سرويس زنان جوان آنلاين: «شبی که ماه کامل شد» تنها حکایت تکامل یک کارگردان زن در عرصه سینمای حرفهای نیست بلکه حکایت بلوغ شخصیت «زن» در عرصه فرهنگ و هنر در دوره بلوغ و بالندگی انقلابی است که به زنان میدان داد تا در رفیع‌ترین قله‌های پیشرفت حقیقی بدرخشند. رکوردداری فیلم یک کارگردان زن در جشنواره فیلم فجر تنها از بعد فرهنگ و سینما قابل تحلیل نیست بلکه ابعاد اجتماعی این ماجرا بسیار فراتر از سیمرغ‌هایی است که بر دوش آبیار و عوامل فیلم «شبی که ماه کامل شد» نشست.
نرگس آبیار تنها یکی از رویش‌های انقلاب است؛ زنی که نشان داد زن مسلمان ایرانی در عرصه فرهنگ و هنر و سینما چگونه می‌تواند بدرخشد و تحول‌آفرین باشد. «شیار ۱۴۳» آبیار باب تازه‌ای را در عرصه سینمای دفاع مقدس باز کرد و «شبی که ماه کامل شد» نمادی از آغاز راهی تازه و درخشان برای زنان ایرانی و انقلابی در عرصه‌های گوناگون است.
ارزش سیمرغ‌های نشسته بر دوش عوامل فیلم «شبی که ماه کامل شد» را زمانی می‌توان بهتر درک کرد که «زن» در سینمای بعد از انقلاب و به خصوص «زن» در سینمای دوران بلوغ و بالندگی و دهه چهارم انقلاب را با «زن» در سینمای قبل از انقلاب مقایسه کنیم تا بهتر دریابیم الگوی «زن نه شرقی نه غربی» که رهبر انقلاب بر آن تأکید دارند چگونه در عرصه‌های گوناگون قابل تحقق است. «زن» در سینمای انقلابی و آنچه آبیار در فیلم «شیار ۱۴۳» کوشید آن را محقق سازد نه ابزاری است برای بهتر دیده شدن فیلم همچنان که هنوز هم می‌توان ردپایی از چنین نگاهی به زن را در برخی آثار سخیف سینمایی دید و نه با نگاهی فمینیستی می‌کوشد تا شعار نخ‌نمای «برابری جنسیتی» سر دهد. زن در سینمای آبیار به عنوان یکی از رویش‌های انقلاب در جایگاه فطری و اصلی خودش نقش‌آفرینی می‌کند. درست همان نقش‌آفرینی‌هایی که برای تمام ما اعم از زن و مرد ملموس است و طی زندگی خودمان هم این نقش‌ها را بازی کرده و هم از نزدیک در معرض آن‌ها قرار گرفته‌ایم.
«زن» در سینمای آبیار در غالب نقش‌های فمینیستی نمی‌گنجد. تمرکز وی روی نمایش «مادری» زنانی است که این بار با زاویه دوربین زوایای کمتر مورد توجه قرار گرفته این «مادری» به نمایش گذاشته می‌شود تا به مخاطب تأکید کند که «زن» تنها وقتی بهتر دیده می‌شود که در نقش خودش بازی کند؛ مادر باشد، خواهر باشد یا همسر و درخشش زنان در همین نقش‌هاست که خودنمایی می‌کند و این ویژگی مهم آبیار را از سایر کارگردانان زن کشورمان مستثنی می‌سازد. به گونه‌ای که اگر سایر کارگردانان زن سینمای ایران در مضمون به دنبال نشان دادن توانایی و حقانیت زنان هستند، آبیار با پروژه‌هایی که انتخاب می‌کند و کارگردانی صحنه‌های سنگین و دشوار و پرزحمت به دنبال اثبات این حقانیت است و در فیلم «شبی که ماه کامل شد» آبیار نشان داد شجاعت و جسارتش را دارد که به سراغ سوژه‌هایی برود که تنها برخی از مردان سینمای ایران به سراغ آن رفته‌اند. آبیار بی‌شک یکی از رویش‌های سینمای انقلاب است؛ کارگردان زنی که دغدغه‌اش «زنان» هستند، اما جنس دغدغه‌هایش با جنس دغدغه‌های سینماگرانی همچون «رخشان بنی‌اعتماد» و «تهمینه میلانی» متفاوت است؛ انگار جنس دغدغه‌های او به دغدغه‌های عمومی جامعه و به خصوص جامعه زنان نزدیک‌تر به نظر می‌رسد.
