سرویس زنان جوان آنلاین: از روی رفتار دو سال و نیم گذشته آموزش و پرورش می‌توان مطمئن شد که این نهاد به جایی متعهد است که آموزش جنسی را گسترش دهد. حالا هرچقدر هم تکذیب و انکار کند باز فایده ندارد و دم خروس این موضوع از جایی بیرون می‌زند. مثل این بار که دم خروس ۲۰۳۰ از مجله رشد دانش‌آموز اردیبهشت ۹۸ ویژه پایه‌های چهارم تا ششم ابتدایی بیرون زده است.
با وجود تکذیب آموزش و پرورش از اواخر سال ۹۵ سند ۲۰۳۰ بر فرآیند تعلیم و تربیت ما سایه انداخته است و مترصد فرصتی است تا خودی نشان دهد. پیشانی این سند راهبرد چهارم آن است و خانواده‌ها اکنون این سند را با این راهبرد که شامل آموزش مسائل جنسی است می‌شناسند و هر جا نشانه‌ای از آن می‌بینند واکنش نشان می‌دهند. چنانچه در هفته گذشته روزنامه «جوان» شش مورد تماس از سوی مادران دانش‌آموزان ابتدایی دریافت کرد که گزارش وجود رگه‌های ۲۰۳۰ در مجله رشد را می‌دادند و نسبت به آن اعتراض داشتند. بررسی‌های خبرنگار «جوان» نشان داد مجله رشد دانش‌آموز اردیبهشت ۹۸ ویژه پایه‌های چهارم تا ششم در صفحه‌های شماره ۱۸ و ۱۹ خود به کودکان محافظت از بخش‌های خصوصی بدن در برابر غریبه‌ها را آموزش می‌دهد.
این آموزش‌ها در پنج سرفصل ارائه شده‌اند که ممانعت از سوار شدن به خودروی غریبه‌ها، بخش‌های خصوصی بدنت را بشناس، بگو نه!، برو و از محل دور شو و رازدار نباش را شامل می‌شود.
تجاوز به حریم عفت و خانواده
حالا این سؤال مطرح می‌شود که چرا آموزش این مسائل به دانش‌آموزان با مخالفت روبه‌رو شده است؛ اول اینکه این آموزش‌ها شروع یک فرآیند آموزش مسائل جنسی است که به خویشتن‌داری منتهی نمی‌شود بلکه داشتن ارتباطات را در خارج از چارچوب خانواده می‌پذیرد و فقط به دنبال کاهش عوارض بهداشتی و اجتماعی آن‌ها است. به بیان دیگر آموزش‌های جنسی در اسناد بین‌المللی برای هر رده سنی بسته جداگانه‌ای دارد که هیچ کدام آن‌ها به خویشتن‌داری و پاسخ در حریم خانواده و رفتار عفیفانه منتهی نمی‌شود.
تعریف یونسکو لازم‌الاجراست
اما آموزش‌های جامع جنسی در اسناد یونسکو تعریف مشخصی دارد. در یکی از اسناد یونسکو عبارت یادشده چنین تعریف شده است:
آموزش جامع جنسی، به عنوان روشی برای آموزش مباحث و روابط جنسی شناخته می‌شود که متناسب با سن است، رویکردی فرهنگی دارد و با ارائه اطلاعات علمی دقیق، واقعی و بدون قضاوت شخصی همراه است.
این سازمان در یکی از اسناد خود در تفسیر این هدف که ناظر به «تضمین آموزش باکیفیت، برابر و فراگیر و ترویج فرصت‌های یادگیری مادام‌العمر برای همه» است، می‌گوید: یونسکو تشخیص می‌دهد که هیچ کشوری به توسعه پایدار مبتنی بر هدف شماره ۴ (تضمین آموزش باکیفیت، برابر و فراگیر و ترویج فرصت‌های یادگیری مادام العمر برای همه) نمی‌رسد تا زمانی که دانش‌آموزان به خاطر گرایش‌های جنسی واقعی مورد تصورشان یا هویت جنسی‌شان خشونت را تجربه کنند یا مورد تبعیض واقع شوند. بنابراین تفسیر یونسکو از این هدف، بسیار گسترده‌تر از مفهومی است که به طور معمول به ذهن می‌رسد و حتی شامل همجنس‌گرایان هم می‌شود. در ادامه همین تفسیر این موضوع با صراحت بیشتری بیان شده است: خشونت بر اساس گرایش جنسی یا هویت جنسی یا تظاهر به جنسیت خاص، عموماً متوجه این گروه‌ها می‌شود: دانش‌آموزان همجنس‌گرا یا دوجنسی هستند (همجنس‌گراهراسی) دانش‌آموزانی که تراجنسی هستند (تراجنس‌هراسی) و کسانی که تظاهرات جنسیتی‌شان در دو گروه معمول جنسیت (زن و مرد) نمی‌گنجد؛ مانند پسرانی که تصور می‌کنند مؤنث هستند و دخترانی که تصور می‌کنند مذکر هستند.
با توجه به مطالب یادشده می‌توان گفت: «آموزش جامع جنسی» که در سند ۲۰۳۰ به آن اشاره شده و مسئولان آموزش و پرورش جمهوری اسلامی نیز ظاهراً خود را موظف به اجرای آن دانسته‌اند، یک راهبرد مبتنی بر «روابط جنسی سالم» است که هیچ رویکرد عفیفانه ندارد و به جای کنترل اصل رفتار پرخطر، بر کاهش آسیب‌های آن تأکید می‌کند. بدیهی است که چنین رویکردی هرگز با فرهنگ اسلامی ایرانی کشور ما هیچ تناسبی ندارد. در این میان نباید فراموش کرد که ملاک عمل به تعهدات بین‌المللی تفسیری است که تهیه‌کنندگان اسناد بین‌المللی از معنا و مفهوم و قلمرو آن تعهد ارائه می‌دهند و این موضوع به پرده‌دری و شکستن مرز‌های حیا و عفاف منجر می‌شود.
