نخستین‌بار نیست. آخرین‌بار هم نخواهد بود. فوتبال ایران پیشتر نیز بار‌ها و بار‌ها بابت حکم‌های ناعادلانه AFC متضرر شده است؛ آن هم به دلیل سمبه پر زور و لابی‌ها و نفود عربستانی‌ها. این در واقع یک جنگ نابرابر است؛ جنگی که البته در تمام این سال‌ها هرگز برای تجهیز کردن خود در آن تلاشی نکرده‌ایم و همیشه با قبول این واقعیت که سعودی‌ها در AFC و حتی FIFA نفوذ دارند، دست روی دست گذاشته و به تماشا نشسته‌ایم و برای مقابله با این اتفاقات تا توانسته‌ایم از کثافتکاری‌های عربستان و لابی‌هایی که با توجه به کرسی‌هایی که دارند و خرج‌های هنگفتی که می‌کنند به سود آن‌ها تمام می‌شود، گفته‌ایم.
بی‌تردید باید به بازیکنان خود یاد بدهیم که برخی رفتار‌ها می‌تواند گزک دست دشمنان داده و فرصتی برای سو‌ءاستفاده امثال عربستان باشد. حرکاتی، چون شادی گل آل‌کثیر که بی‌تردید در خواب هم نمی‌دید کاری که به خاطر برادرزاده‌اش انجام می‌دهد اینچنین تاوان سنگینی را برای خود و تیم تازه‌اش داشته باشد. با این وجود ثابت کردن اینکه حرکت مهاجم پرسپولیس نژادپرستانه نبوده به هیچ عنوان کار سختی نبود، اما یکبار دیگر ثابت شد سمبه رقبای ایران تا چه اندازه پرزور است که قبل از ارائه مدارک و توضیحات پرسپولیسی‌ها برای دفاع از خود حکمی اینچنین سنگین برایش بریده می‌شود. البته این‌بار می‌گویند پای پاختاکوری‌ها هم در میان بوده است، اما حتی به فرض اینکه در همین یک مورد ازبکستان قبل از عربستان اقدام کرده باشد هم نه فقط دردی دوا نمی‌شود بلکه داستان تأسفبار‌تر هم می‌شود که حتی لابی و زور ازبکستان هم از ایران قوی‌تر است!
آنچه برای آل‌کثیر و پرسپولیس رخ داد، نمونه‌ای کوچک از اتفاقات تأسفباری است که فوتبال ایران طی سال‌های اخیر تجربه کرده است. داستان بازی در زمین بی‌طرف به خواست سعودی‌ها و دریافت نکردن ضرر و زیان‌های این تصمیم هنوز هم یکی از تلخ‌ترین و توهین‌آمیز‌ترین حکم‌هایی است که برای فوتبال و حتی ورزش ایران بریده شده است و واکنش مسئولان فوتبال و ورزش ایران به آن تنها برشمردن خصلت‌های وقیحانه عربستان و سرسپردگی کنفدراسیون فوتبال آسیا بوده است. حال آنکه هر کدام از تصمیمات ناعادلانه AFC و دیگر نهاد‌های ورزشی دنیا تا به امروز می‌توانست انگیزه خوبی برای فراهم کردن شرایط مقابله و هموار کردن راه دستیابی به کرسی‌های مهم در نهادهایی، چون AFC، FIFA و IOC باشد که بدون تردید اگر در تمام طول این سال‌ها ایران در این نهاد‌های مهم بین‌المللی کرسی‌هایی داشت، امروز شاهد این حجم از بی‌عدالتی در حق فوتبال و ورزش ایران نبودیم.
نشدنی نیست؛ ورزش ایران پیشتر صاحب کرسی‌های مطرح و مهمی بوده و از داشتن آن نیز همواره سود برده است و خوب می‌داند که تکرار این موقعیت تا چه اندازه می‌تواند به این داستان‌های تلخ پایان دهد، اما تأسفبار‌تر از بی‌عدالتی کنفدراسیون فوتبال آسیا و لابی‌های کثیف و مغرضانه عربستان بی‌تفاوتی مسئولان داخلی به حمایت و کسب این جایگاه‌های ارزشمند است. هر چند که طی چند ماه اخیر حرفهای زیادی برای حمایت از نماینده‌های ایران در نهاد‌های بین‌المللی و حتی کسب کرسی‌های مهم زده شده است، اما فوتبال و ورزش ایران به حرف نیاز ندارد و گوشش از این حرفهای قشنگ و حماسی پر است. ورزش ایران به اقدام نیاز دارد. به تلاش مسئولان برای کسب جایگاه‌های مهم در نهاد‌های بین‌المللی نیاز دارد تا دیگر در پی کوچک‌ترین فرصتی به واسطه لابی‌های کثیف امثال عربستان با چنین احکامی، چون محرومیت شش ماهه آل‌کثیر به اتهام اقدام نژادپرستانه مواجه و حقش بی‌هیچ دلیل منطقی خورده نشود.
امروز دیگر وقت آن رسیده که به جای گرفتن انگشت اتهام به سمت عربستان و AFC خودی‌ها را زیر سؤال برده و یقه مسئولان داخلی را بگیریم که یکبار دیگر به دلیل کم کاری، حمایت نکردن و برنامه‌ریزی اصولی برای کسب کرسی‌های مهم در کنفدراسیون آسیا و مانور دادن روی کسب کرسی‌های بی‌اهمیت و خنثی زمینه را برای خوردن حق فوتبال ایران مهیا کردند.
انتقاد از کنفدراسیون فوتبال آسیا دردی را دوا نمی‌کند. حتی برشمردن خصوصیات عربستانی‌هایی که کثافت‌کاری‌هایشان برای نیل به هدف بر کسی پوشیده نیست. یک عمر دیگر هم اگر به بد و بیراه گفتن به آن‌ها بنشینیم، نه فقط چیزی تغییر نمی‌کند که اوضاع از اینی که است هم بدتر می‌شود. مشکل را باید در خودمان جست‌وجو کنیم. تنها راه کوتاه کردن دست سعودی‌های مغرض و مقابله با حق‌خوری‌های AFC داشتن کرسی‌های مهم و پرنفوذ است که در چنین مواقعی اهرم بازدارنده‌ای در قبال تصمیمات ناعادلانه و غیرقابل توجیه باشد! راهی که قدم برداشتن در آن همت می‌خواهد؛ همتی که البته تا به امروز در مسئولان فوتبال ایران دیده نشده است، اما شاید وقت آن رسیده تا آقایان به واسطه بالاسری‌ها هم که شده به انجام وظیفه خود به جای شانه خالی کردن از زیر‌بار مسئولیت با مطرح کردن توجیهاتی، چون سمبه پر زور عربستان که سال‌ها پیش باید مچ آن را با قوی کردن خود می‌خواباندیم، موظف شوند، اما متأسفانه این کار را نکردیم تا حریف بی‌هیچ دردسری روز به روز وقیح‌تر شود.
