سرویس ورزشی جوان آنلاین: فوتبال ایران در یک دهه گذشته از لحاظ فنی رشد چشمگیری نداشته و کیفیت آن به شدت افت کرده که آن را می‌توان در سطح بازی‌های لیگ مشاهده کرد. در سال‌های ابتدایی لیگ برتر، ما لژیونر‌های زیادی در فوتبال جهان داشتیم. همچنین در سال‌های گذشته بازیکنان بزرگی از خارج کشور به لیگ ایران آمدند که اکثراً ملی‌پوش بودند، اما به مرور دلال‌ها جای بازیکنان خوب را گرفتند و دلیل این کار ورود پول به فوتبال بود. پولی که بودجه دولتی بود و با خود حاشیه و دلال‌بازی را آورد و در نهایت نیز منجر به این شد که در لیگ بیستم شاهد افزایش غیرمنطقی نرخ قرارداد‌ها باشیم. وقتی نظارتی بر هزینه‌کرد و بودجه نباشد، هر اندازه که پول بیشتری وارد باشگاه شود حاشیه و فساد بیشتری را هم به دنبال دارد. مشکل فوتبال ما این است که خود تولیدکننده پول نیست، بلکه خروجی آن فقط هزینه است. این باعث شده که فوتبالمان در دنیا یک استثنا باشد. در فوتبال ایران باشگاه‌ها به بودجه دولتی متکی هستند. پول هنگفت به دست مدیر می‌رسد و هزینه‌های گزاف به جا می‌گذارد. از طرف دیگر سرمایه‌گذاری برای کسب شهرت آسیب‌های زیادی به فوتبال ایران زده که یکی از این آسیب‌ها امضای قرارداد با بازیکنان ستاره است که استعدادیابی را در باشگاه‌ها فدا می‌کند. استعدادیابی یک پروسه ۱۵ ساله است، اما تیم‌ها به دنبال نتایج آنی هستند، لذا با بازیکنان بزرگ قرارداد می‌بندند، این یعنی حاضری‌خور هستند. سرمایه‌داری که نهایت شناخت از او، کارکنان و کارگران یک کارخانه است، وقتی هفت ملی‌پوش را برای یک تیم می‌خرد، آیا هدفی جز شهرت دارد؟ مدیران دولتی به جای توسعه فوتبال به کمک سرمایه‌داران، بازیکنان بزرگ دیگر تیم‌ها را استخدام می‌کنند، اما توجهی به زیرساخت‌ها ندارند. دلالان نیز از این فرصت بهره می‌برند و با خروج بازیکنان بزرگ از کشور زمینه را برای حضور بازیکنان درجه چندم خارجی فراهم می‌کنند. چرا در چند سال گذشته شمار بازیکنان خارجی تأثیرگذار در لیگ برتر اندک بود؟
