ظاهراً فوتبالیها نمیخواهند همگام با مردم در نبرد بزرگ اقتصادی که کشور درگیر آن است پیش بیایند. زیادهخواهیهای این رشته تحت عنوان فریبنده ورزش پرجاذبه و هوادار در کنار حمایتهای برخی بهارستاننشینان که البته بیارتباط به مسئله انتخابات آینده مجلس نیست، نشان از آن دارد که فوتبال کیسهای برای بیتالمال دوخته که حالاحالاها پر شدنی نیست.
فوتبالی که هیچ سازوکار مناسبی ندارد و سراسر فساد و بیبرنامگی است، حالا میخواهد سازمان اقتصادی تشکیل دهد. سازمان اقتصادی برای یکی از بزرگترین برداشتکنندگان پول بیتالمال یعنی جایی تازه برای فساد بیشتر و بزرگتر. بحث کندن از بیتالمال است برای راضی کردن اشتهای سیریناپذیر فوتبال، بهانهاش هم جور است. جناب رئیس رفته مجلس و اعلام کرده که «در حال حاضر وضعیت باشگاههای ورزشی از لحاظ مالی مناسب نیست و اگر به وضعیت آنها رسیدگی کافی و وافی نشود، حوزههای موفقی همانند فوتبال، فوتسال و فوتبال ساحلی مورد تهدید قرار میگیرند. باشگاههای ورزشی ما در سال جاری از لحاظ مالی تهدید شدند و جز تیم ذوبآهن مابقی تیمها نتوانستند به مرحله بعدی جام باشگاههای آسیا صعود کنند.» نمایندگان هم که این روزها حس فوتبالی بودنشان حسابی گل کرده، سرشان را به علامت تأیید تکان دادهاند و بحث حمایت را به میان آوردهاند.
جالب اینکه وقتی تاج حرف از حذف نمایندگان ایران از لیگ قهرمانان آسیا به سبب تهدیدات مالی میزد، کسی از خیل بهارستاننشینان فوتبالدوست از او نپرسید که اگر چنین است، چگونه همین استقلال و پرسپولیس در اوایل دهه ۷۰ بدون خرجهای چندصد میلیاردی این سالها و روزها دو جام آسیایی برای ایران به ارمغان آوردند!
یا چرا کسی پیدا نشد که از تاج بپرسد چطور ناگهان یاد مشکلات تمام نشدنی بچههای فوتسال و فوتبال ساحلی افتاده است. همانها که هنوز معطل دریافت پاداشهای قهرمانیهایشان هستند.
فوتبال خود را تافته جدا بافته میداند. تافتهای که کمترین آورده و افتخاری را برای ورزش کشور طی سالهای گذشته داشته و در عوض بیشترین هزینهها را به گردن ورزش انداخته و از بیتالمال حسابی خورده است. فوتبالیها باز هم میخواهند با بهانههای جدید دست به بیتالمال ببرند و متأسفانه برخی مجلسیها هم با آنها همصدا شدهاند. همان بهارستاننشینانی که این روزها به جای اینکه به درد مردم برسند و فکری به حال وضعیت اسفبار اقتصادی مردم کنند با تاج دور یک میز مینشینند و حرف از تشکیل سازمان اقتصادی فوتبال زیانده میزنند.
پیش از این بارها نوشتهایم که فوتبالیها اصلاً معنای ریاضت اقتصادی را که مردم این روزها درگیر آن هستند، نمیفهمند چه رئیس فدراسیون و چه مربیانی که زیر سایه همین مردم و نظام بزرگ شدهاند و حالا با دریافتهای میلیاردی چنان افسارگسیختهاند که برای همه خط و نشان میکشند. در این بین اگر هم حرفی از مردم زده میشود، تنها برای فریب افکار عمومی است، والا این قوم فوتبالی کوچکترین دغدغهای بابت مشکلات مردم ندارند و فقط برای جیب و شکم خودشان است که فریاد میزنند. به میان آمدن بحث نقش در فضای عمومی جامعه هم فقط و فقط مستمسکی برای خالی کردن بیتالمال از سوی فوتبالیها و جلب رأی برای نمایندگان با اسم جدید سازمان اقتصادی فوتبال است.
فراموش نکنیم، همین فوتبالی که رئیس آن با آه و ناله در مجلس حرف از وضعیت نامناسب مالی باشگاههایش میزند، میلیاردها میلیارد بابت همین باشگاهها به آدمهای بیکفایت و بیثمر داخلی و خارجی پول پرداخت میکند، قرارداد میبندد و بدهکار است و چمدانچمدان دلار هم برای پیروزیهای بیخاصیت نورچشمیهایش از کشور خارج میکند. فوتبال و فوتبالیها از مردم جدا هستند. البته میتوان استثنائاتی مقطعی و احساسی هم پیدا کرد، اما این اتفاقات و این دستدرازیها به بیتالمال و جیب مردم باعث میشود به این باور برسیم که فوتبال و فوتبالیها و هواداران سمتدارشان قرار نیست درد مردم را بفهمند و دردی از آنها دوا کنند.