سرويس ايثار و مقاومت جوان آنلاين: یادمان فکه هنوز عطر حضور ابراهیم هادی و حسن باقری را در خودش دارد. هنوز صفای بچه‌های جبهه را می‌توان در هر جایش مشاهده کرد و فرصتی مغتنم برای خلوت کردن با شهداست. هنوز می‌توان رد خون شهید آوینی را در فکه دید و به یاد غربت شهدای فکه چشم‌ها را با اشک شست و روح را جلا داد. حس و حال یادمان فکه را عاشقان ابراهیم هادی درک می‌کنند. آن‌ها که «سلام بر ابراهیم» را خوانده‌اند و شیفته مردانگی و قهرمانی‌هایش شده‌اند و حالا برای عاشقی کردن کیلومتر‌ها سفر می‌کنند و به فکه می‌روند.
یادمان فکه ترکیبی از شهدایی با ویژگی‌های متفاوت است. هر شهید یادآور مقطعی از جنگ و حتی پس از جنگ است. هر شهید شیفتگان خودش را دارد و هر سال در اردو‌های نور، زائران برای تجدید دیدار با شهیدشان به فکه می‌آیند و محفلی عاشقانه و عارفانه را تشکیل می‌دهند.
شهید ابراهیم هادی به دلیل ویژگی‌های اخلاقی، فرماندهی و شخصیتی‌ای که داشته است تاکنون به عنوان یکی از شهدای مفقودالجسدی شناخته می‌شود که شنیدن زندگینامه او برای هر جوانی دل‌انگیز و هیجان‌آور است. ابراهیم اهل ورزش بود. با ورزش پهلوانی یعنی ورزش باستانی شروع کرد و در والیبال و کشتی بی‌نظیر بود. هرگز در هیچ میدانی پا پس نکشید و مردانه ایستاد. مردانگی او را می‌توان در ارتفاعات سر به فلک کشیده «بازی‌دراز» و «گیلانغرب» تا دشت‌های سوزان جنوب مشاهده کرد. حماسه‌های او در این مناطق هنوز در یاد همرزمانش می‌درخشد. ابراهیم در عملیات «والفجر مقدماتی»، پنج روز به همراه بچه‌های گردان «کمیل» و «حنظله» در کانال‌های «فکه» مقاومت کردند و تسلیم دشمن نشدند.
زمانی شهید هادی درباره حال و هوای جبهه‌ای که در آن حضور داشت، نوشته بود: «راستی اینجا به ما خیلی خوش می‌گذرد، چون رزق مؤمنین دائماً برقرار است. رزق مؤمن که می‌دانید چیست؟ از همان سور‌های امام حسینی است که دائم برقرار است و ما هم آن را توی رگ می‌زنیم که قوت بگیریم که اگر با دشمن روبه‌رو شدیم با یک مشت به درک واصلش کنیم. والسلام. ابراهیم هادی...»
در همین زمین فکه خمپاره‌ای به زمین نشست نابغه دفاعی ایران پرکشید و رفت. حاج «قاسم سلیمانی» درباره شهید باقری چنین گفته است: «حسن واقعاً یک رهبر بود. تعبیرم این است که او بهشتی جنگ بود؛ یعنی همان نقشی که مرحوم بهشتی برای انقلاب و امام داشت، حسن باقری همان نقش را برای جنگ و جبهه داشت. قطعاً همه فرماندهان قدیمی جنگ نظرشان این است که اگر حسن زنده می‌ماند، در وضعیت جنگ قطعاً تأثیر داشت. او پرورش‌دهنده همه ما بود.»
شهید باقری به همراه سرلشکر مجید بقایی در فکه آسمانی شد و بعد‌ها در تفحص‌هایی که در این منطقه انجام شد شواهد از شهادت ۱۰۰ تا ۱۲۰ نفر در این منطقه حکایت داشت. رزمندگانی از تیپ سیدالشهدا (ع) که هیچ‌گاه به مقر تیپ برنگشتند.
فکه مکان شهادت شهید آوینی هم شد تا این بار سید شهیدان اهل قلم با شهادتش مظلومیت شهدای فکه را بازروایی کند. شهید آوینی دو روز قبل از عزیمت به منطقه فکه، در پاسخ به این سؤال که به کدام منطقه می‌روی، گفته بود: «میدانی به کجا می‌روم، به فکه، همان جایی که رزمندگان ما با چشم خود تحویل نفوس شهدا توسط فرشتگان را مشاهده می‌کردند.» آوینی یک دلداده واقعی بود. سیدمرتضی هم مانند همرزمانش سینه خود را سپر کرد تا حقیقت را با عمق وجودش درک کند و به مسافران سرزمین وحی می‌گفت که مکه برای شما، فکه برای من! بالی نمی‌خواهم، این پوتین‌های کهنه هم می‌توانند مرا به آسمان ببرند. آوینی بیان کرده بود: «عاشقان، عاشق بلایند. دُر حیات، در احتجاب صدف عشق است و آن را جز در اقیانوس بلا نمی‌توان یافت. در ژرفای اقیانوس بلا، عاشقان غواصان این بحرند و اگر مجنون نباشد چگونه به دریا زنند؟» و او با دل به دریا زدنش همچون بلبلی خوش‌آواز نغمه‌های عاشقی سر داد و به افلاکیان پیوست.
فکه را کربلای ایران نام نهاده‌اند؛ کربلایی که مردان از سرزمین قبیله نور بدون آب، لب تشنه و بی‌ادعا بدون تسلیم شدن در برابر دشمن با بانگ تکبیر به شهادت رسیدند. شهدای فکه برای همیشه تاریخ ماندگارند. فکه قتلگاه عشاقی است که برای همیشه در تاریخ زنده‌اند. مردم سرزمین قبیله عشق سال جدید خود را با یاد شهدا متبرک می‌سازند و بار دیگر با شهدا هم عهد و پیمان می‌بندند.
