شهرام حلاج در کانال تلگرامی خود نوشت: برای توسعه و اتمام طرح‌های عمرانی باید روش خوب مشارکت عمومی و خصوصی را یک بخش مهم از فرآیند توسعه نظام فنی و اجرایی کشور بدانیم. نباید به میانبر‌های خطرناک دل ببندیم. باید به تقویت مشارکت عمومی و خصوصی از راه‌هایی درست مانند «حاکمیت قانون» و «حمایت از حقوق مالکیت» بپردازیم. نباید راه اصلی را بر هم زدن قواعد شناخته‌شده و سازوکار‌های تجربه‌شده ارجاع کار تصور کنیم.
باید به تدوین «قالب قرارداد‌ها و شرایط عمومی و اختصاصی قرارداد‌های مشارکت عمومی و خصوصی» همت کنیم؛ یعنی به همان چیزی بپردازیم که قانونگذار در ماده ۲۷ قانون الحاق ۲ مقرر کرده است؛ چیزی که به غنای ادبیات فنی و اجرایی کشور بیفزاید و ماهیت مهندسی، اقتصادی و حقوقی آن را توسعه دهد. نباید با وعده «انشاءالله بعداً بهترش را می‌نویسیم» گول وعده‌های سر خرمن را بخوریم؛ نباید دچار شعارزدگی و جوّزدگی بشویم؛ نباید شتابزده نقض قوانین و آیین‌نامه‌های برگزاری مناقصات کشور را راه میانبر تصور کنیم.
متأسفانه می‌بینیم که برخی کسان به محض دیدن در باغ سبز، ذوق‌زده می‌شوند و دنبال میانبر‌های خطرناک می‌روند. شوربختانه برخی کسان با کمترین تجربه و شناخت از چارچوب‌های نهادی، پیاده‌نظام حمله و ویران‌سازی نهاد‌ها می‌شوند. باید تجارب جوامع و پند‌ها یا عبرت‌های تاریخ را به خوش‌باوران نشان داد؛ باید آنان را از دستپاچگی و شتابزدگی بر حذر داشت و به سوی تفکر و مطالعه دعوت کرد. برای پرهیز از خوش‌باوری و شتابزدگی، باید نکاتی مانند این دیالوگ درخشان فیلم «حکم» را پیش چشم داشت که: «قانون فقط تکه‌ای کاغذ نیست که بشود سریع درباره‌اش تصمیم گرفت. تصمیم شتابزده نتیجه‌اش هرج‌ومرج و سوءاستفاده و خودسری است.» این قانونی که تصویب شده است، برایش جنگیده‌اند؛ مردم در برابر نیرو‌های خبیث که سوءاستفاده و خودسری می‌کنند، از قوانین پاسداری کرده‌اند. این فرق بنیادین میان جامعه برخوردار از روابط دموکراتیک با جامعه دیکتاتوری است. قوانین را، همیشه باید رعایت کرد نه به صورت گزینشی و دلبخواهی.
