«مدیریت سلیقهای به شدت به سینما آسیب زده است. هشت سال پیش که حسن روحانی آمد، جلسهای با اصناف مختلف سینما ترتیب و قول داد از سینمای ملی و تولید فیلمهای ارزشی حمایت خواهد کرد، اما هیچ اتفاقی نیفتاد.»
«امیرحسین شریفی» تهیهکننده باسابقه سینما درباره اینکه چرا برخلاف هشت سال پیش در مناظرات انتخاباتی هیچ اشارهای به سینما نشد، میگوید: متأسفانه در کلام کاندیداهای ۱۴۰۰ نیز حتی یک نفر برنامهای برای بهبود معیشت سینماگران ارائه نکرده و این، خیلی خطرناک است. تهیهکننده «سیب سرخ حوا» ادامه میدهد: هر کسی که آمده با باندبازی، فامیل و آشنای خودش را در بخشهای مختلف و خانه سینما قرار داده است. سینما برای سینماگر نیست. اکثر سینماگران مشکل معیشتی دارند و فاقد بیمه بیکاری و اجتماعی هستند. اکنون فقط ۱۵درصد از هنرمندان وضع خوبی دارند و باقی آنها بیکارند و سینما یک بحث فراموششده و تعطیل شده است. من در دهه ۷۰، ۱۰ فیلم در سینمای دفاع مقدسی داشتم و اوضاع بهتر بود.
تهیهکننده «اشک سرما» تأکید میکند: رئیسجمهور بعدی هر که باشد باید رئیس سینما را از میان اهالی منصف سینما انتخاب کند. دیگر بس است هر چه آدم بیربط مدیر سینما شدند و بر مشکلات افزودند. باید فردی مدیر سینما شود که اهالی سینما را بشناسد و خودی و غیرخودی راه نیندازد. در دو دوره سیفالله داد و جواد شمقدری که از اهالی سینما بودند، اوضاع بسیار بهتر از ادوار دیگر سینما بود، البته هم داد و هم شمقدری این ایراد را داشتند که به جای تنوع افکار، حلقهای خاص از سینماییها را دور خود جمع کردند و همین تا حدودی در مسیرشان خلل وارد کرد ولی در هر شکل باز همان دوران داد و شمقدری بهتر از ادوار دیگر سینما بود.
تهیهکننده فیلم سینمایی «ضیافت» در پایان خاطر نشان میکند: اغلب رؤسای سینما فقط وعده دادند و عمل نکردند و حالا امسال آرزویمان رؤسایی هستند که به وعدههای خود عمل کنند. ما در سینمای ایران فقط حرف شنیدهایم و هیچ کس عمل نکرده است. مدیریت سلیقهای مدیران سینمایی به شدت به سینما آسیب زد، چون سینمای ما قانون مدون ندارند. سلیقهای بودن است که باعث میشود فیلمی در یک دوره توقیف و در دوره بعد، با حمایت فراوان اکران شود! اگر قانون جامع سینما تصویب شود و سیاستهای قطعی برای سینما داشته باشیم، بسیاری از مشکلات، خودبهخود حل خواهد شد. من خودم در دیدار با رهبری شاهد بودم که ایشان به صراحت مخالف سانسورهای دست و پاگیر هستند ولی بدبختانه مدیران ترسو برای حفظ صندلی، فقط به سانسور میاندیشند!