نیمکت تیم ملی والیبال ماههاست که بلاتکلیف یک انتخاب است؛ انتخابی که طبق هدفگذاریها قرار است والیبال ایران را در بین چهار تیم برتر المپیک جای دهد. با وجود این هنوز مشخص نشده و گفته میشود که تا پایان هفته جاری تکلیف نیمکت آن روشن میشود.
انتخابی که اعداد و ارقام متفاوت و جالب توجهی در خصوص آن مطرح میشود. برخی از رقمی خیلی پایین، حتی پایینتر از رقم برخی بازیکنان فوتبال (۴ میلیارد) برای سرمربی آینده تیم ملی والیبال خبر میدهند و بعضی دیگر نیز از رقمی درشت حدود ۹۰۰ میلیارد صحبت میکنند. ارقامی که تفاوت بسیار فاحشی با هم دارند و همین مسئله اوضاع را مبهم و غیرقابل باور میکند، به طوری که نمیتوان به صحبتهای مطرح شده، اعتماد کرد، وقتی تفاوت تا این اندازه زیاد و غیرقابل باور است.
اما شاید نگرانکنندهتر از ارقامی که مطرح میشود، دفاعیه و حرفهای رئیس فدرسیون والیبال باشد. حرفهایی که در ظاهر باید جو را آرام کند، اما با توجه به تجربهای که از شنیدن آنها وجود دارد نگرانیها را چند برابر میکند.
داورزنی همانطور که انتظار میرود اعداد و ارقام نجومی را که مطرح میشود، رد میکند: «اصلاً اینگونه نیست و عددی که قرار است پرداخت شود تفاوتی با قبل ندارد. منابع خود را حفظ کردیم و یک سال بیجهت به کسی پول پرداخت نکردیم و فقط مدتی که از فروردینماه تا پایان المپیک است را در نظر میگیریم و درحالی که این مربیان ۱۰ ماه با ما کار میکنند، اما حقوق پنج ماه را به آنها میدهیم.» نکته نگرانکننده در واقع همین تأکید غیرقابل باور رئیس فدراسیون است بر این مسئله که مربیان آینده تیم ملی والیبال قرار است در ازای ۱۰ ماه کار کردن تنها حقوق پنج ماه را بگیرند، یعنی به نوعی میتوان گفت پنج ماه دیگر را قرار است فیسبیلالله یا شاید هم جهادی برای تیم ملی والیبال ایران کار کنند!
مشابه این حرفها را پیش از این از زبان رئیس فدراسیون بسکتبال در خصوص قرارداد بایرمن شنیده بودیم، قراردادی که مشحون با تأکید بر سفت و سخت بستن آن، ادعای شکایت و اخذ غرامت در خصوص فسخ آن را داشت، اما قرارداد فسخ شد و ما هم نتوانستیم کاری انجام دهیم. بعدها همین حرفها را از زبان تاج، رئیس فدراسیون فوتبال شنیدیم، وقتی راهی بلژیک شد برای گرفتن امضای ویلموتس و تأکید داشت با درس گرفتن از قرارداد کیروش قراردادی با مرد بلژیکی بستهاند که مو لای درزش نمیرود، اما امروز شاهد یکی از ننگینترین و پرخرجترین قراردادهای تاریخ فوتبال هستیم که هیچ جای دفاعی هم ندارد.
شاید اگر داورزنی اینگونه با آب و تاب از قراردادی که قرار است بسته شود، حرف نمیزد و مدعی نمیشد که مربیان تیم ملی والیبال قرار است در ازای ۱۰ ماه همکاری تنها پول پنج ماه را بگیرند، اوضاع اینقدر نگرانکننده نمیشد، خصوصاً که تفاوت قیمتهای مطرح شده برای کادر فنی تیم ملی والیبال آنقدر متفاوت است که ظن و گمان همه را برمیانگیزد، به طوری که حالا همه نگرانیها متوجه همان تأکیدی است که آقای رئیس دارد، چراکه تجربه ثابت کرده هرگاه مدیران ورزش ایران در خصوص قراردادی اینگونه تأکید دارند و با افتخار از آن سخن میگویند، نه فقط یک جای کار میلنگد که باید آماده یکی از آن اتفاقات وحشتناکی باشیم که اگرچه تجربه نمیشود، اما بیگمان در تاریخ ثبت خواهد شد.