علامه جعفری (ره): اگر حیات آدمیان، هدفی بالاتر از مزایا و خواستنی‌های دنیای طبیعت نداشت، نه‌تن‌ها آن همه فضایل و کرامت‌ها و فداکاری‌ها و شهادت‌ها بیهوده و لغو و عبث بود، بلکه اشخاصی که دارای چنان ارزش‌های عالی بوده و در راه به دست آوردن آن‌ها متحمل شکنجه شده و حتی حیات طبیعی خود را از دست داده‌اند، باید مردمانی بیچاره و ضعیف و از یک جهت اشخاص بدبخت به شمار می‌آمدند! زیرا به جای بهره‌برداری از حداکثر لذایذ و خودکامگی‌ها و از بین بردن ناتوانان برای اشباع خودخواهی‌های پست‌تر از حیوانات درنده، در نجات خود و دیگران، از همه مزایا و لذایذ زندگی چشم پوشیده و متحمل آزار‌ها و مشقت‌های سخت گشته و حتی عزیزتر از همه چیز را که جان شیرین است، از دست داده‌اند!
در اینجا باید بی‌پرده صحبت کنیم و بیمی از سخنان ضد‌انسانی «توماس هابز»ها و «نیچه»ها به خود راه ندهیم. اگر «چنگیز»های آسیا و «نرون»های اروپا با آن همه کشتار و خونریزی نتوانستند آخرین ضربه مرگ‌آور را بر همه انسان‌ها فرود بیاورند، این بیماران، با ندا‌هایی که سر می‌دهند، آگاهانه یا ناآگاهانه آخرین تیر خلاص را بر مغز انسان و آخرین ضربه را بر قلب انسانیت وارد می‌آورند. دلیل اینکه آخرین ضربه را بر قلب انسانیت وارد می‌آورند، این است که: فساد اخلاق و سقوط تمدن و فرهنگ و شیوع لذت‌پرستی، زندگی را به پوچی کشانده و دیگر قلبی در مردم نمانده است که حیات واقعی را احساس نماید و طعم حقیقی آن را بچشد.
منبع: کانال تلگرامی «علامه جعفری» به استناد کتاب «امام‌حسین (ع)، شهید فرهنگ پیشرو انسانیت» صفحه ۲۲ و ۲۳
