مرداد امسال که بیاید المپیکی‌ها می‌شوند خبر یک ورزش و از مردم تا مسئولان انتظار دارند که ورزشکاران کاروان ایران از هر رشته‌ای که در توکیو حضور دارند بهترین عملکرد را داشته باشند، اما یک سؤال در فاصله چهار ماه تا آغاز المپیک؛ آیا به همان اندازه که مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک از المپیکی‌ها انتظار دارند، بودجه و امکانات نیز در اختیارشان قرار داده‌اند؟
گلایه‌های دیروز علیرضا دبیر در حاشیه مسابقات انتخابی المپیک کشتی که آزادکاران توانستند سه سهمیه دیگر بگیرند و سهمیه شش‌تایی‌شان برای بازی‌های توکیو کامل شود، به خوبی گویای وضعیت المپیکی‌ها در فاصله کوتاه باقی مانده تا روشن شدن مشعل بازی‌ها در ژاپن است. لپ‌کلام رئیس فدراسیون کشتی یک جمله بود «با این حمایت‌هایی که امروز می‌شود، کسی از کشتی انتظار موفقیت، نه تنها در المپیک توکیو، بلکه در دو المپیک بعدی را هم نداشته باشد!»
او می‌گوید هزینه‌ها چند برابر شده، اما بودجه همان بودجه گذشته است و با این وضعیت نمی‌شود برای موفقیت و کسب مدال برنامه‌ریزی کرد. صحبت‌های دبیر یک هشدار است، به خصوص که کشتی امید اول مدال‌آوری کاروان ایران در المپیک توکیو محسوب می‌شود و همه از این رشته انتظار دارند که نه‌تن‌ها مدال، بلکه خوشرنگ‌ترین مدال‌ها را در توکیو بگیرد، اما با وضعیت بودجه‌ای که ورزش اول کشور دارد، دبیر زنگ خطر را به صدا درآورده که نباید به نتایجی که این رشته مرداد امسال در المپیک می‌گیرد، خوش‌بین باشیم.
البته چنین شرایطی تنها مختص کشتی نیست و رشته‌های دیگر المپیکی که برای بازی‌های توکیو آماده می‌شوند هم کمتر یا بیشتر با چنین مشکلاتی دست به گریبان هستند و کمتر رشته‌ای را می‌توان سراغ گرفت که همه چیز در اردو‌ها و امکاناتی که در اختیارشان است در یک شرایط ایده‌آل المپیکی باشد، به خصوص که آماده‌سازی برای المپیک یک پروسه چهار ساله دارد و نمی‌توان انتظار داشت که با یک حمایت حداقلی، آن هم در فاصله یک سال مانده به المپیک بهترین نتیجه به دست آید.
البته وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک می‌گویند تا حدی که دست‌شان باز بوده و شرایط اقتصادی کشور اجازه داده، نه تنها منابع مالی مورد نیاز کشتی، بلکه همه رشته‌ها را تأمین کرده‌اند و با توجه به محدودیت‌های بودجه‌ای کشور نمی‌توانند سهمی بیشتر از این ارقامی که در حال حاضر به فدراسیون‌ها پرداخت می‌شود را اختصاص دهند.
بدیهی است که مدیران فدراسیون‌ها هم شرایط کشور را درک می‌کنند، اما وقتی مشاهده می‌شود که دولت برای برخی رشته‌ها مانند فوتبال، بودجه‌های ویژه و فوق‌العاده در نظر می‌گیرد و محدودیتی برای کمک به این رشته ندارد، فدراسیون‌های المپیکی که بار افتخارآفرینی‌های ورزش کشور در المپیک، آسیایی و جهانی روی دوش آنهاست با یک تناقض بزرگ روبه‌رو می‌شوند؛ اینکه چرا پول برای فوتبال به هر اندازه‌ای که بخواهند، آن هم در سخت‌ترین شرایط اقتصادی کشور هست، اما وقتی مسئولان فدراسیون‌های المپیکی تقاضای بودجه بیشتر، آن هم با توجه به شرایط حساس مسابقات پیش‌رو مانند المپیک دارند، با اخم و جواب منفی دولتی‌ها مواجه می‌شوند.
تنها یک نمونه از چنین تبعیضی، مسابقات جام ملت‌های آسیا در سال ۹۷ بود. رقابت‌هایی که بیش از چهار دهه است که تیم ملی فوتبال نه تنها در آن قهرمان نشده، بلکه حتی به فینال هم نرسیده است، اما وزارت ورزش با همراهی دولت، تنها برای این رقابت‌ها طبق اعتراف محمدرضا داورزنی، معاون وقت ورزش حرفه‌ای و قهرمانی وزارت ورزش، ۲۷ میلیارد به علاوه ۵/۴ میلیون دلار به فدراسیون فوتبال کمک کرد. در جریان این مسابقات و پس از دو برد مقابل تیم‌های درجه سه آسیایی هم وزارت ورزش ۴۵۰ هزار یورو پاداش دلاری به ملی‌پوشان فوتبال داد، پاداشی که از بودجه یک سال فدراسیون کشتی هم بیشتر است. خروجی چنین کمک نجومی به فوتبال، اما هیچ بود و تیم ملی با دست خالی به تهران برگشت.
چنین دست و دلبازی‌هایی برای فوتبال در روز‌های وزارت مسعود سلطانی‌فر در وزارت ورزش زیاد اتفاق افتاده است و آن‌طور که وزیر ورزش و بقیه دولتی‌ها مدعی هستند، نیست و بی‌پولی بهانه است. درد ورزش بی‌عدالتی و تبعیض در تقسیم بودجه است، وگرنه اگر کشتی هم مانند فوتبال همواره تیتر یک اخبار بود و اظهارنظر درباره آن می‌توانست برای یک جناح سیاسی رأی بیاورد، خزانه این فدراسیون را هیچ وقت خالی نمی‌گذاشتند.
با این حال به نظر می‌رسد وزارت ورزش با همراهی دولت باید با بازگشت به جاده انصاف در حمایت‌هایی که از فدراسیون‌ها انجام می‌دهد، به کشتی و سایر رشته‌های المپیکی در این فاصله کوتاه باقی مانده نگاه ویژه‌ای داشته باشد. همان‌طور که دولتی‌ها در کمک به فوتبال از دادن کمک‌های چند میلیون دلاری و پاداش‌های چند صد یورویی دریغ نمی‌کنند، به ورزشکاران المپیکی و رشته‌هایی که تمام موفقیت‌های ورزش ایران در المپیک، جهانی و آسیایی به نام آنهاست هم نگاه ویژه‌ای داشته باشند و به قول دبیر دست‌شان را در جیب‌شان کنند و مثل فوتبال نگران خروجی صفر کمک‌های‌شان نباشند.
المپیکی‌ها و قهرمانان منهای فوتبالی تا امروز با کمترین بودجه و حمایت‌ها بهترین نتایج را گرفته‌اند و افزایش حمایت‌ها قطعاً سبب خواهد شد که این موفقیت‌ها چند برابر شود و برخلاف فوتبال بودجه خرج شده هدر نرود!
