سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: برنامه «با حسین (ع) حرف بزن» فضای عجیبی دارد. روحانیتی مثال زدنی در فضای آن دمیده شده که بیننده و میهمان را به یک اندازه شریک برانگیختگی حسی می‌کند. طراحی درست فضای برنامه به شکلی است که میهمان با قرار گرفتن در فضایی راحت و خودمانی، خلوتی می‌یابد برای برون‌ریزی هر آنچه در دلش طی سالیان انباشت کرده تا جایی که به سؤال دوم نرسیده، توان مهار بغض گلوگیر را نداشته و اشک بدون توقف از دیدگانش جاری گردد. این شرایط، محصول نگاه و ترسیم درست عوامل برنامه در طراحی فضایی است که میهمانان با فاصله گرفتن از روزمرگی خویش، درجه خلوصشان به نقطه اوج می‌رسد تا با زلالی روح روبه‌روی دوربین بنشینند که تا صحبت از وقایع روز عاشورا و مظلومیت امام حسین و اهل بیتش علیهم‌السلام رفت، چشمانشان بارانی شده و گاه حتی سیلاب اشک امان حرف زدن را از آن‌ها بگیرد. عامل محرکه اصلی سؤالات برنامه است که از همان سری اول چنان خوب طراحی و جای‌گذاری شده که میهمان برنامه تسلیم محض درونیاتش می‌شود و هر آنچه در دل دارد بیرون می‌ریزد. چه بسیار افراد شناخته شده‌ای که در اتمسفر برنامه، تصویری کاملاً متحیرکننده از خودشان ساختند که با آنچه در تمام این سال‌ها بوده‌اند، متفاوت است و در این دگرگونی روحی راوی داستان توسل و ارادتشان به امام حسین (ع) در سال‌های عمرشان شدند تا به این باور برسیم که آدم‌ها را ورای آن چیزی که هستند، ببینیم و فهم کنیم تا زین پس به وقت دیدنشان در قاب تلویزیون یا هر جای دیگری ابعاد معنوی زندگی‌شان در ذهن ما مرور شود.
گروه تولید و طراحی برنامه در ادامه سلسله ابتکاراتش در هر سری در این فصل از جاری کردن آب در زیرپای میهمانان برنامه بهره برد تا با یادآوری عنصری حیاتی و در دسترس برای ما، فقدان و دریغش حتی در حد چند قطره از امام حسین (ع) و اهل بیت و یارانش را به ما یادآور شود.
«با حسین (ع) حرف بزن» که چند سری مختلف از آن در سال‌های اخیر ساخته و پخش شده، همچنان با ارائه‌ای متفاوت، حافظ تأثیرگذاری‌اش بوده و شاید به این علت که یاد داغ امام حسین (ع) بعد از گذشت چندین قرن همچنان دل‌ها و جان‌ها را سوگوار و بی‌قرار می‌کند. سازندگان برنامه معمولاً تمهید همیشگی، متغیر و رندانه‌ای برای میهمانان در لحظات پایانی برنامه دارند تا فردی که در زمان حضور چند دقیقه‌ای در آنجا، مهر، محبت و همینطور داغ امام حسین (ع) بیشتر از هر زمانی به دلش افتاده و به لحاظ روحی آماده هرگونه اظهار نظر خالصانه است، در این دقایق تمام مرز‌های میان خود و امامش را برچیده ببیند. مجریان محتوای برنامه در این سری هم با طرحی تازه در انتهای برنامه تابلویی متبرک به تکه‌ای از فرش حرم امام حسین (ع) در اختیار میهمانان قرار می‌دهند؛ در یک سمت و نوشته‌ای البته انتزاعی از طرف امام حسین (ع) در طرف دیگرش با این مضمون که ممنونم با من حرف زدی.
جمله‌ای که در خلوت میهمان و آن تابلو به شدت پای احساس میهمان را وسط می‌کشد تا گاه با در آغوش کشیدن آن و گاه با دست کشیدن بر فرشش که معمولاً با سرازیری اشک فراوان همراه است، خودش و دلش را رهاتر و سبکبال‌تر از همیشه نزدیک ماتم و سوگ امام حسین (ع) ببیند. از لحظات پس از پایان ضبط حضور هر فرد در جلوی دوربین برنامه خبر نداریم، اما با توجه به آنچه بر او و ما طی این مدت گذشت، بر ما مسلم است که نتیجه آن اشک‌ها و ابراز ارادت‌ها، چیزی غیر از خلوص، سبکی و تطهیر روحی و روانی افراد حاضر هنگام ترک محل برنامه نیست، همچنان که ما نیز شریک آن ذکر مدح و مصیبت، نصیبی غیر از ارادت بیشتر به این امام بزرگوار و خاندانش نخواهیم داشت.
