سرويس تاريخ جوان آنلاين: فقید سعید مرحوم آیتالله سیدمهدی امامی سدهی از عالمان نامدار و اخلاقی استان اصفهان به شمار میرفت. آن بزرگ در طول سالیان حیات به احیای شعائر شیعی و عزاداریهای فاطمی و حسینی (ع) اهتمامی ویژه داشت و در این طریق توفیقاتی فراوان به دست آورد.
آنچه در این نوشتار به شما معرفی میشود، یادمانی است که به تلاش جناب سیدمحمد داود میردامادی برای آن عالم تدوین و به زیور نشر آراسته شده است. در دیباچه این یادمان میخوانیم:
«به مناسبت یادمان اربعین ارتحال ملکوتی عالم ربّانی، فقیه صمدانی، زاهد پرهیزگار، بزرگ احیاگر شعائر مقدسه فاطمی و حسینی، جد حقیر مرحوم آیتالله حاجسید مهدی امامیسدهی (قدسسرهم) بر آن شدم که رسالهای مختصر از ایشان و خاندان معظم ایشان در حد بضاعت خویش تقدیم کنم.
از آنجایی که مرحوم جد علاقهای خاص نسبت به حقیر داشته و این علاقه متقابل بوده، لذا تنها انگیزهام در مبادرت به این امر پاسداشت همین ارتباط معنوی است.
یکی از مهمترین مسائلی که در زندگی حقیر اتفاق افتاد و از این جهت، خویش را مدیون عنایات مرحوم جد میدانم این است که در سال ۱۳۸۷ه. ش. طبق سنوات گذشته در ایام دهه عاشورای مولای دو سرا حضرت سیدالشهدا (ع) و همچنین در ایام سوگواری ولیه عالم امکان، حضرت فاطمهزهراعلیهاالسلام در بیت معظمله، مجالس عزاداری منعقد میگردید. ایشان به حقیر فرمودند: در این مجالس، مدح حضرات معصومینعلیهمالسلام را بخوان و از آنجایی که وظیفه حقیر اطاعت از فرمایشات ایشان بود میپذیرفتم و عمل میکردم.
اولین مجلسی که حقیر قدم به پلههای منبر حضرت سندالسّعدا، مولانا اباعبدالله الحسین (ع) نهادم، روز شهادت حضرت صدیقهطاهره علیهاسلام مورخ ۳ جمادیالثانی ۱۴۲۹هـ. ق. در بیتمعظمله بود که با قرائت حدیث شریف کسا آغاز شد، سپس ایشان در زمینه کسب علوم دینی و حوزوی حقیر را تشویق فرمودند: و با گفتار و بیان شیرین و رفتار مثالزدنی خود، حقیر را به سمت مسیر مربوطه مشتاق نمودند.
در طی سالهای مذکور همواره مشغول بودم تا اینکه در دی ماه سال ۱۳۹۲ه. ش. کسالتی شدید بر ایشان عارض شد و پس از بستری شدنشان در قسمت ICU بیمارستان تحت مراقبتهای ویژه قرار گرفتند.
در همان حال ایشان به حقیر فرمودند: «بابا تا زمانی که زنده هستم مشتاقم تو را داخل لباس جدّم رسولاللهصلیاللهعلیهوآله ببینم.» از این جهت بود که در روز پانزدهم بهمن ماه سال ۱۳۹۲ به دستان مبارک ایشان معمم شده و این افتخار بزرگ را از آن خویش نمودم و صد البته تا زمانی که نفسی میآید و آهی میرود، خود را مدیون عنایات ویژه ایشان میدانم و انشاءالله خداوند متعال روح ملکوتی این فقیه فقید را مستغرق در رحمت خویش گرداند.
به امید آنکه، این رساله مختصر ثوابی باشد به روح پرفتوح مرحوم آیتالله حاجسیدمهدی امامیسدهی (قدسسرهم) و ایشان را با جدشان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) محشور بگرداند.
این رساله در شش فصل و سه پیوست تنظیم شده است که تقدیم خوانندگان محترم میگردد.
در پایان از تمام کسانی که در امر تدوین، تنظیم و نشر این رساله مساعدت و همکاری نمودند نهایت سپاس، قدردانی و تشکر را دارم.»