جوان آنلاین: درخواست تأکیدی داورزنی از مدال‌آوران بازی‌های آسیایی که درک بیشتر شرایط کشور و همدلی برای پشت سر گذاشتن این شرایط بود. واکنش همه‌جانبه اهالی ورزش به این صحبت‌های تند موجب شد آقای معاون کمی از موضعش کوتاه بیاید و صحبت‌هایش را وارونه جلوه دهد: «گفتیم در سال ۹۷ شرایط به‌گونه‌ای رقم خورده که دوستان باید قدری تحمل کنند تا ما بتوانیم به قولی که داده‌ایم، عمل کنیم. نگفتم که می‌خواهیم وارد جنگ شویم، بلکه گفتیم در جنگ اقتصادی بسر می‌بریم و باید شرایط را مدیریت کنیم!»
دغدغه معیشتی
بسیاری از قهرمانان ایران شغلی غیر از ورزش ندارند. البته تمرکز مدال‌آوران روی ورزش قهرمانی یکی از اصول حرفه‌ای محسوب می‌شود، اما نداشتن شغل و تأمین نبودن زندگی یکی از دغدغه‌های اصلی ورزشکاران کشورمان است. بر اساس آنچه وزارت ورزش اعلام کرد؛ برای رشته‌های انفرادی ۱۶۰ سکه (طلا)، ۸۰ سکه (نقره) و ۴۰ سکه (برنز) و رشته‌های تیمی نیز نصف این تعداد به عنوان پاداش در نظر گرفته شده بود. با این حال با گذشت بیش از شش ماه از پایان بازی‌های آسیایی هنوز خبری از پرداخت جوایز نیست. دارنده مدال طلا و برنز بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا تأخیر در پرداخت پاداش‌ها را یکی از معضلات همیشگی ورزش خواند. علیرضا مختاری در گفتوگو با ایسنا از عملی نشدن وعده‌ها انتقاد کرد: «در حال حاضر مستاجرم و شغل خاصی به جز ورزش ندارم که درآمدزایی کنم. واقعاً به سختی خرج زن و بچه خود را تأمین می‌کنم. باید گدایی کنم تا شرمنده زن و بچه‌ام نشوم؟ دور از عدل و انصاف است که با مدال‌آوران اینگونه برخورد کنند. ماهی ۲ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان اجاره می‌دهم و درآمدی هم ندارم، امسال به خاطر اینکه دخترم ناراحتی قلبی داشت، ۵۰ میلیون تومان هزینه کردم تا پول عمل جراحی‌اش را پرداخت کنم. مسئولان چرا درد ما را نمی‌فهمند. از ورزش ایران خیلی درد کشیده‌ام.»
بازی جدید وزارت
پیمان نصیری، دونده تیم ملی جانبازان و معلولان هم از رفتار مسئولان در قبال ورزشکاران مدال‌آور گلایه دارد. قهرمان دو ۱۵۰۰ متر استقامت بازی‌های پاراآسیایی ۲۰۱۸ به بی‌انگیزه شدن مدال‌آوران اشاره کرد و گفت: «شش ماه پیش بعد از بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا مسئولان قول دادند که پاداش‌ها تا پایان سال پرداخت خواهد شد. الان هم معاون وزیر می‌گوید بعد از جنگ اقتصادی پاداش‌ها پرداخت می‌شود. این حرف یعنی اینکه فاتحه سکه‌ها خوانده شده و پاداشی در کار نیست. چهار سال عمر و زندگی خود را صرف ورزش حرفه‌ای کردم تا بتوانم به مدال طلای دوومیدانی دست پیدا کنم. این بازی جدیدی که وزارت ورزش شروع کرده، نه به نفع ورزش است و نه به نفع خودشان. بعد از صحبت‌های اخیر داورزنی دیگر رغبتی برای تمرین ندارم.»
امان از تبعیض‌ها
بانوی ملی‌پوش قایقرانی ایران نیز تبعیض‌های زیاد بین فوتبال و سایر رشته‌ها را ناامید‌کننده خواند. هدیه کاظمی که در جاکارتا مدال نقره کایاک تک‌نفره را به گردن آویخت، در گفتوگو با ایسنا از تبعیض‌های آشکار ابراز ناراحتی کرد: «تمام امید ورزشکاران غیرفوتبالی کشورمان به بازی‌های آسیایی و کسب مدال است. چهار سال زحمت و تلاش خود را صرف ورزش می‌کنیم تا ضمن افتخارآفرینی در مسابقات المپیک و بازی‌های آسیایی شاهد اعطای پاداش در نظر گرفته شده باشیم، اما صحبت‌های داورزنی مثل آب سردی بود که بر سرمان خالی شد. ورزشکاران غیرفوتبالی نه قرارداد مناسبی با باشگاه‌ها دارند و نه حقوقی از جایی دریافت می‌کنند، پس باید از محل همین پاداش‌ها برای زندگی‌شان برنامه‌ریزی کنند. چرا باید اینچنین تبعیض و تفاوت بین فوتبالیست‌ها و سایر ورزشکاران باشد. امیدوارم پیش از المپیک ۲۰۲۰ این مشکلات حل شود.»
صدای ما را نمی‌شنوند
تیم ملی واترپلو پس از ۴۴ سال در بازی‌های آسیایی روی سکو رفت و مدال برنز را به دست آورد. پیمان اسدی یکی از ملی‌پوشان این تیم در گفتوگو با فارس به جمع مدال‌آوران معترض به تبعیض‌ها پیوست: «چرا فوتبال مدتی پیش در شرایطی که مقامی هم کسب نکرده بود پاداش دریافت کرد؟ آیا آن زمان که حدود ۲ میلیون دلار پاداش به تیم ملی فوتبال پرداخت شد، خبری از جنگ اقتصادی نبود؟ چرا حالا که نوبت به ما رسیده، این صحبت‌ها مطرح می‌شود؟ اگر پول هست باید برای همه ورزش‌ها باشد، نه اینکه فقط فوتبالی‌ها از این منابع مالی سود ببرند. اگر هم پول نیست برای هیچکس نباید باشد. ما خواهان دریافت پاداش‌های خود بر مبنای سکه هستیم و نمی‌خواهیم که آن را معادل‌سازی کنند. خیلی از ورزشکاران این مشکل را دارند و صدایشان به جایی نمی‌رسد. هنوز یادمان نرفته، وقتی فوتبالی‌ها پاداش‌هایشان را دریافت نکرده بودند، کارلوس کی‌روش بیانیه صادر کرد و چه اتفاقاتی افتاد.»
