سرویس ورزشی جوان آنلاین: اوایل دهه ۹۰ بود که آقایان مسئول بی‌هیچ بررسی و بدون فراهم کردن شرایط، تصمیم به گذاشتن سقف برای قرارداد بازیکنان گرفتند. سقفی که برای بازیکنان ملی‌پوش نهایتاً ۴۵۰ میلیون تومان بود و برای سایرین ۳۵۰ میلیون تومان. تصمیمی کارشناسی نشده که نه فقط نتوانست از بدهی‌های انباشته شده بر دوش باشگاه‌ها کم کند، بلکه کار را به جایی رساند که آقایان از کرده خود پشیمان شدند و این قانون را ملقی کردند. هرچند که بدعت‌های بدی که این قانون از خود به جا گذاشته بود هرگز فراموش نشد و به معضلی به مراتب بزرگ‌تر برای فوتبال ایران تبدیل شد و نتیجه‌ای جز دست‌درازی هرچه بیشتر به جیب مردم را در پی نداشت!
قانون سقف قرارداد اگرچه باعث شد رقم قرارداد برخی بازیکنان درجه چندم بی‌هیچ حساب و کتابی بالا برود، اما عدم رضایت برخی بازیکنان که تا پیش از این خیلی بیشتر از این حرف‌ها می‌گرفتند را نیز به دنبال داشت و مدیران بی‌کفایت فوتبال ایران برای چاره‌گشایی دست به اقدامات تأسف‌باری زدند که نتیجه شوم آن هنوز هم در فوتبال ایران دیده می‌شود. آقایانی که از جیب خود هزینه نمی‌کردند و دست‌درازی به بیت‌المال آن‌ها را حاتم طایی کرده بود با اضافه کردن آپشن‌هایی، چون آقای گلی، پاس گل، تعداد کلین‌شیت، حضور در ۵۰ درصد بازی‌ها، رضایت مربی و قهرمانی رقم قرارداد‌ها را چندین برابر کردند تا هم به اصطلاح خود سقف را رعایت کرده باشند و هم رضایت بازیکن را جلب کنند. بدعت مخربی که بعد از برداشته شدن سقف قرارداد هم به قوت خود باقی ماند و به معضلی جدی برای فوتبال ایران تبدیل شد.
چند ماهی از لیگ پانزدهم گذشته بود که سروصدای بازیکنان استقلال به‌رقم دریافت درصدی از قراردادشان بلند شد و آبی‌پوشان را با چالشی جدی مواجه کرد. مسئله بر سر آپشن‌های خاص قرارداد برخی بازیکنان بود که باعث دلخوری بقیه شده بود. پرداخت پاداش ۱۰۰ میلیونی برای آقای گلی، پرداخت مطالبات قبلی به علاوه قرارداد امسال، اضافه شدن ۵۰ میلیون تومان به قرارداد مالی در صورت حضور در ۵۰ درصد مسابقات فصل و اضافه شدن مبلغ ۵ تا ۱۰ میلیون تومان در صورت حضور در هر بازی از جمله آپشن‌هایی بود که برای برخی بازیکنان در نظر گرفته شده بود که علاوه بر جنجال تبعیض، انتقاد‌های زیادی را متوجه مسئولان وقت استقلال کرد که چرا باید با توجه به مشکلات عدیده مالی با این روش‌ها هزینه‌های خود را چند برابر کنند.
در روز‌هایی که برخی از تیم‌های لیگ به شدت پیگیر لغو مسابقات هستند و با مانور روی شیوع کرونا و اهمیت حفظ سلامت بازیکنان، مربیان و سایر ارکان تیم‌ها خواهان نیمه‌کاره ماندن لیگ نوزدهم هستند، پرسپولیسی‌ها سفت و سخت تمرینات خود را برای کسب چهارمین قهرمانی پی‌در‌پی دنبال می‌کنند. قهرمانی که با توجه به فاصله ۱۰ امتیازی این تیم با تیم دوم جدول کسب آن دور از انتظار نیست، اما در روز‌هایی که باشگاه پرسپولیس با انبوهی از بدهی‌های ریز و درشت و شکایت‌های جدی خارجی‌هایی، چون برانکو و کالدرون مواجه است، این قهرمانی هزینه‌ای ۲۰ میلیاردی روی دست سرخپوشان می‌گذارد که این رقم تنها مربوط به ماجرای آپشن‌های قرارداد بازیکنان است!
صدالبته در نظر گرفتن پاداش می‌تواند باعث افزایش انگیزه و روحیه بازیکنان شود، اما سؤال مهم در خصوص در نظر گرفتن آپشن‌های قید شده در قرارداد بازیکنان این است که مگر وظیفه یک مهاجم چیزی جز گل زدن است که بابت هر گل زده او پاداش در نظر می‌گیرند یا یک گلر جز حفاظت از دروازه چه وظیفه دیگری دارد که بابت هر کلین‌شیت برایش پاداش قید می‌شود، آن هم در شرایطی که با توجه به اوضاع نابسامان مالی باشگاه‌های ایرانی تیم‌ها همواره در پرداخت رقم اصلی قرارداد‌ها نیز ناتوانند. با وجود این با گنجاندن آپشن‌های عجیب و غریب در قرارداد‌ها نه فقط مطالبات بازیکنان از باشگاه را چند برابر می‌کنند، بلکه بدهی‌ها نیز سنگین‌تر از قبل می‌شود. بی‌آنکه هیچ نظارتی بر این بی‌کفایتی‌ها وجود داشته باشد و یک نفر از نهاد‌های نظارتی برایش این سؤال مطرح شود که چرا با توجه به اوضاع نامناسب مالی، یک مهاجم باید برای گل زده که جز انجام وظیفه چیزی دیگری نبوده، مثلاً ۲۰ میلیون تومان بگیرد؟
