به گزارش خبرنگار جوان آنلاین از اصفهان ، به بهانه روز خبرنگار و البته به دلیل مساله مهمی که این روزها برای خانه هنرمندان اصفهان و هنرمندان معترض آن پیش آمده بود می خواستم چون سالهای گذشته یادداشتی بنویسم و این روز را به اصحاب فرهنگ و رسانه تبریک بگویم و از آنان بخواهم چونان همیشه پیگیر مسائل فرهنگی و هنری شهر گنبدهای فیروزه ای باشند ، که دکتر احمدی فر رئیس اداره پیش دستی کرد و وقتی مرا صدا زد ضمن تبریک این روز، نکات مهمی را نیز در خصوص خانه هنرمندان بیان کرد، با یادی از روز خبرنگار در سالهای قبل که همیشه با نشست های خبری همراه بود و امسال کرونا مجال چنین نشستی را نداد، با تجلیل از خبرنگاران فرهنگ اصفهان ، مرا به یاد آن روزها انداخت.
آن روزها که می گویم خیلی دور نیست، در نشست های خبری که همیشه خیلی هم صمیمانه برگزار می شد خبرنگاران از دغدغه هایشان می گفتند برای اهالی فرهنگ و هنر و از کمبودها و مشکلات و از همه مهمتر عملکرد حوزه را می پرسیدند در سالی که گذشت و جویای برنامه های آتی حوزه هنری اصفهان می شدند.
اینجا بود که حرف به عملکرد رسید و اینکه دکتر معتقد بود در طی سال 98 با وجود تنگناهای شدید مالی و نبود اعتبار بازهم حوزه هنری تلاش کرد تا خودش را سرپا نگه دارد و از هیچ کوششی برای انجام فعالیت های خود فروگذار نکرد.
وی ضمن مرور این برنامه ها گفت : با وجود کمبود بودجه (بهتر بگویم نبود بودجه)، ما توانستیم180 برنامه فرهنگی و هنری را در رشته های مختلف اجرا کنیم که مقام اول میان حوزه های هنری کشور را داراست. به طور مثال در زمینه شعر و ادبیات 26 برنامه شاخص داشتیم که یکی از آنها افتتاحیه چهاردهمین جشنواره بین المللی شعر فجر بود، در زمینه هنرهای تجسمی 44 برنامه مهم اجرا کردیم که مهمترین آن، برنامه رویداد گرافیک اصفهان، کارگاه کشوری اسماء الحسنی و کارگاه ترامپیسم با حضور دو نفر از کاریکاتوریست های بین المللی بود .
و چنین ادامه داد که درزمینه هنرهای نمایشی 14 برنامه از جمله اجرای تئاترهای موفقی چون «سالمرگی»، «آتروپین»، «عقربه ها هنوز به خواب فکر می کنند»، «شاهرخ»، «پریکلس» و... برگزاری جشنواره تئاتر بچه های مسجد و برپایی پاتوق یکشنبه های تئاتر با اجرای آقای محمدرضا بزرگ زاد (یکی از منتقدان این روزهای حوزه هنری اصفهان..!!!؟؟) را داشتیم.
او از دغدغه هایش در زمینه ثبت تاریخ شفاهی دفاع مقدس که یکی از مهم ترین رسالت های حوزه هنری است گفت و اینکه در این زمینه سرداران دفاع مقدس گنجینه هایی هستند که باید قبل از آنکه از دست بروند ایشان را دریابیم و به همین سبب سال قبل موفق شدیم با بیش از بیست تن از آنها ساعت ها مصاحبه انجام دهیم وگنجینه خاطراتشان را مستند کنیم و به علاوه توانستیم 15 برنامه ی گسترده خاطره گویی ترتیب دهیم.
این صحبت های آقای احمدی فر مرا به یاد آمار و عملکردی که از فعالیت های حوزه هنری اصفهان در نشست های خبری می‌دادند انداخت، انگار که در این دوران کرونا دوباره نشست خبری برگزار کرده‌ایم با کلی خبرنگار.؟! شاید من به ظاهر تنها مستمع این برنامه بودم اما مرور آنچه در طول یکسال در یک سازمان انجام می گیرد تنها آمارنیست بلکه نشان از دغدغه ها و ساعت ها فکر و تلاش و هزینه مالی است.
یادم آمد که بسیاری از این برنامه‌ها در ساختمان تاریخی خانه هنرمندان اصفهان واقع در پارک ایثارگران و با حضور عده ای از هنرمندان برجسته و بنام این شهر و هنرجویان و دانشجویان رشته های مختلف هنری برگزار می شد.
حرف از خانه هنرمندان به میان آمد، دکتر اشاره کرد به اینکه چقدر دغدغه داشته تا این ساختمان تاریخی را فضایی یک دست برای هنرمندان کند و به همین دلیل یکی از کارهای موثر و زیربنایی که انجام گرفت انتقال چند واحد اداری حوزه هنری و کارمندان آن به ساختمان مرکزی بود تا فضای بیشتری از این مجموعه برای حضور هنرمندان واجرای برنامه های هنری ایجاد شود.
این جابجایی سبب برگزاری مجدد نشست های انیمیشن که سالها تعطیل شده بودند، توسعه کارگاه های احیای خطوط خاموش به صورت هفتگی ، برگزاری کلاس های سرود و نشست های هفتگی موسیقی، کارگاه های داستان نویسی، ایجاد فضای تمرین تئاتر، افزودن کلاس های آموزشی و.... درکنار برپایی نشست های معمول شعرجوان، کارگاه های گرافیک، کاریکاتورو غیره شد.
رئیس حوزه هنری با شور و هیجان از برگزاری کارگاه ها می گفت و اینکه متاسفانه با شیوع بیماری کرونا این سازمان چون دیگر دستگاه ها به دلیل رعایت پروتکل های بهداشتی و درمانی تمامی نشست های خود را تا خرداد ماه تعطیل کرد.
از سخنانش در می یابم که به از سرگیری برنامه ها با رعایت اصول بهداشتی و فواصل اجتماعی امیدوار است و بسیاری از برنامه ها و فعالیت ها را تحت الشعاع این بیماری می داند البته که معتقد است علی القاعده کار فرهنگی و هنری مستلزم وجود منابع مالی کافی است به خصوص برای حوزه هنری که درادوار گذشته هنرمندان را مورد حمایت مالی قرار میداده اما متاسفانه هنوز شرایطی در این خصوص برایش فراهم نشده است.
او معتقد است امکانات حوزه هنری را نباید با بودجه و درآمد هنگفت برخی از سازمانها مقایسه کرد زیرا حوزه هنری حتی در بودجه جاری خود ردیف تعریف شده ای برای حمایت از هنرمندان ندارد، بااینحال باید دید حوزه هنری چگونه با همین بضاعت اندکش حامی هنر وهنرمندان بوده است.
دکتر احساس می کند که من از این بحث های جدی خسته شده ام و برای تغییر فضا، کاریکاتور و طنز یکی از رسانه ها را نشانم می‌دهد تا هم از بی مهری آنان بگوید و هم فضا را تلطیف کند.
این جاست که بحث خانه کاریکاتور پیش می‌آید و اینکه حوزه هنری استان اصفهان محل اصلی پرورش و حمایت از هنرمندان طنز و کاریکاتور اصفهان است، از موفقیت های این خانه و عملکرد خوبش در استان و کشور سخن می گوید و اینکه جایگاه خود را در این شهر باز کرده است. از خانه گرافیک و هنرمندان بنامش (مرحوم سید مجید عقیلی)، از تئاتر و کمبود سالن اجرای مناسب در شهر و دغدغه حوزه هنری اصفهان برای در اختیار گذاردن سالن های موجود خود برای اجرای تئاتر در سال گذشته می‌گوید و بازهم می‌رسد به کرونا و از رونق انداختن برنامه ها.
دکتر احمدی فر با تاسف سری تکان می‌دهد و می گوید: متاسفانه در این شرایط کرونا و بی پولی یک اتفاق حقوقی هم افتاد و آن هم این بود که توسط دستگاه قضائی، رأیی مبنی بر مالکیت بنیاد شهید در خصوص خانه هنرمندان صادر شد و نگرانی هایی را در جامعه هنری اصفهان به وجود آورد.
وی معتقد است که این نگرانی ها به جا هستند اما تلاش های گسترده ای نیز در سطح استان (استانداری و مراکز ذی ربط) و کلان کشور (حوزه هنری کشور،بنیادشهید انقلاب اسلامی و...) صورت گرفته و امکان توافق کامل در باب حفظ ماهیت و موقعیت خانه هنرمندان فراهم شده است.
کمی در صندلیش جابه جا می شود و ادامه می دهد: در حالیکه حوزه هنری سعی داشت در محیطی آرام و به دور از حاشیه این مبحث حقوقی میان دو نهاد دولتی را حل و فصل نماید، تجمعات اعتراض آمیز هنرمندان شکل گرفت که متاسفانه منجر به ایجاد فضای اهانت آمیز به برخی از هنرمندان شد و البته حوزه هنری پیگیر علت این ماجرا و برخورد مناسب با عوامل آن می باشد.
دکتر از پیگیری های مداوم خود از فرماندهی نیروی انتظامی استان، اداره بازرسی ناجا، اطلاعات و عملیات ناجا وسایر مراجع انتظامی و امنیتی می گوید که موضوع برخورد ناشایست با برخی هنرمندان را با جدیت دنبال میکندو اینکه از هیچ تلاشی برای احقاق حقوق معنوی هنرمندان در این خصوص فروگذار نمی کند.
صدایش کمی بلندتر می شود و با جدیت می گوید: حوزه هنری به نوبه خود به وجود آمدن این فضای رفتاری را در شأن هنرمندان و جامعه هنری اصفهان نمی داند. حوزه هنری همواره خود را موظف به حمایت از هنرمندان به ویژه هنرمندان ارزشی می دانسته و می داند و از هیچ گونه تلاشی در جهت حفظ خانه هنرمندان به عنوان مأمن هنرمندان فروگذار نبوده و نیست و علیرغم کم لطفی های برخی از هنرمندان و بخشی از جامعه رسانه ای استان که حوزه هنری را متهم به کم کاری و یا زمینه سازی جهت تخلیه خانه هنرمندان کرده اند، مجدداً تاکید می کند که حفظ ماهیت و جایگاه خانه هنرمندان اصلی ترین دغدغه این روزهای ما است.
دکتر نفسی تازه می کند و بالحنی ملایم تر ادامه می دهد: حوزه هنری سعی کرده با سعه صدر برخی بی مهری ها و گوشه و کنایه ها را به جان بخرد و روزگار را بگذراند، اما آنچه اکنون موجبات ناراحتی را فراهم می کند همانا هجمه هایی است که از سرناآگاهی و عدم تحقیق از سوی برخی از همکاران رسانه ای اصفهان نوشته می شود و به آتش جدایی خانه هنرمندان از هنرمندان دامن می زند.
اذان ظهر را می گویند و فرصت به پایان رسیده است، پیش خودم فکر می کنم امسال هم سالی بود برای خودش نشست خبری نداشتیم اما این تبریک روز خبرنگار و مسئله خانه هنرمندان به اندازه یک نشست خبری در خودش حرف برای گفتن داشت.
