سرویس ورزش جوان آنلاین: پس از دو قهرمانی متوالی در لیگ ایران، درست زمانی که اذهان عمومی مشغول حذف ناعادلانه تیم ملی از رقابتهای آسیایی ۱۹۹۲ به واسطه قضاوت ضعیف جمال شریف سوری بود، تیم جوان فیروز کریمی به فینال جام باشگاههای آسیا در منامه رفت و نگاهها را به خود جلب کرد؛ تیمی که به دلیل صعود با تنها یک امتیاز (شکست برابر الوصل عربستان و تساوی برابر وهاب پاکستان) سرمربی آن از سوی مدیریت وقت تهدید به اخراج شده بود. اما همین تیم که امروز دیگر نامی از آن در عرصه فوتبال نیست، نه فقط موفق به شکست نماینده ژاپن و صعود به فینال شد که با پیروزی برابر حریف عربستانی، جام نه چندان زیبای آن رقابتها را بالای سر برد؛ جامی که دیگر دست هیچ تیمی از ایران موفق به لمس آن نشد و حالا بعد از ۲۶ سال، با نزدیک شدن به فصل تازه لیگ قهرمانان آسیا بار دیگر همه نگاهها امیدوارانه به نمایندههای باشگاهی ایران است که آیا میتوانند پایانی بر این طلسم بیست و شش ساله بنویسند که سالهاست، چون بختک بر فوتبال ایران سایه انداخته یا قرار است رقم آن یک سال دیگر بزرگتر شود! مسئلهای که به زعم مدیر روستا، بازیکن سابق پاس، برای عبور از آن باید اصولی کار کرد.
زمان زیادی تا آغاز فصل جدید لیگ قهرمانان باقی نمانده و مثل همیشه انتظار میرود که نمایندههای ایران بتوانند به طلسم ۲۶ ساله این رقابتها پایان دهند و بعد از سالها جام قهرمانی را به ایران بیاورند. فکر میکنید این اتفاق شدنی است؟
اگر به دنبال کسب عنوان قهرمانی هستیم باید واقعبین باشیم. نمیشود چشم بر واقعیتها ببندیم و انتظار داشته باشیم به عنوان قهرمانی آسیا هم برسیم. این شدنی نیست.
پاس آخرین تیمی بود که قهرمان جام باشگاههای آسیا شد، اما بعد از آن با وجود آنکه چند مرتبه تیمهای باشگاهی راهی فینال شدند نتوانستند موفقیت پاس را تکرار کنند. فکر میکنید دلیل این ناکامی افت تیمهای باشگاهی ایران است یا پیشرفت تیمهای آسیایی؟
هر دو مورد. تیمهای ایرانی به شدت افت کردهاند و با نوسانات زیادی رو به رو هستند. در شرایطی که آسیاییها به سرعت دارند پیشرفت میکنند. حتی آنهایی که چند سال پیش حرفی برای گفتن نداشتند.
طی سالهای اخیر، اما ایران چندین فینالیست داشته است. اما چرا هیچ یک از آنها موفق به کسب جام نشدند؟
چون این موفقیتها و حضور در فینال لیگ قهرمانان آسیا جرقهای و مقطعی است. ذوب آهن ۲۰۰۶ راهی فینال میشود و چهار سال بعد سپاهانیها در ۲۰۱۰ موفق به تکرار این موفقیت میشوند و بعد از آن هشت سال زمان میبرد تا پرسپولیس هم چنین تجربهای را تکرار کند. این خود گویای همه چیز است. اینکه فینالیست شدن تیمهای ایرانی جرقهای بیش نیست که اگر غیر از این بود، باید در سالهای بعدی نیز تکرار میشد، اما آیا این اتفاق رخ داده؟ نه. چون ما اساسی کار و برنامهریزی نمیکنیم که بتوانیم همانند ژاپنیها یا کرهایها یک پای ثابت فینال باشیم و فقط هر از گاهی میتوانیم به این جایگاه برسیم.
دلیل اصلی این ناکامی چیست؟
اینکه ریشهای کار نمیکنیم و به شانسها بسنده میکنیم و پشت عنوانهایی، چون حضور در رنکینگ یک آسیا و آقایی آسیا پنهان میشویم. در حالی که کافی است بپذیریم که از کشورهای پیشرفتهای، چون ژاپن، کره و استرالیا عقب هستیم و برنامهای اساسی برای این مسئله بریزیم تا بتوانیم خود را به سطح تیمهای برتر قاره برسانیم. اما تا زمانی که تنها ادعا داریم و کاری برای جبران اشتباهات و برطرف کردن نقاط ضعف خود نیستیم نمیتوانیم انتظار معجزه یا اتفاق خاصی باشیم.
راهحل این معضل چیست؟
اینکه توجه ویژهای به تیمهای پایه داشته باشیم. این مهمترین مسئله برای پیشرفت فوتبال ایران است. الان از فدراسیون گرفته تا تک تک باشگاهها در این زمینه فقط حرف میزنند. تیمهای پایه اصلاً وضعیت خوبی ندارند و ما طی این سالها نتوانستهایم کار مثبتی در این زمینه انجام دهیم. تیمهای پایه باید بهترین مربیان دنیا و ایران را داشته باشند، اما مربیان خوب در تیمهای پایه کار نمیکنند و این یکی از بزرگترین ضعفهای فوتبال ایران است که باعث میشود بازیکنان اصولی رشد پیدا نکنند. به طوری که بعضاً شاهد آن هستیم که در لیگ یک و حتی لیگ برتر بازیکنان در کنترل توپ که سادهترین و جزئیترین مسئله در فوتبال است هم مشکل دارند. این نشان از آن دارد که ما اصولی کار نکردیم و تا مادامی که در این زمینه فقط حرف میزنیم و حاضر به تغییر نگاهی که داریم نیستیم، به جایی نمیرسیم و باید تنها دلخوش به جرقههای گاه و بیگاه باشیم.
پاس سال ۷۱ چه ویژگی داشت که موفق به کسب جام قهرمانی شد؟
یکی از ویژگیهای آن بازیها متمرکز بودن آن بود. ما بعد از بازی با العربیه در مرحله اول، بقیه بازیها را در بحرین انجام دادیم و نیازی نبود مثل الان از این کشور به آن کشور برویم. این خودش باعث ایجاد تنش و خستگی میشود. استراحت، تمرکز و آنالیز ما روی تیمها خوب بود و بچهها زحمت زیادی کشیدند و خدا هم کمک کرد تا با دست پر بحرین را ترک کنیم.
در آغاز هیچ چیز آنطور که باید پیش نرفت. کریمی از همگروهی با الوصل عربستان و وهاب پاکستان خوشحال بود، اما بازی اول با شکست به پایان رسید و بازی دوم هم درحالی مساوی شد که پاکستانیها میتوانستند برنده آن باشند. اما چه شد که برابر ژاپن ورق برگشت؟
قبل از هرچیز باید بگویم پاس سال ۷۱ شباهت زیادی به پرسپولیس برانکو در لیگ قهرمانان ۲۰۱۸ داشت. پاس در آن سال تعداد زیادی از نفرات فیکس و ارزشمند خود را از دست داده بود و با تعدادی بازیکن جوان در این رقابتها شرکت کرد. درست همانند سرخپوشان. اما شاگردان فیروز کریمی هم آن سال همانند یاران برانکو با تمام وجود و از جان و دل بازی کردند و همین همدلی و از خودگذشتی بود که باعث قهرمانیمان شد.
پرسپولیس، استقلال و ذوبآهن نمایندههای ایران در این دوره از رقابتهای لیگ قهرمانان آسیا هستند. عملکرد آنها را چطور میبینید؟
مشکل اصلی ما با تیمهای شرق آسیاست. درست است که کشورهای عربی هم پیشرفت خوبی کردند، اما کافی است اندکی تمرکز داشته باشیم و با کمی حمایت و رسیدگی مالی و معنوی. آن وقت خیلی راحت میتوانیم از سد این تیمها عبور کنیم چراکه به راستی از لحاظ فنی از تیمهای عربی حاشیه خلیجفارس برتر هستیم، اما رسیدن به فینال کار سادهای نیست، چون باید برای آن برنامه داشته باشیم و اصولی کار کنیم.
چرا فکر میکنید رقیب اصلی تیمهای ایرانی، تیمهای شرق آسیا هستند؟
چون همواره از پس کشورهای عربی برآمدهایم. مگر اینکه بدشانسی آورده باشیم، اما برابر کره و ژاپن هنوز نتوانستیم خیلی عالی و قوی عمل کنیم، چون کره و ژاپن که از شکستهای خود درس میگیرند. آن سال ژاپن به پاس باخت، اما رفت نقطه ضعفهایش را جبران و نقطه قوتهایش را تقویت کرد و بیتوجه به رنکینگ با قدرت بیشتری برگشت. به همین دلیل است که الان چشم که میبندیم کره و ژاپن را یکی از فینالیستها پیشبینی میکنیم و اگر یک سال نباشند سال بعد با قدرت برمیگردند.