سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: اعظم بروجردی، نویسنده و کارگردان تئاتر در سومین نشست تاریخ شفاهی تئاتر ایران از تلاش‌هایش برای تشکیل کانون تئاتر بانوان پس از پیروزی انقلاب سخن گفت؛ «من سال دوم دبیرستان بودم که انقلاب شد. چیز‌هایی می‌نوشتم و روزی مربی تربیتی گفت: می‌توانی نمایشنامه‌بنویسی و من پذیرفتم. من با عمویم نمایشی از جواد انصافی در باغ فردوس دیدم و با توجه به اثر انصافی تصمیم به نوشتن گرفتم. متن را نوشتم و خودم هم نقش مرد نمایش را بازی کردم. بعد از مدت‌ها از امور تربیتی منطقه مرا به مرکز معراج دعوت کردند و از من خواستند که بنویسم. حین تحصیل کار می‌کردم. نمایشی به اسم تبعیدی کار کردیم. پیش از انقلاب ما جرئت نزدیک شدن به تئاتر شهر و وحدت را نداشتیم. مربیان آنجا را تحریم کرده بودند. درباره‌اش حرف‌های بدی می‌زدند. نمایش آماده اجرا بود و با این وجود آمدیم وحدت و رفتیم سراغ طا‌ها عبدخدایی. خوشحال شد و ما را به طبقه هفتم وحدت برای تمرین فرستادند. برای بازبینی آقای نصرآبادی، مجید و حسین جعفری و آقای مختاری آمد. مختاری خودش را شکسپیر ایران می‌دانست. یکی به من گفت: این کار را به من بده تا من کار کنم. مجید جعفری هم به من گفت: چرا در بازی سرت پایین است و باید به مخاطب نگاه کنی. من گفتم اصلاً کار نمی‌کنم. احساسم به قضایا موجب این مسئله شد. عبدخدایی به من پیشنهاد سرپرستی بخش بانوان تئاتر را داد. من در عوض کانون بانوان در حوزه تئاتر را با چند دوست در اوایل دهه ۶۰، در زیرزمین محراب تشکیل دادم. خانم‌های امور تربیتی در آنجا آموزش می‌دادند. خانواده‌ها آن روز جرئت نمی‌کردند دختران را به تئاتر بفرستند. کانون را حسابی وارسی می‌کردند تا اجازه دهند برای آموزش بیایند.»
