سرویس ورزشی جوان آنلاین: روزی نیست که در صفحات روزنامه‌ها یا خبرگزاری‌ها مصاحبه‌ای دیده نشود از ورزشکاران گله‌مندی که کارد به استخوان‌شان رسیده است؛ یکی در پی مطالباتش است، آن یکی وعده استخدامش را پیگیری می‌کند و از دوندگی‌هایی می‌گوید که به هیچ‌جا نرسیده، دیگری از جیب خالی در روز‌های کرونا یا وقت‌هایی می‌گوید که سرش به واسطه عدم حضور در اردو و نگرفتن حقوق مقابل خانواده‌اش پایین است، در حالی که به وقتش یک ملت را سربلند کرده بود. خیلی‌ها هم سراغ پاداشی را می‌گیرند که به وقت افتخارآفرینی وعده‌اش را شنیده بودند، اما بعد از ماه‌ها هنوز خبری از پرداخت آن و وصول وعده‌هایی که شنیده بودند، نیست!
تازه اگر یکی با قیافه حق به جانب نیاید و بگوید که این موفقیت برای ورزشکاران کم احترام اجتماعی به دنبال نداشته و همین که به واسطه قهرمانی، مدال‌آوری یا موفقیت‌شان مهمان رسانه‌های صوتی، تصویری یا حتی نوشتاری شدند، کافی است و پاداش آن‌ها معنوی است. بسیاری هم از عدم امکانات لازم برای تمرین و آماده‌سازی برای مسابقات بزرگی، چون جهانی و المپیک ناراضی هستند.
در چنین شرایط سخت و طاقت‌فرسایی برگزاری انتخابات کمیسیون ورزشکاران به مثابه نوری در تاریکی برای ورزشکاران بود، خصوصاً که شاهد حضور نفراتی، چون مجتبی عابدینی به عنوان نایب‌رئیس کمیسیون ورزشکاران کمیته ملی المپیک در این نهاد بودند. نایب‌رئیسی که هنوز مانند دیگر ورزشکاران تمرین می‌کند، در تلاش برای کسب موفقیت است و همچنان در زمره ورزشکاران است، نه آن‌هایی که با آویزان کردن کفش‌های‌شان راه مدیریت در ورزش را در پیش گرفته‌اند.
امید‌ها وقتی بیشتر می‌شود که مجتبی عابدینی، نایب‌رئیس کمیسیون ورزشکاران کمیته ملی المپیک درباره مهم‌ترین برنامه کمیسیون ورزشکاران در یک سال آینده می‌گوید: «در این یک سال باید به فکر المپین‌ها باشیم. خیلی از ورزشکاران الان دغدغه المپیک را دارند. باید برای آن‌ها فکری کنیم و برنامه‌ای داشته باشیم. ضمن اینکه از اول هم پیگیر بیمه ورزشکاران بودم و از آنجایی که خیلی دوست داشتم کار بیمه ورزشکاران انجام شود، در جلساتی که با صالحی‌امیری صحبت کرده بودم، او خیلی مشتاق بود که این کار انجام شود. قرار شد برنامه‌ای در این مورد بنویسیم و به او ارائه بدهیم.»
تمام آنچه این روز‌ها و بعد از برگزاری انتخابات کمیسیون ورزشکاران شاهد بودیم، البته جدای از درگیری‌های دور از انتظار روز انتخابات که خیلی‌ها سعی در عادی جلوه دادن آن داشتند، نکات مثبت و امیدوار‌کننده‌ای است. هرچند که نگاهی به آیین‌نامه کمیسیون‌های کمیته ملی المپیک تردید‌هایی را به وجود آورده که آیا کمیسیون ورزشکاران می‌تواند کمک‌حال ورزشکاران باشد و گامی مثبت برای حل و فصل مشکلات آن‌ها بردارد یا نه.
سال‌هاست که ورزشکاران، مدیران و مسئولان را به دلیل عدم حمایت‌های‌شان زیر سؤال می‌برند و بازخواست می‌کنند. اگرچه هیچ یک از این نارضایتی‌ها و گله‌ها تا به امروز به جایی نرسیده، اما بدون تردید امروز با حضور ورزشکاران در کمیسیونی که با نام آن‌ها و طبق ادعا‌ها با هدف کمک به ورزشکاران راه‌اندازی شده است، انتظار می‌رود تک‌تک ورزشکاران حاضر در این کمیسیون در همان راهی قدم بردارند که تا به امروز از مدیران و مسئولان ورزش انتظار داشتند، اما آیا چنین امکانی فراهم است؟
همه آن چیزی که در وظایف کمیسیون‌ها دیده می‌شود تدوین برنامه‌های علمی، آموزشی و پژوهشی و از این دست تعاریف است و تنها نقطه امیدوار‌کننده شاید نظارت بر فعالیت‌ها و برنامه‌های کمیته تدارکاتی و فدراسیون‌های ورزشی که در بازی‌های المپیک و آسیایی فعالیت و شرکت دارند، باشد و اظهارنظر در خصوص اعتبارات سالانه و تعیین هزینه فعالیت‌ها و طرح‌های آموزشی، پژوهشی و اردو‌های ورزشی مربوط به کمیته ملی المپیک و مرتبط با وظایف کمیسیون و همچنین کمک به آماده‌سازی تیم‌های ملی جهت شرکت در بازی‌های آسیایی و المپیک. موارد بسیار کلی که این ابهام را ایجاد می‌کند که آیا می‌تواند راهگشا یا حتی قابل اتکا باشد.
در نمونه اول که بحث نظارت است، بحثی که شاید به جرئت بتوان گفت وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک نیز نتوانستند در آن آنطور که باید موفق عمل کنند. بحث بعدی که بودجه را شامل می‌شود نیز در حد اظهارنظر است که البته باز هم مواردی، چون طرح‌های آموزشی و پژوهشی را شامل می‌شود. مورد آخر هم کمک به آماده‌سازی‌های تیم‌های ملی است که این سؤال را مطرح می‌کند که چه کمکی و در چه زمینه‌هایی خواهد بود و مهم‌تر از همه اینکه آیا این کمیسیون به راستی می‌تواند کمک یا دستاویزی برای حل شدن اندکی از مشکلات ورزشکاران باشد؟
سؤالی که با بالا و پایین کردن آیین‌نامه کمیسیون‌های کمیته ملی المپیک نمی‌توان جواب قاطعی به آن داد!
