سرویس تاریخ جوان آنلاین: شهید آیت‌الله دکتر محمد مفتح در سال ۱۳۰۷ﻫ. ش در خانواده‌ای روحانی در همدان پا به عرصه وجود نهاد. پدرش حاج شیخ محمود مفتح از وعاظ بزرگ همدان بود و در ادبیات عرب و فارسی تبحر داشت و اشعار فراوانی در منقبت اهل‌بیت (ع) سروده بود. مادر وی نیز انسانی نیکوسرشت، فاضل و آراسته به صفات پسندیده فراوان بود. محمد در سن هفت سالگی به مدرسه رفت. از پدر ادیب خود ادبیات را آموخت و علوم عربی، فقه و بخشی از منطق را نزد وی و اساتید حوزه همدان فراگرفت. در سال ۱۳۲۲ﻫ. ش به قم مهاجرت کرد و در مدرسه دارالشفا به کسب علوم و معارف پرداخت. وی عرفان و دروس خارج فقه و اصول را نزد امام آموخت و علاوه بر شاگردی با ایشان پیوندی صمیمانه برقرار کرد به‌طوری که امام هنگامی که در نجف هم به سر می‌بردند با این شاگرد بااستعداد خود به طرقی ارتباط داشتند. شهید مفتح غیر از امام از محضر اساتید بزرگی، چون علامه طباطبایی، آیت‌الله داماد و آیت‌الله حجت نیز کسب فیض کرد و توانست علوم مختلف حوزه را بگذراند و به درجه اجتهاد نائل آید و به عنوان یکی از مدرسین برجسته حوزه مشغول تدریس شود. حوزه‌های درسی وی به‌خصوص فلسفه بسیار پررونق بودند. شهید مفتح همزمان با تحصیل در حوزه، تحصیلات دانشگاهی را نیز ادامه داد و در رشته الهیات و معارف اسلامی دکترا گرفت. فعالیت همزمان وی در حوزه و دانشگاه، ضرورت تقریب این دو حوزه را در ذهن او تقویت کرد و به همین دلیل در سال ۴۰ مقاله‌ای با عنوان «وحدت مسجد و دانشگاه» را در نشریه مکتب اسلام قم چاپ کرد. شهید مفتح با همکاری شهید بهشتی در دبیرستان دین و دانش قم به تنویر اذهان دانش‌آموزان در مباحث دینی، سیاسی و اجتماعی پرداخت و کانون اسلامی دانش‌آموزان و فرهنگیان را در قم دایر کرد. فعالیت‌های گسترده شهید مفتح در جهت تنویر افکار طلاب و دانش‌آموزان، ساواک را به صرافت تحدید فعالیت‌های او انداخت و در سال ۱۳۴۷ او را از آموزش و پرورش اخراج و به مناطق بد آب و هوای جنوبی تبعید کرد. در سال ۱۳۴۸ پس از پایان دوره تبعید می‌خواست به قم بازگردد که مانع ورود او به این شهر شدند و به‌ناچار در تهران اقامت گزید. وی به‌رغم این‌که از اساتید برجسته دانشگاه بود، از انجام سفر‌های تبلیغی غفلت نمی‌کرد و به‌خصوص در ماه‌های رمضان، محرم و صفر در شهر‌های مختلف به تبلیغ و سخنرانی می‌پرداخت. همچنین او به تأسیس جلسات علمی اسلام‌شناسی همت گماشت و چهره‌های اصلی اسلام را معرفی و مطرح کرد، اما پس از چاپ ۱۳ جلد از مقالات و موضوعات این مجمع، ساواک که به نقش مؤثر آن در معرفی حقایق تشیع پی برده بود، آن را تعطیل کرد.
شهید مفتح در سال ۱۳۵۲ با قبول امامت مسجد جاوید، برای نیرو‌های مسلمان و مبارز سنگر و جبهه جدیدی را گشود. او ابتدا کلاس‌های اصول عقاید، فلسفه، اقتصاد، تفسیر قرآن، نهج‌البلاغه، عربی، تاریخ ادیان، جامعه‌شناسی و... را برای دانشجویان و دانش‌آموزان تشکیل داد تا در سال ۵۳ که در پی سخنرانی آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای مسجد جاوید تعطیل و شهید مفتح دستگیر شد. وی دو سال پس از آزادی امامت مسجد قبا را پذیرفت و بار دیگر آنجا را به سنگر مبارزه علیه رژیم شاه تبدیل کرد. در سال ۵۶ نماز عید فطر در تپه‌های قیطریه با همت و مدیریت او و در محاصره نیرو‌های ارتش برگزار شد. در پی این نماز راهپیمایی باشکوهی شکل گرفت و شهید مفتح در خیابان شریعتی با سرنیزه و قنداق تفنگ ارتشیان مجروح شد و وی را به بیمارستان منتقل کردند، اما صبح روز جمعه ۱۷ شهریور هنگامی که برای پانسمان زخم‌هایش بار دیگر به بیمارستان مراجعه کرد، قبل از بازگشت به منزل توسط ساواک دستگیر و روانه کمیته مشترک شد. پس از پیروزی انقلاب سرپرستی دانشکده الهیات و کمیته منطقه ۴ به عهده وی قرار گرفت. دکتر مفتح در ساعت ۹ صبح روز سه‌شنبه ۲۷ آذر ۵۸ در حیاط خلوت دانشکده الهیات دانشگاه تهران توسط منافقین ترور شد و حدود ساعت ۲ بعد از ظهر به شهادت رسید. یادش گرامی باد.
