«ما به خاطر نظام سیلی خوردیم. متأسفانه در داخل هم سیلی خوردیم و این خوب نبود.» این را آرش میراسماعیلی، رئیس فدراسیون جودو می‌گوید. جمله دردآوری که واقعیت تلخ ورزش کشور را فریاد می‌زند.
میراسماعیلی درست می‌گوید؛ اینکه تصور کنیم تمام مشکلات ورزش کشور ریشه خارجی دارد و به شیطنت‌های آن طرف آبی‌ها و عناصر خودفروخته مربوط می‌شود یک اشتباه بزرگ است، چراکه در طول تمام این سال‌ها زیاد دیده شده که برخی به‌خاطر مطامع شخصی خودشان در ورزش و برای رسیدن به پست و مقام به راحتی مصالح ملی ورزش کشور را چوب حراج زدند و به آنچه می‌خواستند، رسیدند.
از دست رفتن کرسی‌های مهم بین‌المللی طی دو دهه گذشته یکی از ثمرات این «منیت» حاکم بر ورزش کشور بوده است. اینکه هر مسئول هر مقام و پستی را فقط برای خود بپسندد و وقتی دوره‌اش به پایان رسید یا حتی وقتی تازه بر مسند قدرت قرار گرفت، دیگران را «کله‌پا» کند، نتیجه‌اش این می‌شود که امروز یکی مثل میر اسماعیلی اینگونه بابت دردی که از سیلی داخلی‌ها خورده فریادش به آسمان بلند شود. دردی که هیچ جا نمی‌توان گفت و درمانی هم برای آن نمی‌توان متصور بود.
همه خوب می‌دانیم که ورزش کشور با چه بحران‌هایی مواجه است و مجامع بین‌المللی ورزش با راپورت‌هایی که به آن‌ها رسیده تمام سعی‌شان را می‌کنند تا ورزش ایران را تعلیق کنند. برای مقابله چاره‌ای جز اتحاد داخلی و استفاده از تمام ظرفیت‌های موجود برای تعامل نداریم، اما متأسفیم این حقیقت تلخ را باید بازگو کنیم که خیلی از راپورت‌ها و گزارش‌هایی که به دست مجامع بین‌المللی می‌رسد ریشه داخلی دارد.
این همان سیلی و ضربه‌ای است که آرش میراسماعیلی گفته است. متأسفانه باید عنوان کنیم که این اتفاق تلخ فقط مربوط به یک رشته خاص به نام جودو هم نمی‌شود. تفاوتش این است که جودو بیشتر از همه با آن درگیر است و تا تعلیق هم پیش رفته است، والا همه خوب یادمان می‌آید که در وزنه‌برداری و ورزش زورخانه‌ای چگونه با این مشکل روبه‌رو هستیم. همه خوب یادمان می‌آید که مهم‌ترین کرسی بین‌المللی ورزشمان در کمیته بین‌المللی المپیک چگونه بابت این لج و لجبازی‌های داخلی و مقام‌پرستی‌های ورزشی‌ها از دست رفت.
جودو امروز جلودار این داستان تلخ است و همه خوب می‌دانیم که می‌شد جلوی این اتفاق را گرفت، اگر برخی آقایان داخلی که به گفته خودشان حرف‌شان در فدراسیون جهانی پیش می‌رود همان چند ماه قبل از «برش‌شان» استفاده و حداقل از شدت این ضربه به جودو کم می‌کردند. این اتفاق رخ نداد تا امروز میراسماعیلی از درد سیلی داخلی‌ها بگوید. از دردی که باید تحملش کنیم و دم نزنیم، چراکه نمی‌توان جایی آن را فریاد زد، چون نمی‌توانیم و نباید خودمان را دشمن‌شاد کنیم.
واقعیت تلخی است این سیلی دردناک، ضربه از خودی همیشه بدتر از ضربه دشمن است. جلوی ضربه دشمن سینه سپر می‌کنی، اما سیلی و ضربه داخلی را باید تحمل کنی، درست مثل کسی که خار در چشم دارد و استخوان در گلو و این خوب نیست، درست مثل آنچه میراسماعیلی می‌گوید و در جودو اتفاق افتاد. یکی بود که می‌توانست کاری کند و جلوی ضربه دشمن را بگیرد تا حداقل شدت آن را بکاهد، اما نکرد و در عوض خود سیلی زد تا امروز درد آن را نه در جودو که در تمام بدنه ورزش کشور حس کنیم، دردی که هیچ درمانی هم برای آن پیدا نمی‌شود.
