از روزی که نشست وین برگزار شده، همواره جریانی به دنبال القای این مفهوم است که دوران عسر و حرج ملت ایران تمام شده و همانطور که در سال ۹۴ برای برجام مکرر این ادبیات اغواکننده را به جامعه پمپاژ می‌کردند که از فردای امضای برجام بیش از ۱۰۰ میلیارد دلار وارد کشور خواهد شد و نگران آن بودند که ورود این میزان ارز به کشور را چگونه با سرمایه‌گذاری خارجی می‌توانند مدیریت کنند، اکنون هم برخی خوش‌بین به وعده‌های توخالی دشمن، حرف از قول طرف امریکایی بر رفع تحریم‌ها می‌زنند و این نسیه نقد نشدنی را بار دیگر همچون انتخابات ۹۶ قصد دارند برای ملت ایران فاکتور کنند تا بار دیگر با اغوای افکار عمومی، به مطلوب خود در انتخابات ۱۴۰۰ نائل آیند. با همین نگاه است که رئیس‌جمهور همچون سال ۹۶ که وعده عمل نشده حل مشکلات کشور در ۱۰۰ روز را داد بار دیگر مدعی می‌شود که اگر بگذارند، ما در ۱۰۰ روز پایانی دولت دوازدهم مشکلات مردم و کشور را حل می‌کنیم.
ظاهراً سیاست «ماکیاولی» مربوط به دوران رنسانس قرن ۱۵ میلادی و مختص ایتالیای آن روز و توصیه‌های او هم فقط خاص «شهریار» نبوده و بسیار سیاستمداران پس از او بوده‌اند که جا پای ماکیاولی گذاشته و از همان ابزار و شگرد‌ها برای اغفال مردم استفاده کرده‌اند. چرا برخی هنوز تصور می‌کنند مردم قرن ۲۱ میلادی همچون مردمان قرن ۱۵ هستند! ماکیاولی در توصیه به شهریار گفته بود: مردم ذهن فراموشکاری دارند و شهریار باید از این ویژگی مردم استفاده و خوشی‌ها را ذره ذره و سختی‌ها را یک دفعه بر آنان عارض کند. چون با دریافت خوشی‌های ذره ذره، همیشه مردم خود را مدیون شهریار می‌دانند و با عارض شدن سختی‌ها نیز، چون ذهن فراموشکاری دارند به مرور زمان آن را فراموش می‌کنند.
آقای رئیس‌جمهور باید بدانند که مردم این عصر با دوران رنسانس تفاوت ماهوی دارند و با خیال اینکه مردم سال‌های سختی را که در این مدت داشته‌اند فراموش کرده‌اند، یک وعده را دو بار نمی‌توان برای آن‌ها فاکتور کرد. ملت ایران حل مشکلاتشان را با رفع تحریم‌های امریکایی! و حضور بیش از ۲۵۰ هیئت اقتصادی اروپا و... برای سرمایه‌گذاری در ایران پس از امضای برجام که فقط دستاورد آن ۳ میلیون دلار – آن هم صرفاً روی کاغذ بود - را در ۱۰۰ روز اول ریاست جمهوری آقای رئیس‌جمهور در سال ۹۶ دیدند و این تجربه تلخ آنچنان آزار‌دهنده است که حاضر نیستند زیر بار وعده ۱۰۰ روزه آقای روحانی در پایان دولت دوازدهم نیز به بهانه باز کردن گارد مذاکره با غرب در وین بروند. آن وعده، ارمغانی که برای مردم داشت این بود که دلار ۳۹۰۰ تومانی ۲۰ شهریور ۹۶ را امروز به ۲۴ هزار تومان رسانده است و مرغ ۷۵۰۰ تومان را به بالای ۲۴ هزار تومان – البته اگر یافت شود- و قس علیهذا.
ظاهراً قرار است با وعده جدید دولت در نشست وین و مذاکراتی که انجام می‌شود، بازار ارز در هفته‌های آینده به مهم‌ترین ابزار دولت برای مهندسی آرای انتخاباتی تبدیل شود. چرا که دولت یک برداشتی از وضعیت حاضر کشور و نگاه مردم به انتخابات دارد که شاید این برداشت درست باشد، ولی راه رضایت مندی مردم را یا نمی‌داند - که بعید است که نداند - یا با همان نگاه ماکیاولی تلاش دارد با تغییراتی در زندگی مردم آن هم موقت، گرایش مردم به خود و جریان حمایت‌کننده خود در این دو دوره را تغییردهد. کسی منکر این نیست که تأثیر شرایط اقتصادی ماه‌های قبل از انتخابات بر رفتار سیاسی مردم به دلیل شاخص‌های کلی اقتصادی بر روی جهت دهی آرای مردم و تأیید عملکرد و یا انتظارات از یک جریان فکری تأثیرگذار است و می‌دانیم که از مهم‌ترین شاخص‌های درک تورم در کشورمان قیمت دلار است؛ لذا با اتفاقات و تلاش‌هایی که این روز‌ها دارد می‌افتد به نظر می‌رسد دولت با استفاده از فرصت احتمالی احیای برجام و تزریق ارز به بازار، به دنبال کاهش قیمت دلار در هفته‌های منتهی به انتخابات است.
مهم‌ترین ریسک‌های بازار ارز در سال ۱۴۰۰ مربوط به این ۹ مورد بوده است: ۱- سرنوشت برجام؛ ۲- سرنوشت FATF؛۳- میزان تولید و صادرات نفت و گاز؛۴- بازگشت ارز‌های صادراتی حاصل از فروش نفت و صادرات غیرنفتی؛ ۵- اثرات بودجه ۱۴۰۰؛ ۶- موفقیت دولت در آزادسازی منابع ارزی بلوکه شده در سایر کشور ها؛ ۷- سیاست ارزی دولت در دو ماه منتهی به انتخابات؛ ۸- نرخ بهره حقیقی و ۹- انتظارات و پیش داوری عمومی از نگاه اقتصادی کاندیدای پیروز در انتخابات.
در این میان سه موضوع احیای برجام، پذیرش FATF و سیاست انتخاباتی دولت به عنوان ریسک‌های کوتاه مدت بازار ارز مطرح هستند و دولت در صدد است از آن‌ها در این دو ماه باقیمانده به انتخابات استفاده کند. هرچند دولت آقای روحانی و اصلاح‌طلبان، با موضع‌گیری‌هایی که در مجمع تشخیص مصلحت نظام نسبت به تصویب و پذیرش FATF وجود دارد، چندان امیدی به بهره‌گیری انتخاباتی از FATF ندارند. اما تلاش می‌کنند با استفاده از فرصت احیای برجام و تأمین ۱۰ تا ۱۵ میلیارد دلار ارز‌های بلوکه شده در کره‌جنوبی، عراق و... و افزایش عرضه ارزبه بازار، قیمت دلار را به منظور دستیابی به اهداف انتخاباتی کاهش دهند.
دولت به خوبی از تأثیر کوتاه مدت احیای برجام بر کاهش نرخ ارز در بازار آگاه است و قصد دارد این دریچه را با استفاده از افزایش قابل توجه ارز تا زمان انتخابات باز نگه دارد. روز ۱۵ فروردین و در پی انتشار خبر نشست مشترک ایران و امریکا در وین برای مذاکره درمورد برجام، قیمت دلار از ۲۶هزار تومان به ۲۴ هزار تومان سقوط کرد، اما بلافاصله با مداخله صرافی ملی (بانک مرکزی) اندکی رشد کرد و در محدوده ۲۵ هزار تومان تثبیت شد. این یعنی دولت تلاش می‌کند قیمت‌های فعلی را تا زمان شروع تزریق ارز حفظ کرده و از کاهش ناگهانی نرخ ارز به عنوان شوک به رأی دهندگان خاکستری در انتخابات پیش رو بهره ببرد.
هرچند باید به این نکته توجه داشت که در حالت کلی، بدون زمینه‌سازی شوک روانی بازگشت امریکا به برجام، تزریق دلار به تنهایی نمی‌تواند باعث کاهش محسوس نرخ ارز گردد وچه بسا زمینه را برای خروج سرمایه از کشور فراهم نماید.
نکته مهم اینجاست که اگر دولت نتواند بستر لازم را برای ورود کاندیدای خود فراهم نماید – چه به دلیل اختلافات در درون جریان اصلاحات برای اجماع روی کاندیدای مورد نظر یا عدم تأیید کاندیدای مورد تأکید اصلاح طلبان توسط شورای نگهبان، آن‌ها این امکان را در اختیار دارند با ایجاد زمینه افزایش نرخ ارز، خواسته یا ناخواسته موجب کاهش مشارکت عمومی در انتخابات شوند و دولت آینده را با مشکل مواجه کنند. از همین رو، تلاش برای افزایش مشارکت مردم در انتخابات ۱۴۰۰ باید راهبرد اصلی و کلان همه دلسوزان نظام و جریان وفادار به انقلاب و نظام اسلامی باشد و در این زمینه از هیچ کوشش تبلیغی و ترغیبی مردم برای حضور در انتخابات نباید غفلت کرد.
حتی در کشورهای "غیر انقلابی"و "غیر متعهد" به دولتی با این کارنامه درخشان اجازه مانور دادن برای انتخابات بعدی داده نمی‌شد.بلکه استیضاح، ..میشد. 
