باورش سخت است که در کلان‌شهر تبریز با این توان علمی و صنعتی، ماده اولیه آسفالت با نیسان از محل تولید به مصرف می‌رسد.
چند کارگر زحمتکش آسفالت سردشده را با بیل از پشت نیسان در خیابان پخش می‌کنند و نهایتاً غلتک وارد کار می‌شود و آسفالت را روی خیابان می‌مالد.
آسفالتی که در طول مسیر، حرارت و چسبندگی خود را از دست داده، به فاصله چند روز، آرام‌آرام از گوشه‌وکنار، خُرد می‌شود، یا بعد از مدتی اصطلاحاً حالت سوسماری به خود می‌گیرد (شکلی شبیه رگ‌به‌رگ شدن). کارگران دوباره با وانت آبی و بیل و غلتک از راه می‌رسند و روز از نو و روزی از نو...
این روند، خلاصه «قصه آسفالت تبریز» است؛ بعلاوه یکی دو آزمایش بی‌نتیجه دیگر مثل بتن غلتکی و آسفالت الیافی و ...
روندی که ترکیبات فنی، شرایط اقلیمی، تراکم ترافیکی، مطالعات علمی و ظرفیت‌های صنعتی، جایی در آن ندارد.
شهرداری تبریز سالانه میلیاردها تومان، به پروژه‌های آسفالت‌ریزی اختصاص می‌دهد و خروجی کار را هم بر حسب متراژ و مساحت منتشر میکند اما هیچ‌گاه اشاره نمی‌کند که دوره ماندگاری آسفالت در تبریز چقدر است و اصلاً چرا باید خیابان‌های یک شهر، مدام در حال روسازی و زیرسازی باشند؟
تبریز از نظر اقلیمی چه تفاوت خاصی با استان‌های همسایه دارد که علاوه بر کیفیت، حتی رنگ آسفالت نیز با خیابان‌های شهرهای دیگر متفاوت است؟
امام جمعه تبریز با اشاره به نارضایتی عمومی از وضعیت آسفالت شهر، گفت: با اینکه تلاش می‌شود ولی چاله‌هایی که در اکثر خیابان‌ها وجود دارد که باید از سوی شهرداری و شورا مورد توجه باشد.
حجت‌الاسلام‌و‌المسلمین آل‌هاشم همچنین از وضعیت آسفالت اتوبان‌ها و جاده‌ها نیز انتقاد کرد و افزود: مردم، ناراضی هستند؛ نمونه این وضع، اتوبان تبریز–زنجان است که مسافران و میهمانانی که به تبریز سفر می‌کنند از وضعیت بسیار نامناسب آن گلایه دارند.
شهرداری تبریز، تنها یک «فلاسک آسفالت» در اختیار دارد. خودروی سنگینی که با مخزن گرم خود، ترکیب اولیه آسفالت را گرم به مقصد می‌رساند و از سردی آن جلوگیری میکند.
شاید اگر هزینه‌گذاری‌های بیهوده میدان آذربایجان نبود، این خودروی تجهیزاتی، می‌توانست به تعدادی بسیار بیشتر از این، در خدمت پروژه‌های آسفالت‌ریزی باشد.
تبریزی‌ها سال‌هاست که عادت دارند، بعد از هر سفری، آسفالت تبریز را با آسفالت شهر مسافرت خود مقایسه کنند و از وضعیت کوی و خیابان شهر خود، دلخور باشند.
خیابان‌های تبریز گاهی حتی در میان مسافران نوروز و تابستان به دست‌اندازهای پیاپی مشهور است. با این حال، معاون عمرانی شهرداری تبریز اخیراً مدعی شده در هیچ کلانشهری استانداردهای آسفالت تولیدی به اندازه کارخانه سازمان عمران شهرداری تبریز نیست!
بد نیست ببینیم نظر برخی از اعضای شورا در مورد کیفیت و استانداردی که «مهندس اسحقی» از آن سخن گفته، چیست.
شورای اسلامی شهر تبریز، اخیراً معضل آسفالت را در جلسه‌ای با عنوان «بررسی پروژه‌های عمرانی بالای 5 میلیارد ریال» به بحث گذاشت. جلسه‌ای که اظهارنظر اعضا در آن، از اهمال اساسی در طرح‌های آسفالت‌ریزی سطح شهر پرده برداشت.
از آن جمله، اشرف‌نیا، رئیس کمیسیون عمران، شورا گفته « شب برای بازید از آسفالت‌ریزی حاضر بودم اما حتی یک نفر هم از شهرداری حضور نداشت و کسی که به نام ناظر بود حتی نمی‌دانست آسفالت و قیر چیست؟! آسفالتی که شب ریخته شده بود، صبح مانند پودر خرد شده بود.»
محرم محمدزاده دیگر عضو شورا هم از نبود نظارت در آسفالت‌ریزی‌ها انتقاد کرده و در اظهارنظری عجیب گفته که آسفالتی که امروز ریخته می‌شود، مخلوط روغن سیاه و قیر است!
سونیا اندیش، از دیگر اعضای کمیسیون عمران هم با تائید ضمنی سخنان محمدزاده، گفته در یکی از آسفالت‌ریزی‌های شهر خودش حاضر بوده و چیزی به نام «قیر» ندیده‌است!
وی خاطرنشان کرده است که پیمانکار آسفالت‌ریزی، خودش آسفالت را تهیه میکند و حتی می‌توان گفت به خاک و سنگ، رنگ سیاه زده بودند و اسم آن را آسفالت گذاشته بودند!
سخنان سه عضو شورا که چیزی کم از «افشاگری آسفالت‌ریزی‌های تبریز» ندارد، کافی است تا سال 97 را بدترین سال آسفالت‌ریزی تبریز بدانیم. همان سالی که شهردار تبریز در نشست خبری ابتدای آن، وعده جایزه داده بود به کسانی که بعد از آسفالت‌ریزی‌ها، چاله‌وچوله‌ای در شهر پیدا کنند!
شهردار تبریز، یک سال بعد از آن وعده نافرجام، دوباره به بحث آسفالت پرداخته و با اذعان بر اینکه بیشترین نارضایتی شهروندان از شهرداری مربوط به وضعیت آسفالت خیابان‌ها است، به مدیران خود ضرب‌الاجل داده که این مشکل باید تا پایان ماه جاری حل شود.
باید منتظر ماند و امیدوار به دستور شهردار تبریز بود،شاید راهکارهای آسفالت‌ریزی که در چند سال اخیر، مدام اجرا شده و بی‌نتیجه مانده، در یک ماه آینده، ختم به خیر شود.
