سرویس ورزشی جوان آنلاین: چند روزی است که بحث اعزام یکی از مدالآوران به خارج از کشور برای جراحی خار پاشنه داغ شدهاست. بااینکه گفته میشود کمیته ملی المپیک با این سفر مخالفت کرده، ولی خود ورزشکار هنوز روی خواستهاش مصر است و با لحنی تهدیدآمیز سخن میگوید. در وهله اول لحن طلبکارانه و متوقعانه این ورزشکار پررنگ به نظر میرسد، اما دقیقتر که نگاه کنید میبینید این اولین باری نیست که یک ستاره ورزشی به دلیل سوءمدیریتها به شکلی عجیب خواستههای غیرمنطقیاش را بیان میکند و رسیدن به آنها را حق خود میداند. در این سالها کم نبودند نفراتی که خود را تافته جدا بافته تلقی کرده و مدیران فدراسیونها نیز به جای ایستادگی و دفاع از حق و حقوق سایر ورزشکاران، برای حفظ جایگاهشان مقابل مدالآور شناخته شده سرتعظیم فرود آورده و به خواستههایشان تن دادند. یکنفر سرمربی را قبول نداشت و تا آخر هم زیرنظر مربی شخصیاش تمرین کرد و مدال گرفت، دیگری پس از حاشیهسازی و کنار گذاشته شدن از تیم ملی سعی کرد با فشار برخی رسانهها به تیم ملی برگردد و یک نفر هم به اندازه کل ورزشکاران آن رشته سفر و اردوی خارجی داشته و در این شرایط سخت اقتصادی نیز باز هم حاضر نیست در ایران جراحی شود! چنین رفتارهای غیرحرفهای حاصل مدیریت آنهایی است که به جای قهرمان پروری نازپروری کرده و برای آنکه یک مدال به کارنامه مدیریتیشان اضافه شود به درخواستهای عجیب نه نمیگویند. درست است که همیشه از بیتوجهی مسئولان به قهرمانان و مدال آوران ورزش کشور انتقاد شده و میشود، ولی این موضوع مهم را نباید با افراط و تفریط اشتباه گرفت. چرا باید یک ورزشکار برای جراحی خار پاشنه به اروپا برود، ولی یک ورزشکار دیگر با وسایل قرضی تمرین کند و حسرت داشتن ابزار استاندارد را داشته باشد. اگر امروز برابر خواستههای غیرمعقول تک چهرهها سکوت شود در آینده باید منتظر موارد جدید باشیم.