درتمام چهل سال قبل، تریبون‌های مختلف ملی و ایضا تریبون‌های استانی همواره محل نقد و برخی از مواقع تخریب قوای سه گانه به ویژه دولت‌های مختلف بوده‌اند، از شب نامه و بیانیه تا تریبون‌های نماز جمعه، از رسانه‌های مکتوب تا فضای مجازی، اما در این بین شاهد کمترین نقد به قوه قضاییه و عدم نقد جدی نهاد‌های غیر دولتی بوده‌ایم و سوال اساسی این است که چرا نباید این توفیق و نعمت نصیب همه دستگاه‌ها شود؟
چرا نباید شاهد نقد قوه قضاییه، حوزه علمیه، سازمان تبلیغات اسلامی، دفاتر ائمه جمعه، دفتر نماینده معزز، ولی فقیه و مجوعه‌های وابسته به آن، شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی، کمیته امداد امام خمینی (ره)، بنیاد مسکن انقلاب اسلامی و امثالهم که ضعف و کم‌کاری آن‌ها توسط شبکه‌های معاند با القائات رسانه‌ای مستقیما به، ولی فقیه نسبت داده می‌شود باشیم؟
عده‌ای نقد به این دستگاه‌ها را به مثابه ضدیت با نظام تلقی می‌کنند و در سال‌های گذشته مصونیت ناخواسته یا خودساخته برای این نهاد‌ها ایجاد شد و از نقد در امان ماندند که حقوق‌های نجومی در بنیاد مستضعفان، ساختمان کمیته امداد در بالاشهر تهران، امام جمعه پرادو سوار در فلان استان محروم، ماجرای مجتمع آدینه در رشت، ماجرای تعجب برانگیز «شکرگزاری برای سلامتی رهبری» که الگو گرفته از مراسمی طاغوتی در زمان پهلوی بود و با دستور رهبر بصیر انقلاب در اقصی نقاط کشور لغو و البته در قزوین اجرا شد، ماجرای زمین‌های هفت‌سنگان در قزوین و ده‌ها مصداق دیگر نتیجه این مصونیت ساختگی بود.
در گام دوم باید این حصار شکسته شود و شروع به نقد کنیم، اگر چه متهم شویم به ضدیت با انقلاب و هم‌دستی با شمر و یزید؛ اما باکی نیست، باید قدم را محکم برداشت، انقلاب امانت مردم است در دست کارگزاران و همه باید پاسخگوی رفتار خود باشند، کسی از این امر مستثنی نیست، چه روحانی و معمم باشد و چه لباس شخصی!
