در روز‌هایی که جامعه ورزش کشور با اقدامی گسترده و تحسین‌برانگیز در رزمایش کمک مؤمنانه در رسیدگی به اقشار محروم جامعه پای کار آمده و هر روز شاهد حضور مدال‌آوران و قهرمانان ورزش در این رزمایش هستیم، دیدن برخی تصاویر و شنیدن برخی اظهارنظر‌های فوتبالیست‌های شکم سیر و بیت‌المال‌خور سرخابی باعث تأسف و خجالت است.
در روز‌هایی که ملی‌پوشان، مربیان و پیشکسوتان کشتی، کاراته، وزنه‌برداری، ووشو و حتی برخی از همین فوتبالی‌ها پابه‌پای بچه‌های جهادی در طبخ غذا و رساندن بسته‌های کمکی به مردم نیازمند فعال هستند، برخی فوتبالیست‌های دو تیم پایتخت هم در گزارش‌هایی زندگی لاکچری و خانه‌های آنچنانی خود را به نمایش عمومی درآورده‌اند و مثلاً برای خودشان «عاشقانه» می‌سرایند. آن‌هایی که اینقدر از پول بیت‌المال میلیاردی گرفته‌اند که هار شده‌اند و افسارگسیخته می‌تازانند و امروز که مردم کوچه و بازار دغدغه نان شب و کار دارند با شلوارک و لباس زیر تصاویرشان در خانه در حال نواختن و طبخ غذا پخش می‌شود تا زخمی باشد بر زخم دل مردم در این روز‌های سخت.
جای تأسف دارد که بشنویم فلان بازیکن بگوید: «مبلغ یک ماشین خیلی عادی به ۲ میلیارد تومان رسیده است؛ قرارداد ما ۳ میلیارد تومان است و می‌گویند پول میلیاردی می‌گیرید. شرایط جامعه به گونه‌ای شده که کسی با حقوق ۱۰، ۱۵ میلیون تومان نمی‌تواند زندگی عادی داشته باشد و امیدوارم مشکلات اقتصادی برطرف شود.» توجه کردید در حالی که بسیاری از مردم کوچه و بازار با مبلغ خیلی‌خیلی کمتر از این روزگار می‌گذرانند، آقای فوتبالیست نمی‌تواند با ۱۰ یا ۱۵ میلیون تومان در ماه زندگی عادی داشته باشد! هرچند که تعجبی هم ندارد، آنچه از تصاویر و بی‌قید و بندی این بازیکنان بیت‌المال‌خور دیده می‌شود، مؤید این نکته است که آن‌ها اصلاً نمی‌دانند درد چیست و اینقدر سرگرم بریز و بپاش‌های خودشان هستند که درد این روز‌های مردم را نمی‌فهمند. آن‌ها به مفت‌خوری عادت کرده‌اند و امروز ۱۵ میلیون درآمد ماهانه کفاف عیاشی‌ها و ولخرجی‌های‌شان را نمی‌دهد.
مایه ننگ ورزش کشور است که عده‌ای با شعار اینکه برای باشگاه و هوادارش کار می‌کنند، اینگونه از جیب مردم ارتزاق کنند و وقیحانه درخواست بیشتر داشته باشند، چون نمی‌توانند با این پول‌ها زندگی عادی داشته باشند. مایه ننگ است و خجالت، وقتی می‌شنوی که آن دیگری می‌گوید: «الان با ۳ میلیارد پول مگر می‌شود کاری کرد؟ همین‌طوری می‌گذارمش کنار که هر روز بیشتر از روز قبل بی‌ارزش‌تر شود.» باز توجه کردید ۳ میلیارد برای این آقا که تا همین چند سال قبل سقف آرزویش چندده میلیون بود امروز پول محسوب نمی‌شود، چراکه نمی‌تواند با آن کاری انجام دهد! این در حالی است که همین ۳ میلیارد می‌تواند زخم زندگی بخش عظیمی از مردم را درمان کند، همان مردمی که دست این بازیکنان در جیب‌شان است و به صورت کاملاً مستقیم از بیت‌المال برای‌شان هزینه می‌شود.
همین چند روز قبل بود که پرونده فساد‌های مالی و مدیریتی و پرداخت‌های آنچنانی این دو باشگاه در مجلس قرائت شد تا همه خوب بدانند که اشتهای سیری‌ناپذیر این بیت‌المال‌خوران چگونه تأمین می‌شود. افتادن پرده این همه فساد دردآور بود که امیدواریم با درایت و اقدام به‌موقع قوه قضائیه عوامل این همه فساد به پای میز محاکمه کشیده شوند تا التیامی بر این درد باشد. اما شنیدن این حرف‌ها و دیدن آن تصاویر وقیحانه بسیار دردناک‌تر بود که باز هم امیدواریم کسی پیدا شود و به این مثلاً ورزشکاران بی‌درد و بی‌غم و عیاش بگوید حداقل اگر دردی دوا نمی‌کنید با حرف‌ها و تصاویرتان نمک روی زخم دل مردم در این روزگار سخت نپاشید. حداقل دهانتان را ببندید و به عیاشیتان برسید که کسی توقع ندارد مرام بچه‌های کشتی و کاراته و مدال‌آوران المپیک را در شمایی ببینند که حتی در ورزش هم چیزی جز شکست و حقارت نصیب ایران نکرده‌اید.
