روزنامه ایران که در واقع ارگان رسمی دولت است، در گفتوگو با سعید لیلاز دو نکته را بیان میکند؛ اول اینکه از پس از دوران حمله مغول، هیچوقت ایران فشاری همچون مشکلات امروز را متحمل نشده است و دوم اینکه دولت روحانی به خوبی توانسته از پس این فشار، کشور را مدیریت کند. لیلاز، اقتصاددانی که همواره حامی دولت روحانی بوده، در این مصاحبه میگوید: «سراغ ندارم که ملتی یا کشوری به اسم ایران، از سال 618 هجری قمری که چنگیز به ایران حمله کرد، تا امروز، چنین فشاری را تحمل کرده باشد. در 8 قرن گذشته چنین فشاری بر ملت ایران بیسابقه بوده است. باوجود این، آیا شما در ایران هیچ اثری از قحطی میبینید؟ هیچ اثری از مشکلاتی که در عراق دوره تحریم بود یا مشکلاتی که در ونزوئلا هست، میبینید؟ بله، میدانم که ما امروز با چه فقری یا چه تورمی دست به گریبان هستیم، میدانم که هر هفته هزاران انسان به زیر خط فقر رانده میشوند، همه اینها را میدانم، اما از آن طرف این را هم میدانم که فشاری که بر ایران وارد میشود، بیسابقه است.» او دلیل این فشار را نه تحریمها، بلکه کاهش قیمت نفت میداند و در پاسخ به این سؤال که «در تقسیمبندی مسائل امروز ما، دو موضوع نفت و تحریم را از هم تفکیک میکنید؛ کدام را مؤثرتر میدانید؟» میگوید: «حتماً نفت. من هیچگاه عنصر خارجی را در اقتصاد ایران عامل تعیینکننده نمیدانم. اساساً از جنگ جهانی دوم به این سو، هیچگاه عنصر یا عامل خارجی را تعیینکننده نمیدانم. حتماً عنصر خارجی مؤثر و مهم است، اما تعیینکننده نیست. به عبارت دیگر، درنهایت تحریمها اوضاع را تشدید میکند یا تخفیف میدهد... ما در آن هفت تا هشت ماه (دی ماه 96 تا مرداد 97)، خیلی چیزها از دست دادیم و اساساً آن میزان از طلا و ارز که از دست دادیم، تعیینکننده بود.»
نکته جالب اما در این میان، نظر لیلاز نسبت به پیشرفت ایران در صورت نزدیکی به امریکاست: «کدام یک از مشکلات بنیادی ما با رفع تحریمها حل میشود؟ کدام کشور پس از اینکه به امریکا نزدیک شد، توسعه یافت؟ اصلاً مگر امریکا به کشوری نان میرساند؟ چرا مصر یا پاکستان مشکلات بدتری نسبت به ایران دارند؟ تعداد متحدان امریکا که مشکلات جدی دارند، به مراتب بیشتر از تعداد متحدان امریکا است که وضع خوبی دارند و این مدیریت داخلی این کشورها است که آنان را به وضع خوبی از لحاظ توسعه رسانده است.»