درک شرایط اقتصادی کشور وظیفه‌ای است به گردن همه و آحاد جامعه باید با درک این شرایط، دین خود را به ایران ادا کنند. ورزش با توجه به جامعه آماری بالایی که دارد از جمله حوزه‌هایی است که در این برهه حساس می‌تواند نقش مهمی را ایفا کند. به همین خاطر انتظار می‌رود مسئولان ارشد ورزش کشور در این مسئله پیشقدم شوند و مسئولیت‌شان را بهتر از سایرین انجام دهند. متأسفانه این‌بار نیز مسئولان ارشد دست از نگاه‌های تبعیض‌آمیز خود برنداشتند و با نمک پاشیدن بر زخم ورزشکاران، مدال‌آوران را به ریاضت اقتصادی دعوت کردند، در حالی که پول‌های هنگفت به سمت فوتبال سرازیر می‌شود و جالب اینکه آقایان به جای آنکه جلوی این سرازیری را بگیرند از ورزشکاران سایر رشته‌ها می‌خواهند شرایط سخت را تحمل کنند!
اوضاع معیشتی برای خیلی‌ها سخت شده و ورزشکاران هم از این قاعده مستثنا نیستند. در این بین اهالی ورزش همچنان برای تکرار درخشش‌های گذشته تلاش می‌کنند. با این تفاوت که در اوضاع کنونی پرحاشیه‌ترین رشته ورزشی کشور که اتفاقاً بازده زیادی هم در این سال‌ها نداشته، کماکان با هزینه‌های میلیاردی می‌چرخد و کسی هم انگار حواسش نیست. هنوز داغ پاداش میلیاردی که نصیب تیم ملی فوتبال شد از خاطر ورزشکاران منهای فوتبالی نرفته است؛ بازیکنان تیم کی‌روش و البته همه کادر فنی و اطرافیان تیم ملی، به خاطر شکست یمن و ویتنام پاداش دلاری گرفتند!
جالب اینکه این پاداش با مساعدت وزارت ورزش و از طریق معاون وزیر به دست اعضای تیم ملی رسید. این در حالی است که همین وزارتخانه در قبال سایر ورزشکارانش رفتاری کاملاً متناقض از خود نشان می‌دهد.
واکنش‌های تند از سوی برخی چهره‌های شناخته شده ورزشی قابل پیش‌بینی بود؛ واکنش‌هایی که با توجه به اظهارات وزیر ورزش انتظارش را داشتیم. بحث تبعیض بین فوتبال و سایر رشته‌ها به هیچ وجه موضوع جدیدی نیست و مطرح کردن آن تازگی ندارد، اما صحبت‌های سلطانی‌فر و درخواست او از ورزشکاران مبنی بر تحمل شرایط اقتصادی یک‌بار دیگر داغ دل همه را تازه کرد. مدال‌آوران ایرانی به شرایط سخت عادت کرده‌اند؛ نداشتن زمین تمرین، پرداخت هزینه‌ها از جیب، تأمین نبودن معیشت زندگی، آینده نامعلوم و کمبود‌های بسیاری که ذکر همه آن‌ها در این مطلب نمی‌گنجد. با وجود این، نتایج درخشان ورزش کشور در چهار دهه اخیر و پیشرفت رشته‌های مختلف در کسب مدال‌های رنگارنگ در تورنمنت‌های معتبر حاکی از این است که هیچ کمبود و تبعیضی نمی‌تواند مانع از درخشش مدال‌آوران ایرانی شود. تحقق حداقلی انتظارات و برآورده شدن نیاز‌های اولیه خواسته زیادی در ورزش قهرمانی محسوب نمی‌شود، به ویژه که فوتبال پرهیاهو سالانه میلیارد‌ها تومان خرج روی دست کشور می‌گذارد.
به نظر می‌رسد این روز‌ها مسئولان ورزش به جای آنکه فکری به حال سوءمدیریت‌های خود کنند، سعی دارند کم‌کاری‌ها و تصمیم‌های نادرست‌شان را به گردن ورزشکاران بیندازند. کافی است به هزینه‌های یکی از دو تیم پرطرفدار کشور که متولی آن‌ها وزارت ورزش است، نگاهی بیندازید. با در نظر گرفتن رقم قرارداد بازیکنان سرخابی و حتی پاداش‌های بی‌ضابطه‌ای که به ملی‌پوشان فوتبال تعلق گرفته، این سؤال مطرح می‌شود که چرا هیچ کس به فوتبالی‌ها توصیه نمی‌کند که اوضاع کشور و مردم را درک کنند؟! مگر نه اینکه فوتبالی‌ها خود را همیشه و در همه حوزه‌ها مدعی می‌دانند، پس چرا حالا که وقت عمل رسیده و اقتصاد کشور حال خوبی ندارد، خبری از همکاری اهالی فوتبال نیست؟
بودجه کل رشته‌های المپیکی و مدال‌آور کمتر از خرج یک تیم لیگ برتری فوتبال است، اما مثل همیشه آقایان از ورزشکارانی که برایمان در رویداد‌های مهمی، چون بازی‌های آسیایی و المپیک آبروداری می‌کنند، تقاضای همکاری دارند. ریخت و پاش‌ها برای فوتبال و صرفه‌جویی برای مدال‌آوران! این همان سیاستی است که مسئولان ارشد در پیش گرفته‌اند، به این ترتیب نه تنها تبعیض‌ها کمتر نخواهد شد، بلکه از این پس فوتبالی‌های همیشه طلبکار حق به‌جانب‌تر از همیشه بیشترین سهم ورزش را به جیب خواهند زد.
