سرویس ورزشی جوان آنلاین: ورزش حرفه‌ای بدون برنامه‌ریزی و ترسیم اهداف بلندمدت به جایی نمی‌رسد. نتیجه آن نیز در بازی‌های المپیک و آوردگاه‌هایی از این دست نمایان می‌شود. کشور‌هایی که رتبه‌های اول ورزش دنیا را در اختیار دارند یک نقطه اشتراک دارند؛ توجه ویژه به رشته‌های مدال آور. موضوعی که در کشور ما همیشه در حد شعار، وعده و تفاهمنامه باقی مانده و اجرایی نشده است. هر چهار سال یک بار و درست زمانی که موعد برگزاری بازی‌های المپیک یا آسیایی می‌رسد همه یادشان می‌افتد که موفقیت در رشته‌های پر مدال تا چه اندازه می‌تواند در نتایج کاروان و جایگاه کشورمان در جدول رده‌بندی سرنوشت‌ساز باشد. منتها یادآوری این مهم آن هم در آستانه شروع یک آوردگاه جهانی یا قاره‌ای عملاً فایده‌ای ندارد جز مطرح شدن در رسانه‌ها و بازی با افکار عمومی. در واقع اگر مدیران ارشد ورزش واقعاً قصد پایان دادن به ناکامی در رشته‌های مدال‌آور را دارند باید با تدوین برنامه‌های بلندمدت، اختصاص بودجه ویژه و تأمین امکانات سخت‌افزاری استاندارد، با جدیت پیگیر اجرای طرح‌های استعدادیابی، پرورش نونهالان و نوجوانان مستعد و سوق دادن آن‌ها به سمت ورزش قهرمانی باشند. نه اینکه برای شانه خالی کردن از مسئولیت و توجیه بی‌تفاوتی‌هایشان نسبت به ورزش‌های مادر و پرمدال ژست‌های مدیریتی بگیرند و شعار بدهند. رده‌بندی نهایی در هر دور بازی‌های المپیک نشان می‌دهد رده‌های اول این رده‌بندی به کشور‌هایی اختصاص دارد که مدال‌های زیادی در رشته‌هایی، چون شنا، دوومیدانی، ژیمناستیک و چند رشته پرمدال دیگر کسب کرده‌اند. به همین دلیل از همان روز‌های نخست شروع بازی‌ها تکلیف تیم‌های اول تا سوم مشخص می‌شود. در صورتی که در ورزش ما اهمیتی به رشته‌های پرمدال داده نمی‌شود و کمبود امکانات و بودجه و رسیدگی نکردن مسئولان داد همه را در آورده است. مقایسه عملکرد رقبای خارجی از نظر تعداد مدال‌های کسب شده کار سختی نیست و همه ما این کار را بلد هستیم. مهم اینجاست که آقایان این کار را نیز به درستی انجام نمی‌دهند. چرا راه دور برویم؛ در همین قاره آسیا چین، کره‌جنوبی و ژاپن را می‌توان الگو قرار داد؛ این سه کشور سال‌هاست طرح شناسایی و غربالگری استعداد‌های ورزشی از سنین کم را به شکل حرفه‌ای و اصولی انجام می‌دهند. در عوض اینجا به شکلی عجیب فرصت‌سوزی می‌شود، قدر داشته‌هایمان را نمی‌دانند و پشت تک چهره‌های مستعدمان پنهان می‌شوند. در بخش مدیریت کلان ورزش کشور اگر باز هم با همین فرمان پیش برویم سال‌های سال باید حسرت گرفتن یک مدال المپیک در رشته‌های مدال‌آور را بخوریم. تا زمانی که کار اساسی و اصولی انجام نگیرد رقبا به سرعت از ما پیشی می‌گیرند و ما هم با همان سرعت در مسیر پسرفت پیش خواهیم رفت. در حقیقت با شعار، مصاحبه و جلسات بی‌ثمر نباید منتظر پیشرفت بود.
