید‌الوصف به نمایش می‌گذارند.
سؤال این است که آیا برتری و پیروزی مقابل دو حریف از پیش باخته یعنی هنگ‌کنگ و کامبوج را باید با پاداش ۲۵ میلیونی جواب داد؟ یا اگر از سر اشتباه سوءمدیریت به عراق و بحرین باختیم، برای پیروزی دوباره مقابل آن‌ها ۵۰ میلیون تومان پاداش بدهیم؟ بدتر اینکه برای صعود از یک مرحله به مرحله بعد باید ۱۰۰ میلیون تومان پاداش پرداخت کنیم؟ با این وجود در مرحله بعد که حریفان اصلی آسیایی یعنی ژاپن، کره‌جنوبی، عربستان و استرالیا حضور دارند حتماً برای هر بازی باید ۵۰۰ میلیون پاداش بدهیم، این چه بدعت زشت و چه تبعیض آشکاری است که در حال رخ دادن است؟ چرا فوتبال برای باخت و سوءمدیریتش میلیاردی به بیت‌المال هزینه تحمیل و برای برد‌ها و پیروزی‌های دم‌دستی هم باز میلیاردی هزینه‌تراشی می‌کند؟
طبیعی است که از پیروزی تیم ملی خوشحال و بابت شکست آن ناراحت شویم، اما اینکه وزیر ورزش و رئیس سازمان برنامه‌وبودجه اینگونه از بیت‌المال برای چند پیروزی و راهیابی به مرحله دوم رقابت‌های انتخابی جام جهانی حاتم‌بخشی کنند، حتماً واکنش‌های منفی زیادی به همراه خواهد داشت. این تبعیض آشکار در توجه به رشته‌های ورزشی در حالی رخ می‌دهد که همین حالا مسئولان کاروان ورزش‌های جانبازان و معلولان شرکت‌کننده در پارالمپیک توکیو (کاروان سردار دل‌ها) از کمبود بودجه و عدم رسیدگی و توجه فریادشان به آسمان بلند شده و کار به جایی رسیده است که سرپرست این کاروان صراحتاً اعلام کرده در صورت نرسیدن بودجه و تأمین مالی ورزشکاران به لحاظ روحی و روانی با مشکل روبه‌رو می‌شوند.
رئیس سازمان برنامه و بودجه از سویی در دیدار با مدال‌آوران و المپیکی‌ها مدعی می‌شود آن‌ها در المپیک و پارالمپیک باید مانند رزمندگانی که در خرمشهر جنگیدند دست خالی به مصاف رقبای خود بروند، اما از سوی دیگر همین آقا از فوتبال به عنوان یک مسئله مرتبط با شادی اجتماعی یاد و مجوز پرداخت ۵۱۰ میلیارد تومان ناقابل را برای فوتبال صادر می‌کند؛ فوتبالی که ظاهراً حتی با رئیس جدید و مدعی‌اش هم خوب می‌داند چگونه باید بیت‌المال را خالی کند و جیب مردم را بزند؛ همان رئیسی که قبل از آمدن مدعی شده بود درآمد چند میلیون یورویی و دلاری برای فوتبال ایجاد خواهد کرد.
آنچه مشاهده می‌شود یک تبعیض آشکار در ورزش است؛ تبعیضی که مدت‌ها از آن گفتیم و نوشتیم و آقایان هر بار منکر شدند که وجود ندارد، اما گویا در این روز‌های پایانی دولت مثلاً تدبیر و امید می‌خواهند هر طور شده بیت‌المال را به حراج بگذارند و تا جایی که امکان دارد خرج کنند، چون قرار نیست المپیک را ببینند و قرار نیست پاسخگوی این همه تبعیض و ناجوانمردی در حق ورزشکاران قهرمان و مدال‌آور ایران باشند. آقایان ثابت کرده‌اند فقط فوتبال را می‌بینند و چیز دیگری برایشان مهم نیست. فقط فوتبال را می‌بینند و خوب یاد گرفته‌اند که با استفاده از علاقه مردم به آن طوری وانمود کنند که دلسوز ورزش هستند.
