کرونا ماه‌هاست که در صدر اخبار قرار دارد و زندگی مردم را به شدت تحت‌الشعاع قرار داده، از کسب و کار و سلامت گرفته تا تفریح و ورزش، تعلیم و تربیت و خیلی از مسائل دیگر را، به طوری که اهم اخبار در مورد اتفاقات ناشی از این ویروس شوم و تأثیراتی است که بر جوامع مختلف و زندگی مردم گذاشته است. با این وجود این بیماری همه‌گیر که ماه‌هاست زندگی مردم دنیا را فلج کرده باعث نشده اتفاقات و داستان‌های قبل از این ماجرای تلخ را به دست فراموشی بسپاریم. جامعه ورزش ایران و دوستداران آن به خوبی به یاد دارند که طی ماه‌های قبل از کرونا رشته‌های ورزشی مختلف چه داستان‌ها و کشمکش‌هایی داشتند برای برپایی اردو‌های برون‌مرزی یا از آن مهم‌تر حضور در مسابقات مختلف به دلایل گوناکون که مثل همیشه مهم‌ترین آن مسائل مالی بود، به طوری که برخی از ورزشکاران برای عقب نماندن از حریفان خود ناچار به هزینه کردن از جیب شخصی خود شدند و بدون حمایت فدراسیون راهی رقابت‌های مختلف می‌شدند. مسئله مهمی که همان زمان هم با اعتراض‌ها و انتقاد‌های گسترده‌ای مواجه شد که چرا باید تبعیض‌ها تا جایی باشد که شورای برون‌مرزی با برپایی برخی اردو‌های خارجی رشته‌های منهای فوتبال و حتی حضور ورزشکاران در برخی رقابت‌ها با بهانه غیرضروری بودن مخالفت کند تا ارز کمتری در دوران سخت اقتصادی از مرز‌های ایران خارج شود، اما همان زمان تیم‌های فوتبال به راحتی در بی‌کیفیت‌ترین کمپ‌های ترکیه و دبی اردو می‌زدند.
حالا یک‌بار دیگر مشخص شد که با کرونا یا بی‌کرونا نگاه تبعیض‌آمیز آقایان مسئول در ورزش هرگز تغییر نمی‌کند، نه آن زمان که بهانه مشکلات اقتصادی سدی بود برابر بسیاری از رشته‌ها و ورزشکاران آن‌ها و نه کرونا که موانع بسیاری را برای رشته‌های مختلف ورزشی و ورزشکاران ایجاد کرده است. ماجرای تأسف‌بار رشد غیرمنطقی و نجومی رقم قرارداد‌ها هنوز به قوت خود باقی است که شاهد حضور نماینده‌های ایران با کاروانی پر و پیمان در مسابقات لیگ قهرمانان آسیا هستیم.
در حالی که بسیاری از رشته‌های ورزشی هنوز مجوز برپایی تمرینات خود را نگرفته‌اند و ورزشکاران بسیاری از مشکلات مالی که سفره‌های‌شان را کوچک و کوچک‌تر کرده می‌نالند، کاروان تیم‌هایی، چون پرسپولیس، استقلال و دیگر نماینده‌های ایران با تعداد نفراتی راهی مسابقات لیگ قهرمانان می‌شوند که در دوران قبل از کرونا هم هیچ منطقی نمی‌توانست آن را توجیه کند.
صددرصد که بحث تنها اجتماع کمتر تیم‌ها نیست و مسائل مالی نیز در این زمینه بسیار حائز اهمیت است، اما قبل از هر انتقادی به تعداد نفرات کاروان تیم‌هایی، چون سرخابی‌ها و دیگر نماینده‌های ایران در رقابت‌های آسیایی این سؤال مطرح می‌شود که چطور نه ستاد مبارزه با کرونا روی این مسئله حساس شده که این تیم‌ها با ۶۰ نفر یا حتی بیشتر راهی مسابقات آسیایی می‌شوند، نه شورای برون‌مرزی تذکری می‌دهد در خصوص حیف و میل ارزی که به واسطه سفر این تعداد همراه قرار است از جیب مردم پرداخت شود!
صدالبته که در پس هر انتقادی صدای باشگاه‌های مربوطه یا حداقل آن‌ها که در چشم‌تر هستند در خواهد آمد که کسی از لزوم و اهمیت همراهی پشت صحنه تیم‌ها خبر ندارد، اما اینطور نیست. مسئله حضور بازیکنان و ذخیره‌های یک تیم، کادر فنی و حتی کادر درمان و تدارکات نیست. مسئله حضور افراد غیرضروری در چنین سفر‌هایی است که هزینه‌اش به طور مستقیم از جیب مردم برداشته می‌شود، آن هم تنها به خاطر روابط دوستانه آقایان. در بده‌بستان‌های پشت پرده مدیران و رؤسای تیم‌ها که نمونه آن را در فدراسیون‌ها هم شاهد هستیم، کوچک‌ترین بحث و تردیدی وجود ندارد. مسئله مهم در واقع سکوت نهاد‌های نظارتی شورای برون‌مرزی و دیگر مسئولان برابر اینگونه تخطی‌ها و کارشکنی‌هاست؛ اینکه چطور ممکن است در این شرایط سخت اقتصادی و در دوران کرونا برخی بتوانند بی‌هیچ دغدغه‌ای با کاروان‌هایی طویل راهی سفر‌های خارجی شوند و کسی از آن‌ها نپرسد که آیا به راستی حضور ۶۰ نفر در این سفر ضررورتی دارد یا نه!
