جوان آنلاین: در صفحه ۳۵۲ کتاب «اتاق حوادث» می‌خوانیم: روز دوشنبه ۱۰ ژوئن با ترامپ درباره کم و کیف برنامه‌های سفر آبه به ایران صحبت کردیم. در بحث ما، ترامپ به وضوح نظرش را توضیح داد. او گفت طرح آبه را تنها در صورتی خواهم پذیرفت که ایرانی‌ها تن به توافق دهند. معنای حرفش این بود که در بدو کار حاضر به اعطای هیچ امتیازی به آن‌ها نیست و تنها بعد از آنکه ایران به صورت رضایت‌بخشی از تلاش برای رسیدن به سلاح‌های هسته‌ای دست کشید، حاضر به دادن امتیاز است.
این یک تغییر موضع به فاصله زمین تا آسمان در برابر ایران و کره شمالی بود. البته، ثابت قدم ماندن ترامپ در یک مسیر مستقیم کار مشکلی بود! به هر حال ترامپ این تصمیم را گرفته بود و من به پمپئو زنگ زدم تا این خبر خوب را به او هم بدهم. او گفت حدس می‌زده است که کار به اینجا برسد. این به آن معنا بود که حالا ما از این مهلکه نجات پیدا کرده بودیم. با این وجود، او نسبت به من از اینکه ما در دولت ترامپ نیز به همان جایی برسیم که اوباما دو دستی پول‌ها را تقدیم ایران کرد، خوشبین‌تر بود.
پمپئو بر‌اساس صحبت‌هایی که با وزیر امور خارجه ژاپن داشت، نگران بود که آن‌ها حرفی را که ترامپ به من زده بود، قبول نکنند. برای هر دوی ما محرز شده بود که با همگرا شدن ایران و کره‌شمالی در ماه‌های ژوئن و جولای، ریسک این کار به شدت در حال افزایش است. پمپئو گفت که با پیچیدن خبر مأموریت آبه در جهان، بسیاری از وزرای خارجی با او تماس گرفته‌اند و معتقد بودند که سیاست فشار حداکثری در حال خاتمه یافتن است و به همین جهت آن‌ها نیز پیشنهاد داده‌اند که در این میانجی‌گری کمک کنند. این بیشتر نشان داد که در میان رهبران جهان، تنها ترامپ معتقد است مذاکره با دشمنان کاملاً خنثی است. همانطور که پمپئو می‌گفت، اگر ما بدون توجه به کیفیت قرارداد با ایران، موشک‌های بالستیک این کشور، حمایت‌هایی که از تروریسم می‌کرد و چیز‌های دیگر فقط می‌خواستیم توافقنامه‌ای با ایران امضا کنیم، نیازی نبود این همه دست‌وپا بزنیم؛ چراکه همین الان توافقنامه‌ای با این کم و کیف در قالب برجام وجود دارد.
درباره کره شمالی هم وضعیت همینقدر بد بود. به قول پمپئو ما اکنون در منطقه خطر بودیم و ترامپ داشت تمام سیاست‌های خودش را زیر پا می‌گذاشت. جهان از عدم قطعیت ما سرگیجه گرفته بود. در همین لحظات، نیویورک تایمز و ۳۰ رسانه دیگر بر اختلاف ترامپ و من در مسئله ایران و کره شمالی تمرکز داشتند. مسئله بزرگ‌تری که به آن می‌پرداختندتناقض‌های ترامپ با خود ترامپ بود!
خلاصه عصر آن روز، آبه با ترامپ تماس گرفت تا سناریوی ایران را که تا آنجایی که می‌توانستیم کم‌ضررش کرده بودیم، نهایی کند. آبه از برنامه پیشنهادی خودش نیز سؤال کرد. او گفت می‌فهمد که ایالات متحده در مقطع کنونی از دادن آن پیشنهادات به ایران ابا دارد. ترامپ حقیقتاً به نظر آبه پاسخی نداد که این عدم پاسخگویی به هر کسی پشت تلفن می‌فهماند که اگر آبه این پیشنهادات را با ایران مطرح نکند، ترامپ خوشحال می‌شود! من به سختی می‌توانستم آینده خوبی را برای این کار تصور کنم. این فقط شلیک یک گلوله نبود، بلکه بمباران موشکی بود!
