سرویس سیاسی جوان آنلاین: فرایند انتخابات و مشارکت در آن یکی از جلوه‌های بارز مردم سالاری دینی در جمهوری اسلامی است، از این رو مشارکت حداکثری یکی از اهداف و خواست‌های حکومت در طول ادوار انتخابات بوده است. چراکه بسیاری از کارشناسان و تحلیلگران در داخل و خارج انتخابات را محک واقعی برای پایبندی و تجدید بیعت مردم با نظام حاکم معنا و تفسیر می‌کنند.
از سوی دیگر مردم و نخبگان جامعه هم انتخابات را فرصتی در جهت حل و بیان مشکلات و چالش‌های جاری یا آتی کشور می‌دانند. بر همین اساس انتخابات حیات سیاسی را کشور پدید می‌آورد که همه اقشار جامعه خود را به نوعی در آن سهیم می‌دانند. اما وصف عنوان همه اقشار سبب شده برخی گروه‌های سیاسی انتخابات را دست مایه زیادخواهی و منفعت طلبی خود کنند.
این اقشار سودجو متاسفانه خواسته‌ها و مطالبات مردم را پله می‌کنند تا به خواسته‌های نامشروع و ضدمنافع ملی دست یابند. این گروه‌ها در طول حیات ۴۲ ساله انقلاب نزدیک به سه دهه سکان اداره کشور را در اختیار داشته‌اند، اما با نگاهی به کارنامه اجرائی ان‌ها متوجه می‌شویم که عملکرد آنها جز تیره بختی و سیاهی برای مردم هیچ دستاوردی برای کشور به همراه نداشته است.
باج‌خواهی و سفسطه این گروه‌های خاص سیاسی باعث شده در هر دوره مردم را به شیوه‌های جدید فریب و چپاول کنند. به گونه‌ای که در هر دوره با یک نقشه شوم و تازه‌ای به عرصه انتخابات ورود پیدا می‌کنند. در یک دوره با گفتمان سازندگی در دوره بعد اصلاحات سیاسی و ساختاری، در دوره‌ای با انتخاب خوب و بد، در دوره‌ای تعامل با جهان و... پا به عرصه انتخابات می‌گذارند. هدف هم برای آنها روشن است، رسیدن به قدرت به هر قیمت و بهایی که باشد.
نکته‌ای که همیشه این گروه‌ها از پاسخ به آن طفره می‌روند این است که هیچگاه بیان نمی‌کنند برای تحقق وعده‌ها و خواسته‌ها، با چه سازوکاری و چگونه قرار است عملیاتی شود و برایند نهایی عملکرد آنها برای جامعه چیست؟. شعار آنها معمولا مطالبات بر زمین مانده مردم است. این طیف سیاسی هیچ وقت به مسیر اجرای وعده‌ها اشاره نمی‌کنند، چون قرار و هدف بر این نیست که ان وعده تحقق پیدا کند، بلکه هدف این است که اولا ان‌ها در راس کار باشند و ثانیا مردم را برای دوره‌های بعدی با توجیه و فرافکنی در صف حمایت از خود به خط کنند. نقشه کلی و نخ نمای آنها در همه انتخابات یک چیز بیشتر نیست، آنهم اینکه شرایط حساس و ویژه است اگر ما نباشیم فاجعه به پا می‌شود.
حتی یکی از تئورسین‌های این حزب با وقاحت تمام پیشتر در یکی از روزنامه‌های همسوی خود در اسفند سال ۱۳۹۵ مدعی شده بود اگر ما سرکار نباشیم دلار ۱۲ هزار و ماشین پراید به ۵۰، ۶۰ میلیون خواهد رسید در حالیکه همین امروز دلار به بیش از ۲۳ هزار و خودرو پراید هم به بیش از ۱۳۰ میلیون رسیده است. اما در دوره کنونی شورای نگهبان با ارائه نقشه و برنامه کاندید‌ها خط بطلانی بر روی وعده‌های پوچ و بی اساس آنها کشید و مانع از احراز صلاحیت‌ها شد.
ولی حب قدرت و بهره‌گیری از رانت‌های گسترده از جمله روند خصوصی سازی‌ها، ارز ۴۲۰۰، مصادره پست و مقام‌ها و... این گروه را آنچنان شیفته خود کرده که به هیچ چیزی کمتر از در راس امور بودن رضایت نمی‌دهند، پس تلاش کردند رهبری را مجبور به صدور حکم حکومتی کنند. بطوریکه حسن روحانی، در نامه‌ای به مقام معظم رهبری، خواستار دخالت ایشان در موضوع عدم احراز صلاحیت‌های از سوی شورای نگهبان شد.
بسیاری از چهره‌های شاخص سیاسی این طیف امیدوار بودند با نگارش نامه‌های اینچنینی خواسته آنها محقق شود، اما رهبر معظم انقلاب در اولین سالگرد آغاز به کار مجلس یازدهم، ضمن رد صدور حکم حکومتی، عملکرد شورای نگهبان را نیز تایید کردند. همین مسئله امید این طیف سیاسی خاص را دو چندان ناامید کرد. پ
س از این ماجرا هر یک بصورت جداگانه بیانیه صادر می‌کنند تا مردم را از حضور در صندوق‌های رای منصرف کنند. این طیف‌های سیاسی خاص آنچنان وقیحانه به صندوق رای جسارت می‌کنند که گویی تنها با حضور ان‌ها انتخابات معنا می‌شود و اگر ان‌ها حضور پیدا نکنند انتخابات معنایی ندارد. این طیف سیاسی مشارکت پایین را مطرح می‌کنند درحالیکه مشارکت پایین یقیناً به دلیل ناکارآمدی، سوء‌مدیریت و چپاول دولت حامی آنها، ایجاد شده و مردم را مایوس و عصبانی کرده است.
براین اساس این انتخابات باتوجه به شرایط کرونایی، یاس مردم از دولت روحانی، نبود کمپین و راهپیمایی‌های خیابانی و... ممکن است مشارکت حداکثری را با خود همراه نداشته باشد. البته لازم به ذکر است که تا روز انتخابات زمان بسیار باقی مانده و ممکن است در روز انتخابات حماسه دیگری شکل بگیرد. اما این پرسش در اینجا قابل طرح است که اگر با همه مشکلات و مسائل جاری مشارکت حداکثری بود، چه پاسخی برای جامعه خواهند داشت؟
