سهم ورزش در ردیف بودجه‌ای که دولت برای سال ۱۴۰۰ به مجلس تحویل داده، اندکی بیش از سال قبل است. وزارت ورزش یکهزار و ۴۸۱ میلیارد و ۱۵۷ میلیون و ۷۰۰ هزار تومان، کمیته ملی المپیک ۱۶۶ میلیارد و ۹۰۰ میلیون تومان و کمیته ملی پارالمپیک ۷۱ میلیارد تومان. اگرچه رشد ۳۰۰ میلیاردی بودجه در نظر گرفته شده برای ورزش که البته هنوز مشخص نیست مجلس آن را تصویب می‌کند یا از سروته آن می‌زند با توجه به افزایش سرسام‌آور هزینه‌ها رقم قابل توجهی نیست، اما بار دیگر دغدغه‌های بسیاری را در پی داشته است.
هرچند این افزایش بودجه با افزایش بی‌رویه هزینه‌ها همخوانی ندارد، اما باز هم اتفاق خوبی است و می‌توان آن را به فال نیک گرفت. از سوی دیگر تخصیص بودجه بیشتر به رشته‌های مدال‌آور، چون کشتی و تکواندو نیز تصمیمی کارشناسانه و قابل ستایش است. هرچند که سایر رشته‌ها هم نیاز مبرم به رسیدگی و کار اصولی دارند تا در زمره رشته‌های مدال‌آور قرار گیرند. با وجود این تا به اینجای کار اوضاع و تصمیمات گرفته شده قابل قبول است، اما مسئله مهم بعد از در نظر گرفتن بودجه و مشخص شدن سهم هر فدراسیون و رشته که بیشترین اهمیت را دارد، نظارت بر چگونگی هزینه کردن مبالغ در نظر گرفته شده است.
طی سال‌های گذشته اگرچه همواره اعتراض‌های بسیاری به سهمیه در نظر گرفته شده از سوی دولت برای رشته‌های مختلف ورزشی را شاهد بودیم، اما از سوی دیگر حتی در رشته‌ها و فدراسیون‌هایی که کمترین دریافتی را از بودجه دولتی داشتند نیز شاهد حیف و میل و هزینه‌های غیرضروری بودیم. حیف و میل‌هایی، چون ریختن پول به جیب دلال‌ها به دلیل عدم شناخت درست آقایان از نحوه عقد قرارداد یا جذب بازیکن و مربی کارآمد، صرف هزینه‌های هنگفت برای سفر‌های کاملاً غیرضروری رؤسای فدراسیون‌ها، دبیران و حتی منشی‌ها، دوستان و آشنایان آن‌ها در قالب نفرات تیم که کاملاً جنبه تفریحی دارد و مسائلی از این دست که بودجه رشته‌های مخلتف را به جای هزینه کردن در موارد ضروری صرف بی‌کفایتی مدیران نالایق می‌کرد، اما هرگز مورد توجه قرار نمی‌گرفت تا مرتبه بعد تکرار نشود.
بودجه در نظر گرفته شده برای ورزش با توجه به شرایط اقتصادی این روز‌های جامعه، رقم چندان قابل توجهی نیست و رشد چشمگیری نداشته، اما عدم نظارت بر نحوه هزینه کردن این مبلغ توسط کمیته ملی المپیک و پارالمپیک، وزارت ورزش و فدراسیون‌های مختلف یک‌بار دیگر به معنای حیف و میل بیت‌المال است که نتیجه‌ای جز ناکامی چیز دیگری برای ورزش کشور در پی ندارد، آن هم در شرایطی که ورزش خصوصاً در این روز‌ها بهترین اهرم و ابزار برای به اهتزاز درآوردن پرچم ایران بر فراز دنیاست و به رخ کشیدن توانایی جوانان این مرز و بوم. جوانانی که با ریال به ریال آنچه دولت امروز به عنوان بودجه برای‌شان در نظر گرفته می‌توانند گام‌های بلندی به سوی موفقیت بردارند. البته به شرط آنکه این ارقام زیر نظر مسئولان و با نظارت آن‌ها به درستی و خرج ورزش و ورزشکاران شود، نه صرف دلالی‌های مشتی مدیر بی‌کفایت که سفر‌های تفریحی خود را ضروری می‌خوانند، اما خیلی زود گندش در می‌آید که برای تفریح خود و دوستان‌شان بوده، آن هم از بودجه‌ای که باید برای ورزش هزینه شود، نه برای تفریح آقایان
در واقع این رقم می‌تواند حتی در این شرایط هم مرهمی باشد بر زخم‌های ورزش کشور، اما فقط و فقط به شرط نظارت و در صورتی که مشخص شود به چه دلیل و در کجا هزینه می‌شود که در آن صورت می‌تواند نتایج خوبی در پی داشته باشد، در غیر این صورت مثل همیشه باید شاهد حیف و میل آن به دست مدیران بی‌کفایت باشیم، آن هم‌بی هیچ امیدی به آینده‌ای روشن برای میلیون‌ها ورزشکار ایرانی که آینده‌ای درخشان دارند، اما هرگز نمی‌توانند استعدادهای‌شان را شکوفا کنند وقتی شرایط به واسطه بی‌کفایتی آقایان و عدم نظارت برای رشد و شکوفایی آن‌ها فراهم نمی‌شود.
