سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: فقدان و درگذشت افرادی نظیر دکتر بدرالزمان قریب به دلیل وجاهت و وزانت علمی و پژوهشی که دارند، ثلمهای قابل اعتنا به حوزه فرهنگ و ادبیات پارسی محسوب میشود تا جایی که ممکن است سالیان زیادی پس از مرگ آنها نظیری برایشان پیدا نشود. بدرالزمان قریب دهها سال از عمر خود را در مرکز زبان و فرهنگ سغدی سپری کرد. وی در همین رابطه گفتهاست: «من تنها درس خواندم، کتاب نوشتم و جز این، کار دیگری نکردم. وقتی از نوشتن فرهنگ سغدی فارغ شدم و خواستم ازدواج کنم، دیدم ۷۰ سالم است.»
بانوی واژهها که در خانوادهای فرهیخته و ادیب متولد شده و رشد پیدا کردهبود، تحقیقات و تألیفات و مقالاتی به زبانهای فارسی، انگلیسی و فرانسه را در دایرهًْالمعارفهای بزرگ و مشهور جهان و مجلات علمی و تخصصی دنیا ثبت کرد. بیشتر آثار او مربوط به زبان سُغدی است و کتابهایی که از این ادیب فقید برجا مانده عبارتند از؛ «فرهنگ سغدی (سغدی- فارسی- انگلیسی)»، «روایتی از تولد بودا»، «تحلیل ساختاری فعل در زبان سغدی» و ترجمه «زبانهای خاموش». علت اهمیت زبان سغدی آنجاست که حجم زیادی از نگاشتهها و سنگنوشتههای پارسی باستان، سکههای باستانی، سفالینهها، نامههای باستانی، اسناد و مدارک، متون دینی گذشتگان ما، بودایی، مانوی و مسیحی به این زبان باستانی نوشته شدهاست.
دکتر قریب حدود ۳۰ سال تدریس زبانهای ایران باستان و میانه در دانشگاه تهران را با تسلط کامل بر شش زبان فارسی باستان، اوستایی، فارسی میانه، پهلوی اشکانی، سغدی و سکایی و سانسکریت بر عهده داشت. بدرالزمان قریب در سال ۱۳۷۷ به عنوان عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی و در سال ۱۳۷۸ سرپرست گروه گویششناسی انتخاب شد. وی در سال ۱۳۸۳ نیز مدیریت گروه زبانهای ایرانی را بهعهده گرفت. بانوی واژهها در سال ۱۳۹۰ به پاس خدمات ارزنده علمی و پژوهشیاش به زبان و ادبیات پارسی موفق به دریافت نشان درجه یک ادب پارسی شد. همچنین به منظور تقدیر از خدمات این زبانشناس برجسته در ۱۳۷۷ از طرف انجمن آثار و مفاخر فرهنگی و در ۱۳۸۱ از طرف سازمان صداوسیما بهعنوان چهره ماندگار برگزیده شد. پیکر زندهیاد بدرالزمان قریب، زبانشناس و ایرانشناس فقید، که به گفته مدیر روابط عمومی فرهنگستان زبان و ادب فارسی بر اثر ابتلا به ویروس کرونا فوت کرد، در صحن مطهر حرم حضرت عبدالعظیم و در مقبره خانوادگی ایشان به خاک سپرده شد.