خوشحالی را می‌توان به وضوح در چهره تاج دید. رئیس فدراسیون فوتبال ایران در جدالی بی‌رقیب و در حالی‌که رئیس سابق فدراسیون قرقیزستان از کاندیداتوری خود برای کسب عنوان نایب‌رئیسی آسیای مرکزی کناره‌گیری کرد، از سوی AFC به عنوان نایب‌رئیس کنفدراسیون فوتبال آسیا (در بخش آسیای مرکزی!) انتخاب شد. البته تاج برای عضویت در شورای کنفدراسیون فوتبال آسیا هم نامزد شده بود، اما دست‌آخر تنها موفق به نشستن بر صندلی شد که پیش‌تر در اختیار کفاشیان، رئیس سابق فدراسیون فوتبال ایران بود!
در پی برگزاری دور جدید انتخابات AFC و برگزیدن نفرات جدید، برخی رسانه‌ها موفقیت تاج در کسب ریاست آسیای مرکزی در کنفدراسیون آسیا را چنان در بوق و کرنا کردند و آن را اتفاقی مهم جلو دادند که گویی ایران تا پیش از این هرگز تجربه کسب این عنوان را نداشته است! البته این خوشحالی جالب توجه تنها مختص به برخی از رسانه‌های خاص نبود و شخص رئیس فدراسیون نیز چهره‌ای پیروزمندانه بابت کسب این جایگاه به خود گرفته بود، شاید، چون فراموش کرده صندلی که از امروز به او داده خواهد شد، پیش‌تر در اختیار رئیس سابقش بوده است. جایگاهی که هرگز سودی هرچند اندک نیز برای فوتبال ایران به دنبال نداشت!
نداشتن کرسی در مجامع بین‌المللی بزرگ‌ترین ضعف ورزش ایران است که طی سال‌های اخیر ضربه‌های مهلکی را به ناحق به بدنه ورزش کشور وارد کرده است. با وجود این، نداشتن جایگاه در ارگان‌های مهم ورزشی دنیا دلیل نمی‌شود که با به دست آوردن صندلی‌هایی این‌چنینی خود را گول بزنیم و به جشن و شادی بپردازیم.
نایب‌رئیسی AFC در آسیای مرکزی اگر جایگاه مهم و قابل توجهی بود، تاج بدون دردسر و با کنار کشیدن تنها رقیب خود موفق به کسب آن نمی‌شد. این مسئله را نه بدبینی به سیاست‌های کنفدراسیون فوتبال آسیا که شناخت از مسئولان فوتبال ایران و تجربه گذشته ثابت می‌کند. تجربه‌ای که مصداق بارز آن ناحقی در خصوص باشگاه‌های ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا و برگزاری بازی‌های آن‌ها در زمینی بی‌طرف است. تیم‌های باشگاهی ایران درست در زمان نایب‌رئیسی کفاشیان در AFC نا‌چار به پذیرفتن ناحق بازی در زمین بی‌طرف شدند. در حالی که اگر جایگاه کفاشیان جایگاه حائز اهمیتی بود و رئیس سابق فدراسیون فوتبال برش لازم را در این پست داشت، می‌توانست مانع از اعمال نفوذ سعودی‌ها شود یا دست‌کم می‌توانست شرایطی را فراهم کند که تیم‌های ایرانی هزینه بازی در زمین بی‌طرف را بگیرند تا اندکی از ضرر‌هایی را که در این راستا متوجه آن‌ها شده، جبران کنند. اما آیا موقعیت و جایگاهی که کفاشیان داشت و حالا، چون ارثیه به تاج رسیده، طی سال‌های اخیر توانسته گره‌ای هرچند کوچک از مشکلات فوتبال ایران در منطقه باز کند؟
دادن پاسخ به این سؤال چندان کار سختی نیست و نیازی به تخصص داشتن در فوتبال ندارد. تشریفاتی و تکراری بودن این پست بر کسی پوشیده نیست و پاسخ این سؤال را همه آن تماشاگرانی که پای بازی‌های تیم‌های باشگاهی ایران در رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا می‌نشینند و هرازچندگاهی اخبار فوتبال را دنبال می‌کنند هم می‌توانند تمام و کمال بدهند. با وجود این، تاج از کسب عنوان به دست آورده در AFC خرسند است و با خوشحالی تمام از موافقت کنفدراسیون فوتبال آسیا برای کمک به سیل‌زده‌های ایران به عنوان نخستین قدم و نخستین موفقیت خود در جایگاه نایب‌رئیسی AFC خبر می‌دهد. فوتبال ایران، اما بیش از آنکه نیازمند موافقت کنفدراسیون فوتبال آسیا برای کمک به سیل‌زده‌ها باشد، نیازمند نگاهی عدالت‌آمیز و به دور از هرگونه تبعیض مغرضانه است. در واقع تاج موظف است با کسب جایگاهی که به دست آورده، در راستای حل مشکلات فوتبال ایران که کوچک‌ترین آن برچیده شدن بساط بازی در زمین بی‌طرف برای تیم‌های باشگاهی ایران در لیگ قهرمانان آسیاست قدم بردارد، نه گفتوگو و چانه‌زنی برای کمک به سیل‌زدگان.
