سرویس ورزشی جوان آنلاین: ممنوعیت جذب بازیکن و مربی خارجی از سوی سرخابی‌های پایتخت خبری امیدوار‌کننده برای سروسامان دادن به بلبشوی مالی این دو باشگاه محسوب می‌شود. جولان دلال‌ها برای قالب کردن خارجی‌های بی‌کیفیت، قرارداد‌های پرابهام و مشکل‌دار آن‌ها و پرداخت میلیون‌ها دلار از پول بیت‌المال، نتیجه رها کردن دو باشگاه پرسپولیس و استقلال به حال خود بود، اما خوشبختانه این‌بار وزارت ورزش و جوانان به عنوان متولی اصلی این دو باشگاه در جهت مبارزه با دلالی، صیانت از آبروی کشور، جلوگیری از هدر دادن پول بیت‌المال و قطع دست سودجویان قدمی مثبت برداشته است. علی‌نژاد، معاون قهرمانی وزارت ورزش این خبر را اعلام کرد تا دلال‌های معروف به تکاپو بیفتند: «تا اطلاع ثانوی با توجه به اتفاقاتی که رخ داده، خرید بازیکن و مربی خارجی برای پرسپولیس و استقلال به طور کلی ممنوع شده است. آن‌هایی را که در گذشته بودند، می‌توانند حفظ کنند، اما مربی و بازیکن جدیدی را نمی‌توانند جذب کنند.»
بی‌کیفیت‌های نجومی
پرونده‌های زیاد دو تیم پرطرفدار تهرانی در فیفا و شاکیان پرتعداد خارجی باعث شد سرانجام وزارتی‌ها چاره‌اندیشی کنند. اگرچه تا امروز هزینه گزافی از سهم مردم به جیب دلالان و اختاپوس‌های پشت پرده سرازیر شده، اما منع جذب بازیکن و مربی خارجی گام مثبتی است از سوی وزارت ورزش که باید آن را به فال نیک گرفت و با اجرایی شدن این قانون منتظر نتایج مثبت آن بود. در این سال‌ها سرخابی‌ها، فوتبالیست‌های خارجی زیادی به خدمت گرفتند و بابت همه آن‌ها نیز دستمزد‌های بالایی پرداخت کردند. منتها مسئله اینجاست که از بین همه آن‌ها که به ایران آمدند و سکونشینی، نیمکت‌نشینی و بازی در لیگ برتر ما را تجربه کردند تنها چند بازیکن که تعدادشان شاید به اندازه انگشتان دو دست هم نرسد برای فوتبال کشورمان مفید بودند. بقیه بازیکنانی بی‌کیفیت و درجه چندمی بودند که صرفاً برای فرار از بیکاری و به دست آوردن چند هزار دلار توسط دلال‌های وطنی به ایران آمدند. در واقع خارجی‌های بی‌کیفیت تنها درصدی از قرارداد‌های چندصد هزار دلاری‌شان را دریافت می‌کنند و مابقی بین افراد دیگر تقسیم می‌شود.
بی‌پولی و شاکیان بین‌المللی
اغلب مردم این سؤال را از خود می‌پرسند که سرخابی‌های بدهکار چرا و چگونه در اوج بی‌پولی همچنان اجازه خرید مربی و بازیکن خارجی را دارند؟! پاسخ این سؤال را باید اینگونه داد که طی این سال‌ها که فوتبالمان مثلاً حرفه‌ای شده مدیران دو باشگاه بی‌حساب و کتاب و البته با میدان دادن به واسطه‌های معلوم‌الحال با بسیاری قرارداد‌های سنگین بستند و با این کار بدهی‌های باشگاه را سنگین‌تر از قبل کردند. در نتیجه پرسپولیس و استقلالی که مدعی هستند پولی از دولت نمی‌گیرند با میلیارد‌ها تومان بدهی مواجه می‌شوند که در این بین شاکیان بین‌المللی با آرا قطعی که از فیفا دریافت می‌کنند، علاوه بر دریافت اصل و سود طلب خود، سرخابی‌ها را تا محرومیت و جریمه‌های سنگین مالی نیز پیش می‌برند، اما در عوض واسطه‌ها و دلال‌های کارکشته از این سوءمدیریت‌ها ثروتمند می‌شوند.
فقط سرخابی‌ها؟
مشکل اصلی فوتبال ما دولتی بودن آن است؛ این را همه می‌دانند و با اینکه خیلی‌ها دم از خصوصی شدن می‌زنند، ولی همان عده هم به خصولتی بودن اغلب باشگاه‌ها اذعان دارند. تیم‌های صنعتی نمونه بارز این ادعا هستند. باشگاه‌هایی که مستقیماً از کارخانه‌های صنعتی ارتزاق می‌کنند و با توجه به شرایط کشور این کارخانه‌ها نقش مهمی در استمرار حرکت چرخ صنعت کشور دارند. منتها مدیران باشگاه‌های فرهنگی ورزشی‌شان با دست و دلبازی فراوان تیم‌های فوتبال را اداره می‌کنند و از هزینه‌های چند میلیاردی برای خرید یک بازیکن یا حتی سرمربی ابایی ندارند. در این بین اگر سرخابی‌ها اجازه به خدمت گرفتن بازیکنان خارجی را نداشته باشند قطعاً دلال‌های حرفه‌ای راه خود را به سمت شهر‌های دیگر کج می‌کنند، به ویژه به سمت تیم‌های صنعتی که سرمایه دارند. این وسط درآمد واسطه‌ها نه تنها کم نمی‌شود، بلکه شاید بتوانند رقم قرارداد خارجی‌های ناشناخته را بالاتر هم ببرند. به همین خاطر انتظار می‌رود از سوی فدراسیون فوتبال سازوکاری برای تیم‌های لیگ برتری در نظر گرفته شود تا طرح مبارزه با دلالیسم و قرارداد‌های مشکل‌دار در کل لیگ اجرایی شود.
