نظری و گذری بر ساختار قدرت در عصر پهلوی دوم
ویژگی ساختار قدرت سیاسی در ایران عمودی و از بالا به پایین بودن آن بود و مردم در تصمیمگیریها نقشی نداشتند. نمایندگان مجلس هم نماینده واقعی مردم نبودند، بلکه کاملاً تحت سلطه شخص شاه و حکومت مرکزی بودند. این شکاف بین حاکمیت و مردم همواره موجب کشمکشی دائمی بین آنها میشد که نهایتاً هم به انقلاب اسلامی منجر شد