سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: مجید گیاهچی، دبیر شورای مشورتی هنرهای نمایشی در گفتوگو با فارس درباره حضور هنرجویان در تئاتر عنوان کرد: این روزها با گسترش تماشاخانههای خصوصی و تغییر مناسبات تولید تئاتر که فرصتها و تهدیدات متعددی ایجاد کرده است، مجالی هم پیش آمده تا کارهای هنرجویان در پایان هر دوره آموزش، فرصت و مجال محک خوردن را به شکل نسبتاً حرفهای پیدا کند. دبیر شورای مشورتی هنرهای نمایشی در ادامه افزود: پیشتر گاهی و به ندرت فرصت اجراهایی محدود و خارج از مناسبات اجرای حرفهای تئاتر (بدون تبلیغات، فروش بلیت، بهکارگیری تجهیزات و امکانات و عوامل فنی و هنری و...، در سالنهای غیرحرفهای محلات) به کارهای هنرجویان اختصاص مییافت.
وی با بیان اینکه اطمینان ندارد، اما تصور میکند نخستین کسی که در سالهای اخیر چنین موضوع و ریسکی را تجربه کرده است، مدرس باسابقه تئاتر، میکائیل شهرستانی بود، افزود: اخیراً به تماشای نمایش «شهرت» نخستین کار شهروز دلافکار در مقام کارگردان و نخستین تجربه حضور هنرجویانش روی صحنه نشستم. البته در تمام سالهای پیش و پس از انقلاب، بهرهگیری از علاقهمندان و بازیگران تازهکار و هنرجویان و دانشجویان جوان در نقشهای کوچک و مکمل و گاه حتی بزرگ و اصلی، در کنار استفاده از بازیگران حرفهای، مرسوم بوده و هست.
گیاهچی همچنین اظهار داشت: اجرای تئاترهای دانشجویی یا دانشگاهی که تمام شاکله گروه بازیگران را دانشجویان تشکیل میدادهاند، بهخصوص در سالنهایی، چون تالار مولوی که از اساس برای چنین تجربیاتی ایجاد شد، وجود داشته و مسبوق به سابقه است. شاید یکی از مهمترین نمونههای موفق این نوع اجراها، نمایش آنتیگون بهکارگردانی علی رفیعی باشد که در سال ۱۳۵۴، با دانشجویان دانشگاه تهران بر صحنه رفت و تعدادی از دانشجویانی که در آن نمایش ایفای نقش کردند، همچون رضا کیانیان، تانیا جوهری، شهلا میربختیار، مهدی میامی و... بعدها از بازیگران شاخص تئاتر و تصویر شدند.
وی اظهار داشت: به جز استفاده از دانشجویان، بهکارگیری هنرجویانی که به هر حال دوره کوتاهتری را برای آموزشهای عملی و نه عموماً نظری گذراندهاند در نقشهای اصلی نمایشها و سپردن تمامی نقشها، تنها به آنان و اجرای نمایشی در چارچوب مناسبات حرفهای، با تبلیغات و فروش بلیت و... در پایان یک دوره آموزشی تازگی دارد. گیاهچی در این باره توضیح داد: البته لازم است در همین آغاز به آن توجهی بسیار جدی و با وسواسی مضاعف انجام شود، چراکه در عین فرصتی که با معرفی چهرههای تازه ایجاد میکند، در صورت اکتفا کردن به همین یک دلیل برای نمایش عمومی و برخوردار نبودن از کیفیات مناسب، چون هر نمایش دیگری امکان ایجاد بیاعتمادی، یأس، تردید و نهایتاً تقلیل تماشاگران تئاتر در مواجهه با نمایشهای فاقد کیفیت، بهعنوان یک تهدید جدی همیشه وجود دارد که عوامل رشد و کاهش تماشاگران تئاتر، میتواند موضوعی استراتژیک برای این هنر و هنرمندانش قلمداد شود.