ولیعهد عربستان سعودی در ادامه سفر دوره‌ای منطقه‌ای اخیر خود پس از سفر به پاکستان و هند، در پکن با مقامات چین نیز دیدار و گفت‌وگو کرد. این سفر، نخستین سفر بن‌سلمان در مقام ولیعهد سعودی به چین بود که پس از دیدار سال ۲۰۱۷ ملک‌سلمان پادشاه عربستان به پکن انجام گرفت. بن‌سلمان در جریان این سفر با یادآوری مناسبات دیرینه دو کشور، بیشتر بر روابط اقتصادی طرفین و همچنین تعمیق همکاری‌های امنیتی تأکید کرد. روابط عربستان و چین در سال ۱۹۹۹ به سطحی ارتقا یافت که از آن با عنوان مشارکت استراتژیک یاد می‌شود. این روابط در سال ۲۰۱۷ با سفر ملک‌سلمان به پکن و امضای یک موافقتنامه تجاری به ارزش ۶۰ میلیارد دلار بیش از پیش گسترش یافته است. در حوزه مناسبات اقتصادی، عربستان سعودی پس از روسیه دومین تأمین‌کننده نفت چین است. چین در ۱۰ ماهه نخست سال ۲۰۱۸، روزانه حدود ۰۴/ ۱ میلیون بشکه نفت از عربستان وارد کرده است که ۵/ ۱۱ درصد از کل واردات چین را تشکیل می‌دهد. در مقابل چین نیز بیشترین حجم واردات عربستان را به خود اختصاص داده است. عربستان و چین همچنین در سال ۲۰۱۲ یک قرارداد دوجانبه را برای گسترش برنامه هسته‌ای عربستان امضا کردند که بر اساس آن پکن تا سال ۲۰۳۰ باید ۱۶ رآکتور اتمی در اختیار ریاض قرار دهد. در حوزه مناسبات امنیتی، چین بیش از هر چیز از گسترش وضعیت مناطقی، چون سین‌کیانگ نگرانی دارد، به ویژه آنکه در اواخر سال ۲۰۱۴ حدود ۱۰۰ شهروند چینی با سفر به عراق و سوریه، در ردیف اعضای گروه داعش قرار گرفتند. عربستان همچنین طی سال‌های اخیر با ایجاد تنوع در بازار‌های خرید تسلیحاتی خود، سعی در واردات تسلیحات از چین داشته است. معاملات تسلیحاتی عربستان سعودی و چین به سال ۱۹۸۸ و ورود ۵۰ عدد موشک DF-۳ CSS-۲ با برد ۲ هزار و ۲۰۰ تا ۲ هزار و ۶۰۰ کیلومتری از پکن به ریاض برمی‌گردد. در سال ۱۹۹۹ چین پیشنهاد فروش موشک‌های قاره‌پیما را به دولت سعودی ارائه کرد، اما عربستان به دلیل احتمال لطمه به روابط ریاض – واشنگتن ناچار به رد آن شد. در سفر سال ۲۰۱۷ سلمان به چین، قراردادی برای خرید ۳۰ فروند هواپیمای بدون سرنشین تهاجمی و نیز تولید هواپیمای بدون سرنشین شناسایی CH-۴ بین طرفین به امضا رسید.
در مورد گسترش روابط عربستان سعودی و چین بایستی به چند نکته اشاره کرد؛ نکته اول رقابت منطقه‌ای عربستان با ایران است. عربستان سعی می‌کند با استفاده سیاست فشار غرب علیه ایران، مناسبات راهبردی با چین را به عنوان کشوری با قدرت روزافزون جهانی گسترش دهد. به علاوه ریاض با استفاده از حربه خروج امریکا از برجام و متعاقب آن تحریم نفتی ایران، بیشترین سود را از این موضوع برده و در راستای سیاست جایگزینی نفت ایران، سعی در افزایش صادرات انرژی خود به چین دارد. این موضوع خود را در کاهش واردات نفت چین از ایران در اکتبر سال ۲۰۱۸ که به حدود ۲۴۸ هزار بشکه در روز رسید نشان داده است. از طرف دیگر چین نیز به ویژه از سال ۲۰۱۰ در دکترین سیاست خارجی خود به این نتیجه رسیده که برای ر‌هایی از محدودیت‌های ایجاد شده از سوی امریکا به ویژه حمایت‌های واشنگتن از ژاپن و کره‌جنوبی و همچنین تحکیم روابط امنیتی با هند در منطقه هند-آرام که در سند استراتژی امنیت ملی اخیر ترامپ نیز به آن اشاره شده است، باید نگاهی ویژه به سایر مناطق از جمله خاورمیانه داشته باشد. در طرف دیگر، ریاض نیز با وجود اینکه از متحدان واشنگتن به حساب می‌آید، اما به واسطه رویکرد سال‌های اخیر سیاست خارجی امریکا در راستای تمرکز بیشتر بر منطقه آسیا – پاسیفیک به جای منطقه خاورمیانه، به فکر گسترش روابط با چین است. این موضوع به ویژه ریشه در چندجانبه‌گرایی در سیاست خارجی ریاض و فاصله‌گرفتن از سیاست خارجی ایستا در دوره‌های پیشین با ورود حاکمان جدید از سال ۲۰۱۵ دارد. به نظر می‌رسد که حاکمان سعودی با وجود دریافت انواع کمک‌های اقتصادی، سیاسی و تسلیحاتی از امریکا، با درک نگاه ابزاری و سودگرایانه واشنگتن نسبت به خود، سعی در ایجاد تنوع در شرکای خارجی و در نتیجه کاهش وابستگی کامل به امریکا دارند؛ به همین دلیل است که بن‌سلمان در شرایطی که روابط امریکا و چین در وضعیت جنگ تجاری قرار دارد، به چین سفر کرده است. این موضوع همچنین با در نظر گرفتن فشار‌های جامعه جهانی به ویژه برخی از کشور‌های اروپایی به بن‌سلمان در موضوع قتل خاشقجی، بیش از پیش به چشم می‌آید. در مجموع به نظر می‌رسد که رویکرد عربستان در گسترش روابط با چین بیشتر مبتنی بر راهبرد‌های موازنه‌ای است و در واقع دنباله سیاست خارجی تهاجمی است که رهبران این کشور از سال ۲۰۱۵ بدین سو در پی آن هستند.
