آیت‌الله میرزا محمد تقی شیرازی یک صد سال پیش با صدور فتاوی سه‌گانه، انقلاب مردم عراق را علیه استعمار انگلیس و اشغال این کشور به راه انداخت که در ادبیات سیاسی مشهور به انقلاب ۱۹۲۰ یا ثوره‌العشرین است. شعلان بن عناد ابوالجون، رهبر عشیره الظوالم شهر الرمیثه، از جمله یاران میرزا بود که در شکل‌گیری آن انقلاب و بیرون انداختن انگلیسی‌ها از عراق نقش داشت و حالا به نظر می‌رسد که نوه او، آمر جیاد شعلان ابوالجون، حاضر شده تا نقش تاریخی جدش را به عهده بگیرد. اما این بار، هدف بیرون انداختن امریکایی‌ها از عراق است. او بیانیه‌ای صادر کرده و با یادآوری انقلاب عشرین به دولت مصطفی الکاظمی، خواستار اجرای قانون مصوب پارلمان برای بیرون راندن نیرو‌های امریکایی شده و هشدار داده در صورت هر گونه تلاش برای دور زدن این قانون، «ملت ما آماده مرگ در راه اخراج اشغالگران امریکایی از عراق است.»
این بیانیه و فراخوان برای تظاهرات مردمی می‌تواند مقدمه‌ای باشد برای سفر‌های سه‌گانه که قرار است الکاظمی به عربستان، ایران و امریکا داشته باشد. او در ماه‌های قبل زمینه‌چینی‌های لازم را برای انجام این سفر‌ها انجام داده، به نحوی که وزیر دارایی عراق علی علاوی را در ماه مه به ریاض فرستاد تا ریاض را تشویق به سرمایه‌گذاری در عراق کند و در ژوئن نیز با وزیر انرژی ایران رضا اردکانیان دیدار کرد تا در مورد همکاری دو طرف به خصوص در زمینه انرژی و برق مذاکره کند. این دیدار‌ها به روشنی رویکرد الکاظمی را در تعاملات منطقه‌ای نشان می‌دهد که به گفته یکی از مقامات عراقی، او سعی می‌کند عصا را از وسط بگیرد به این معنا که تعادل را در روابط منطقه‌ای خود حفظ کند. با این حال، مهم‌ترین و اصلی‌ترین بخش از سفر‌های سه‌گانه او مربوط به سفر سوم می‌شود که عازم واشنگتن خواهد شد. سرفصل اصلی این سفر گفتگو‌های راهبردی بین بغداد و واشنگتن است که از دهم ژوئن و به صورت ویدئوکنفرانس شروع شده بود و قرار است الکاظمی آن را در سفر خود به واشنگتن ادامه دهد.
حدود ۶ الی ۹ هزار نیروی امریکایی در عراق به سر می‌برند که بعد از خروج این نیرو‌ها از برخی پایگاه‌ها نظیر قائم، قیاره، کی وان و جبانیه، بخش قابل توجهی از آن‌ها در پایگاه هوایی عین‌الاسد در استان الانبار جمع شدند. به نظر می‌رسد که تخلیه برخی از پایگاه‌ها به معنای خروج نیرو‌های امریکایی از عراق نباشد و بیشتر وجه تاکتیکی و امنیتی دارد و باید دید که گفت‌وگوی راهبردی دو طرف به کجا خواهد کشید. همچنان که دیوید ایگناتیوس ستون‌نویس و تحلیلگر مشهور واشنگتن‌پست در شماره اخیر این نشریه نوشته، نشانه‌ای از خروج زودهنگام نیرو‌های امریکا از خاورمیانه ندارد، هرچند که برنامه کاهش نیرو در افغانستان، عراق و سوریه داشته باشد. بنابراین، معلوم نیست که امریکا حاضر باشد به معنای واقعی کلمه نیرو‌های خود را از عراق خارج کند و گفتگو‌های راهبردی جاری بیشتر در حکم خرید زمان است تا بتواند به نحوی قانون پارلمان عراق را دور بزند. این نکته‌ای است که منتقدین الکاظمی بر آن انگشت گذاشته‌اند و باید توجه خاصی به آن داشته باشد. در واقع، سفر به عربستان و ایران، انعقاد قرارداد‌ها و جلب سرمایه‌گذاری خارجی و هر دستاورد دیگری در این دور از سفر‌های سه‌گانه با اصل پایان دادن به اشغالگری عراق توسط نیرو‌های امریکا قابل مقایسه نیست. نیرو‌های امریکا با کنترل خودسرانه گذرگاه مرزی جریشان میان بصره و کویت، استقرار سامانه پاتریوت در منطقه سبز بغداد و انجام ترور‌های فراقانونی به راحتی حاکمیت عراق را زیر پا گذاشته‌اند و الکاظمی با اخراج تمام و کمال این نیرو‌ها است که می‌تواند حاکمیت قانون را در این کشور مستقر کند. او با دستیابی به این هدف پشتوانه سیاسی قابل توجهی را در میان نخبگان و توده مردم عراق به دست می‌آورد و می‌تواند با تکیه بر این پشتوانه وزنه سیاسی خود را در انتخابات پارلمانی آینده سنگین کند و در غیر این صورت، نه تنها پشتوانه سیاسی‌اش را در پارلمان فعلی از دست می‌دهد بلکه باید در مقابل نوادگان انقلاب عشرین قرار بگیرد.
