المپیک بزرگترین رویداد ورزشی دنیاست که کسب عنوان و مدال در آن یکی از بزرگترین آرزوهای هر ورزشکاری است و افتخاری بزرگ برای هر کشوری. رسیدن به این افتخار، اما نیاز به برنامهای مناسب و حمایتی همهجانبه دارد که البته این روزها نمیتوان گفت که خیلی دیده میشود، خصوصاً که شرایط اقتصادی کشور نیز بهانه خوبی دست مسئولان داده تا شانه از زیر بار مسئولیت خالی کنند و ورزشکاران را در این مسیر سخت و دشوار تنها بگذارند.
ورزشکارانی که بدون شک جز کسب سهمیه المپیک، دستیابی به مدال و ایستادن بر سکوی این رقابتها هدفی در سر نمیپرورانند. تلاش ورزشکاران، اما به تنهایی به جایی نخواهد رسید، اگر مسئولان چتر حمایتی خود را بر سر آنها نگیرند و همه برای گام برداشتن در مسیر موفقیت برای ورزش ایران دست به دست هم ندهند.
ایستادن تیم ملی شمشیربازی سابر ایران بر سکوی چهارم دنیا موفقیتی قابل توجه، اما نگرانکننده است. البته برای آنهایی که افق دیدشان بعد از کسب موفقیتها، اندکی بیش از نوک بینیشان است.
قرار گرفتن در بین چهار تیم دنیا همان اندازه که میتواند غرورآفرین و خوشحالکننده باشد، نگرانکننده نیز هست، خصوصاً وقتی بدانیم که چهار تیم اول رنکینگ دنیا به طور مستقیم راهی المپیک میشوند و فراموش نکنیم تیمهای ابرقدرتی، چون چین یا حتی روسیهای که حالا جای آن را در رنکینگ دنیا گرفتهایم برای پایین کشیدن ایران و کسب جایگاه آن برای صعود مستقیم به المپیک از هیچ تلاش و کوششی فروگذار نخواهند کرد.
در واقع موفقیتهایی، چون نایبقهرمانی شمشیربازان در جام جهانی از آن جهت نگرانکننده است که بارها و بارها به وضوح دیدهایم که برای مسئولان کسب اینگونه موفقیتها به معنای پایان خواستههایشان است. حال آنکه حفظ چنین جایگاه و موفقیتهایی به مراتب سختتر و مهمتر از کسب آن است. مسئلهای که تنها مختص تیم ملی شمشیربازی نیست و همه رشتههای ورزشی را که این روزها تمام فکر و ذکرشان کسب سهمیه المپیک است، شامل میشود.
زمان زیادی تا المپیک ۲۰۲۰ باقی نمانده و موفقیت اخیر تیم ملی شمشیربازی ایران تلنگر به موقعی برای یادآوری زمان باقیمانده تا المپیک توکیو است. این زمان شاید برای مسئولان ورزش ایران که عادت به اتلاف وقت و هدر دادن زمان دارند، خیلی زیاد باشد، اما برای آنهایی که هدفی جز قرار گرفتن در ردههای اول تا سوم این رقابتها را در سر نمیپرورانند، زمان خیلی زیادی نیست. مثلاً همین چینیها که با استارت المپیک به سرعت برق و باد مدالها را در رشتههای مختلف درو میکنند و جلو میروند، حالا با حضور شمشیربازی ایران در بین چهار تیم برتر دنیا بدون شک احساس خطر میکنند که مبادا نتوانند به طور مستقیم راهی المپیک شوند. نگاهی که البته در خصوص دیگر رشتههای ورزشی هم صدق میکند که نمونه آن را میتوان در مصاحبههای هر روز مربیان و ورزشکاران در سایتهای مختلف خبری دید.
نمیتوان مسائل و مشکلات اقتصادی که این روزها کشور را دربرگرفته نادیده گرفت، اما بدون شک هیچ موفقیتی به سادگی به دست نمیآید و این سختیهاست که انسان را آبدیده میکند و عیار واقعیاش را نشان میدهد. به نظر میرسد مسئولان به جای مطرح کردن گاه و بیگاه مشکلات مالی اگر همپای ورزشکاران پیش بروند و صادقانه آنها را همراهی کنند، حتی در چنین شرایط سختی نیز میتوان بر مسائل و مشکلات فائق آمد و مهیای المپیک ۲۰۲۰ شد. دست روی دست گذاشتن و بهانهجوییهای نخنما شده تنها میتواند آیندهای مبهم و ناکامی احتمالی کاروان ایران را به دنبال داشته باشد، در حالی که اندک حمایتی صادقانه به خصوص از رشتههای فردی مثل تکواندو، کاراته، کشتی و وزنهبرداری که برخلاف آنچه گفته میشود، هزینه سرسامآوری هم در پی نخواهد داشت، میتواند منجر به افزایش تعداد مدالهای کاروان اعزامی ایران به توکیو شود. البته به شرط آنکه فراموش نکنیم این تنها ما نیستیم که در مسیر رسیدن به موفقیت گام برمیداریم و دیگران دست روی دست گذاشتهاند و به تماشای موفقیتهای ما نشستهاند و تلاشی برای پیشی گرفتن از ما نمیکنند.