زیادهخواه هستند، این حکایت برخی فوتبالیستهای ایرانی است، فوتبالیستهایی که البته تعدادشان کم هم نیست و قراردادهای بیضابطه با رقمهایی که هیچ منطقی پشت آن نیست، سبب شده آنها امروز در شرایط سخت اقتصادی کشور زیادهخواهتر از همیشه بر سر مدیران دولتی و کوتاهقامت فوتبال ایران فریاد بزنند که قراردادهای چند میلیاردی هم کمشان است و بیشتر میخواهند. صحبتهای دیروز شجاع خلیلزاده، مدافع سابق پرسپولیس در گفتوگویی که با پایگاه خبری ورزش سه داشته، به خوبی گویای تفکر حاکم بر جماعت فوتبالیست ایرانی است. او گفته است: «قرارداد ۲ میلیاردی بازیکن هم به هیچ دردی در این اقتصاد نمیخورد. فوتبالیست ۲ میلیارد میگیرد، پس فوتبالیست خارجی که حداقل ۵۰ میلیارد میگیرد، چه. لیگ حرفهای است و خرج بازیکن زیاد است. یک کفش حداقل ۱۰ میلیون است، اجاره خانه بازیکن هم حداقل ۲۰ میلیون میشود. یک ماشین معمولی ۲۰۷ هم ۵۰۰ میلیون شده است.»
این مدافع به عنوان نماد فوتبالیست زیادهخواه کشورمان مدعی است که قرارداد ۲ میلیاردی که درآمد ماهانه ۱۶۶ میلیون تومانی را برای یک بازیکن فوتبال در ایران به همراه دارد، کافی نیست و آنها بیشتر از این میخواهند. البته مدیران کوتاهقامت فوتبال هم که بابت دخل و خرجشان از بیتالمال در باشگاههای دولتی، هیچ نهادی از آنها بازخواست نمیکند، همواره مقابل این زیادهخواهیها کوتاه آمدهاند. مانند بازیکنی که با فشار به یک باشگاه دولتی با وجود داشتن قرارداد سالانه ۳ میلیاردی، با امضای یک قرارداد جدید سالانه ۱۰ میلیارد دریافت خواهد کرد، یعنی ماهانه ۸۳۳ میلیون تومان!
نمونه چنین قراردادهایی به خصوص در تیمهای دولتی مانند استقلال، پرسپولیس، سپاهان و دیگر تیمهای وابسته به دولت کم نیست. قراردادهایی که مدیر باشگاه با توجه به پرداخت آن از بیتالمال، دغدغهای برای امضا زیر برگه قرارداد ندارد.
در حالی فوتبالیستهای ایرانی با وجود چند برابر شدن قراردادها، درآمد ماهانه حداقل ۱۶۶ میلیون تومان را کافی نمیدانند و معتقدند که با کفش ۱۰ میلیونی و اجاره ۲۰ میلیونی، این پول کفاف مخارجشان را نمیدهد که شرایط سخت اقتصادی کشور باعث شده سفره هوادارانی که همواره جماعت فوتبالیست از آنها دم میزنند، هر روز که میگذرد کوچکتر شود، آن هم هوادارانی که دست فوتبالیها هر سال بیشتر از گذشته در جیبشان میرود تا پول اجاره ۲۰ میلیون تومانی خانههای لاکچری و کفشهای ۱۰ میلیونیشان فراهم شود.
عطش جماعت فوتبالی برای دست بردن بیشتر به بیتالمال و جیب هواداران در شرایطی است که فوتبالیها همواره در مصاحبههایشان از بازی به عشق هوادار میگویند، اما گویا این عشق تنها در صحبت است و وقتی پای عمل برسد کمتر فوتبالیست دولتی حاضر است که به خاطر آن هوادار که سفرهاش هر روز کوچکتر میشود، از زیادهخواهیهایش بکاهد و مانند بخش زیادی از جامعه که سفرهشان کوچک شده، او هم در این ریاضت اقتصادی شریک شود.
آنها نه تنها در ریاضت کشیدن هواداری که سنگش را به سینه میزنند شریک نمیشوند، بلکه در سختترین شرایط نیز خواهان چند برابر شدن قراردادهایشان هستند تا جایی که مانند امروز به قرارداد ۲ میلیاردی و درآمد ۱۶۶ میلیونی که کف قراردادهای فوتبالیستهای متوسط است هم قانع نیستند و مدیران کوتاهقامت فوتبال را مجبور به چند برابر کردن این رقمها میکنند. مسئلهای که در باشگاه استقلال رخ داد و پای نهادهای نظارتی به این قراردادها را باز کرد. نکته قابل تأمل اینکه خود را با فوتبالیستهای خارجی که به قول خودشان حداقل ۵۰ میلیارد میگیرند، مقایسه میکنند تا به صورت غیرمستقیم کف پولی را که میخواهند از بیتالمال و هوادار به جیب بزنند آشکار کنند. این در شرایطی است که علاوه بر اینکه کیفیت بازیکنان زیادهخواه نه تنها به پای آن فوتبالیست لیگهای خارجی که ۵۰ میلیارد میگیرد، نمیرسد بلکه در خارج از کشور قرارداد فوتبالی مانند ایران از جیب دولت پرداخت نمیشود که سفره مردمشان کوچکتر شود!
البته از جماعت فوتبالی که شخصیت فرهنگی و اجتماعی و درکشان از شرایط اقتصادی کشور به اندازه صفرهای قراردادشان رشد نکرده و باشگاهها و فدراسیون فوتبال هم برنامهای برای بالا بردن شخصیت فوتبالیها با توجه به بالا رفتن قراردادهایشان نداشتهاند، نمیتوان انتظار داشت که امروز اینچنین زیادهخواه نباشند. زیادهخواهی امروزشان خروجی سیستم مدیریتی کوتاهقامت و دولتی فوتبال است که به هر ساز جماعت فوتبالی رقصیده تا یکی از آنها مانند امروز قرارداد ۲ میلیاردی و درآمد ماهانه ۱۶۶ میلیونی را هیچ بداند و قرارداد ۵۰ میلیاردی بخواهد!