سرویس ورزش جوان آنلاین: ورزش اول کشور روز‌های خوبی را پشت سرنمی‌گذارد. بی‌تفاوتی مدیران ارشد ورزش به کشتی باعث شده است گرایش نسل‌های جوان به این رشته به شدت کاهش یابد تا جایی که رئیس فدراسیون صراحتاً این مسئله را عنوان و نسبت به کاهش تعداد کشتی‌گیران ابراز نگرانی کرد. سال‌هاست قهرمانان و مدال آوران گوش شکسته در آوردگاه‌های بزرگی، چون المپیک و بازی‌های آسیایی بار اصلی ورزش ایران را به دوش می‌کشند و خوش رنگ‌ترین مدال‌ها را به گردن می‌آویزند، اما مسئولان پاسخ تلاش‌های شبانه‌روزی آن‌ها را با بی‌توجهی می‌دهند. بی‌مهری، کم لطفی، عدم رسیدگی به اوضاع معیشتی و عمل نکردن به وعده‌ها از مهم‌ترین دلایلی است که گرایش به کشتی را به پایین‌تر حد خود رسانده است. محمد کرمانی، مربی سابق تیم ملی کشتی آزاد یکی از مربیان سازنده این رشته است که در شهر کرج نخبه‌های زیادی را کشف کرده و پرورش داده است. او که کاشف علیرضا حیدری و علیرضا کریمی بود در گفتگو با «جوان» از اوضاع نه چندان خوب پشتوانه‌سازی و کشف استعداد‌ها گفت.
علت کاهش گرایش جوانان به ورزش اول کشور چیست؟
جدا از بحث شیوع کرونا، مسلماً گرایش جوانان به رشته کشتی به شکل محسوسی کمتر شده است. علت اصلی این مسئله بی‌توجهی مسئولان به کشتی است؛ به مدال کشتی به اندازه سایر رشته‌ها اهمیت داده نمی‌شود. در این رشته همه خودساخته هستند و با تلاش‌های خودشان به موفقیت می‌رسند، هم کشتی‌گیرانش بی‌توقع هستند و هم مربیانش. همین مسئله باعث شده که مسئولان هم کشتی را رها کنند. آقایان می‌دانند که کشتی‌گیران حجب و حیا دارند و به کسی رو نمی‌اندازند. در صورتی که مدال آوران‌مان بیکار هستند و درآمدی ندارند، اما کسی به آن‌ها توجهی نمی‌کند! همین مسائل باعث دلسردی جوانان می‌شود و تعداد کشتی‌گیران کاهش می‌یابد. ضمن اینکه خود فدراسیون هم خیلی پیگیر این مسئله مهم نیست. نمی‌دانم مسئولان فدراسیون را تحویل نمی‌گیرند، توجه نمی‌کنند یا اینکه حرف نمی‌زنند. مربی که ۴۰ سال زحمت کشیده یا بیکار است یا راننده تاکسی. خدا را شکر من محتاج دیگران نشدم، اما بسیاری از قدیمی‌ها و مدال‌آوران اوضاع خوبی ندارند. اگر کشتی‌گیران خیلی عز و جز نمی‌کنند به خاطر مرام کشتی است و مسئولان نباید از آن سوءاستفاده کنند. کشتی‌گیر وقتی مدال می‌آورد باید یک‌جا استخدام شود و به وضعیت مربیان رسیدگی کنند. این‌ها مسائلی است که رسانه‌ها باید آن‌ها را انعکاس دهند.
هنوز هم در مدرسه کشتی استعداد‌ها را پرورش می‌دهید؟
باشگاهم در کرج بود و فعلاً به خاطر بیماری در منزل هستم. کرونا هم مزید برعلت شده است و به باشگاه نمی‌روم.
قبول دارید میزان استقبال نسل جدید از کشتی کاهش یافته است؟
استقبال زیادی نمی‌شود، هرچند هنوز برخی‌ها به این رشته علاقه دارند. البته حضور چهره‌های شناخته شده کشتی در باشگاه‌ها تأثیر زیادی در جذب نوجوانان دارد. مثلاً وقتی علیرضا حیدری به باشگاه می‌آمد و کشتی می‌گرفت جلسه بعدش می‌دیدیم که چند نفر جدید به باشگاه آمده‌اند. علیرضا کریمی هم هر زمان در باشگاه ما حاضر می‌شد استقبال بچه‌ها هم افزایش پیدا می‌کرد. اگر قهرمانان‌مان به باشگاه‌هایشان سر بزنند در استقبال علاقه‌مندان تأثیرگذار است. منتها همچنان معتقدم کم محلی مسئولان عامل پایین آمدن آمار کشتی‌گیران در سطح کشور بوده است و آن‌ها به جوانان، مدال‌آوران و مربیان توجهی ندارند.
نگرانی خانواده‌ها از آینده فرزندانشان تا چه اندازه در این روند نزولی تأثیرگذار بوده است؟
مسلماً تأثیر دارد. چند وقت پیش سمیناری با حضور علیرضا دبیر رئیس فدراسیون در کرج برگزار شد و خود رئیس فدراسیون نیز این مسئله را عنوان کرد. ببینید کشتی ورزش سخت، طاقت‌فرسا و نفسگیری است. معمولاً هر کاری که سخت‌تر است باید درآمد بیشتری داشته باشد ولی متأسفانه در کشتی ایران چنین شرایطی وجود ندارد و در کاهش تعداد کشتی‌گیران نقش داشته است. منتها این را هم بگویم که وضعیت به گونه‌ای نیست که بگوییم دیگر دستمان در رده‌های پایه خالی شده و کسی به کشتی روی نمی‌آورد، در خیلی از شهرستان‌ها هنوز کشتی حرف اول را می‌زند. مثل مازندران. با این حال باید بپذیریم که تعداد کم شده و خانواده‌ها نیز در این مسئله نقش داشته‌اند. آن‌ها سعی می‌کنند فرزندانشان را به سمت رشته‌ای درآمدزا هدایت کنند.
شما کاشف ستاره‌هایی از جمله علیرضا حیدری و علیرضا کریمی بوده‌اید. کمی در این خصوص صحبت کنید.
قبلاً در تهران کار می‌کردم و پس از آن به کرج آمدم و در اینجا کارم را ادامه دادم. انگیزه ورزشکاری که به کشتی می‌آید باعث می‌شود مربی هم به او توجه کند. برادر بزرگ علیرضا حیدری شاگردم بود و عملکرد خوبی که داشت باعث چهره شدنش شد. ضمن اینکه فیزیک بدنی‌اش از همان اول نشان می‌داد در کشتی آینده دارد. علیرضا کریمی هم توسط پدرش به کشتی آمد، او نیز زود رشد کرد و به موفقیت رسید. از این ستاره‌ها زیاد داشتیم و بسیاری از شاگردانم عناوین مختلفی کسب کردند.
بحث استعدادپروری و پشتوانه‌سازی در ورزش اول کشور دیگر مثل گذشته پیگیری نمی‌شود. این مسئله به دلیل کم کاری مربیان باشگاه‌هاست یا از همان بی‌توجهی مسئولان به کشتی نشئت می‌گیرد؟
مربیان پایه در باشگاه‌ها سال‌ها کار می‌کنند ولی کسی به آن‌ها بها نمی‌دهد. وقتی شاگردش را به تورنمنت‌های مختلف می‌برند ولی اسمی از مربی پایه او نمی‌آورند آن‌ها هم دلسرد می‌شوند. تازه کشتی‌گیرانی که به تیم ملی می‌آیند اگر اسم مربی پایه‌اش را ببرد توبیخ می‌شود، چراکه مربیان ملی دلشان می‌خواهد اسم آن‌ها را بگویند. این مسائل عملکرد مربیان باشگاه‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
اگر موضوع پشتوانه‌سازی و کشف استعداد‌ها به همین صورت ادامه پیدا کند چه آینده‌ای در انتظار کشتی ایران خواهد بود؟
قطعاً آینده خوبی در انتظار کشتی ما نخواهد بود. در گذشته مربیان پایه و باشگاهی به مدارس مختلف سر می‌زدند، بچه‌های خوش استیل را شناسایی می‌کردند و به آن‌ها می‌گفتند به باشگاه بیایند و تشویقشان می‌کردند که کشتی را ادامه دهند. نه اینکه بنشینند تا استعداد‌ها به آن‌ها مراجعه کنند، ولی، چون به مربیان پایه و کشتی توجه نمی‌شود آن‌ها هم زده شده‌اند. مربیان قدیمی برای کشف استعداد‌ها تلاش بیشتری می‌کردند منتها نسل‌های جدید می‌بینند به قدیمی‌ها توجهی نمی‌شود، می‌دانند اگر قهرمان جهان هم تحویل دهند برای کسی مهم نیست. همه این مسائل به آقایانی برمی‌گردد که آن بالا نشستند و به کشتی کم محلی می‌کنند.
در شرایط فعلی شما به خانواده‌ها و فرزندانشان همچنان کشتی را توصیه می‌کنید؟
کشتی در خون من است و هر ورزشکاری را که ببینم فیزکش به درد کشتی می‌خورد به این رشته دعوت می‌کنم. نه اینکه به خاطر بی‌توجهی‌ها به نسل جدید بگویم به کشتی نیاید. اهالی کشتی سال‌هاست که تلاش می‌کند این رشته روپا بماند و هر کس هم جای من باشد همین کار را انجام می‌دهد. وقتی علیرضا دبیر می‌گوید کشتی افت کرده است یعنی باید به آن رسیدگی کرد. برای خودم چیزی نمی‌خواهم. اگر توجه نکنند روز به روز وضع بدتر می‌شود. باید بیشتر از این‌ها تلاش کرد. در دنیا همه به فوتبال توجه می‌کنند و پول زیادی خرج این رشته می‌شود و در ایران هم همین است ولی دلیل نمی‌شود، چون یک رشته رشد خوبی داشته است بقیه زیر پا له شوند.
