سالها از میزبانی ایران در رقابتهای جام ملتهای آسیا میگذرد. ایران در سالهای ۱۹۶۸ و ۱۹۷۶ که اتفاقاً در هر دو سال نیز عنوان قهرمانی را از آن خود کرده بود، میزبانی این مسابقات را عهدهدار بود، اما بعد از آن، این اتفاق دیگر هرگز تکرار نشد. حالا، اما کنفدراسیون فوتبال آسیا از راهیابی هر پنج عضو (ایران، هند، قطر، عربستان سعودی و ازبکستان) این نهاد آسیایی به مرحله بعدی فرایند کسب میزبانی جام ملتهای ۲۰۲۷ آسیا برای به دست آوردن میزبانی این رقابتها خبر میدهد و این یعنی ایران بعد از ۴۴ سال یک مرحله به کسب میزبانی جام ملتهای آسیا نزدیکتر شده است.
کسب میزبانی جام ملتهای ۲۰۲۷ آسیا بدون شک میتواند اتفاق بسیار خوبی باشد، البته به شرط آنکه حضور در این مسیر چیزی فراتر از یک شو یا نمایشی باشد برای تظاهر به اینکه آقایان گامی برای موفقیتها و پیشرفت فوتبال ایران برداشتهاند.
آنچه مسلم است اینکه کسب میزبانی جام ملتهای ایران، داستانش با سالهای ۱۹۶۸ و ۱۹۷۶ زمین تا آسمان تفاوت دارد. حالا میزبانی به کشورهایی سپرده میشود که شرایط و زیرساختهای لازم را داشته باشند که در این راستا برای نمونه میتوان به امارات، آخرین میزبان این مسابقات اشاره کرد که تمامی رکوردها از جمله مشارکت رسانههای دیجیتال و بینندههای تلویزیونی را شکسته و امکانات بسیار خوبی را برای تیمهای حاضر در این رقابتها و همچنین تماشاگران آن فراهم کرده بود، اشاره کرد. امکاناتی که با یک نگاه گذرا و حساب سرانگشتی کاملاً مشخص میشود که فوتبال ایران تا چه اندازه از آن فاصله دارد، اما شاید کسب میزبانی این مسابقات بتواند آقایانی را که تا امروز خود را به خواب زده بودند و زحمت فراهم کردن شرایط لازم را برای فوتبال ایران به خود نداده بودند به خودشان بیاورد تا گامی بردارند. این اتفاق بدون شک میتواند برای فوتبال ایران و حتی کشور اتفاقی میمون و مبارک باشد.
هرچند که در کسب این مهم نباید از فاکتورهای مهمی، چون تمدن، میراث فرهنگی، تماشاگر و البته مهمانوازی غافل بود که کشور ما به لحاظ برخورداری از آنها بسیار جلوتر و پیشرفتهتر از رقبای آسیایی خود است، اما نباید از زیرساختها هم غافل بود، چراکه به هر حال این تماشاگر باید در ورزشگاه حضور پیدا کند و به لحاظ امکانات رفاهی در آرامش باشد.
واقعیت را نمیتوان کتمان کرد؛ هند و ازبکستان و حتی عربستان را هم اگر نادیده بگیریم، شرایط و امکانات زیرساختی فوتبال ایران در مقایسه با قطر قابل مقایسه نیست. فوتبال ایران که بعد از ۲۰ سال حرفهای شدن، سال گذشته برای الکترونیکی کردن گیتهای ورودی خود کشته داد و باز هم نتوانست این داستان را به درستی و اصولی مدیریت کند، نمیتواند با داشتههای امروز میزبانی جام ملتهای آسیا را از آن خود کند، مگر اینکه برنامهای حساب شده داشته باشد برای نوسازی آنچه دارد و تکمیل زیرساختهای خود که زمان زیادی هم میطلبد.
برای کسب میزبانی جام ملتهای ۲۰۲۷ نیاز است دستی اساسی به سر و روی فوتبال ایران کشیده شود. مسئله فقط امور دمدستی نیست، مسئله کار اصولی است که کسب میزبانی جام ملتها میتواند بهانه و اهرم خوبی برای انجام دادن آن باشد. در واقع برای کسب موفقیت در رقابت با هند، قطر، عربستان و ازبکستان باید تواناییهای خود را بالا ببریم و شرایط و امکانات لازم را مهیا کنیم تا در این رقابت نابرابر (از لحاظ زیرساختی و امکانات) حرفی برای گفتن داشته باشیم. در آن صورت حتی اگر بازنده هم شویم در کسب این میزبانی برنده خواهیم بود، چراکه امکانات خود را بهروزرسانی کردهایم و شرایط را برای رقابتی دیگر فراهم آوردهایم و با جبران اهمالکاری همه این سالها گام رو به جلویی برداشتهایم.
راهیابی ایران به مرحله بعدی فرایند کسب میزبانی جام ملتهای ۲۰۲۷ آسیا میتواند روزنه امیدی برای آیندهای بهتر باشد. فاصله گرفتن از فوتبال آماتوری که سالهاست با آن دست به گریبان هستیم و نزدیکتر شدن هرچه بیشتر به استاندارهای فوتبال بهروز دنیا، بهشرط آنکه از داشتههایمان که همان فرهنگ، تمدن و میراث گردشگری است، بهدرستی استفاده کنیم و در کنار آن زیرساختهایمان را هم تقویت و بهروزرسانی کنیم تا بتوانیم با رقبای قدرمان در این میدان به رقابت بپردازیم.