کد خبر: 935414
تعداد نظرات: ۱ نظر
تاریخ انتشار: ۳۰ آبان ۱۳۹۷ - ۲۱:۵۷
روزی که محمدجواد ظریف در صحن مجلس شورای اسلامی برای دفاع از پیوستن به کنوانسیون CFT پشت تریبون رفت، بیشترین واژه‌ای که در سخنرانی‌اش به کار برد، «بهانه» بود
کبری آسوپار
روزی که محمدجواد ظریف در صحن مجلس شورای اسلامی برای دفاع از پیوستن به کنوانسیون CFT پشت تریبون رفت، بیشترین واژه‌ای که در سخنرانی‌اش به کار برد، «بهانه» بود؛ به این بهانه که باید امکان بهانه‌گیری را از امریکا بگیریم، از نمایندگان مجلس خواست به لایحه پیوستن ایران به CFT رأی مثبت بدهند. آن روز خیلی‌ها از سر دلسوزی برای ایران به وزیر خارجه‌مان یادآور شدند که بهانه‌های امریکا را پایانی نیست و گرفتن یک بهانه از دست امریکا یعنی رفتن به مرحله بهانه‌های بیشتر و بیشتر؛ یک بهانه گرفته می‌شود، دو بهانه سبز می‌شود! حرف حقی بود که شنیده نشد و حسن نیتی از سر دلسوزی که نه ظریف و نه هیچ‌کسی در دولت نخواست آن را بشنود، چه رسد که آن را بپذیرد. با این همه، حرف ظریف یک نکته مثبتی هم داشت که مورد توجه قرار نگرفت و آن اینکه همه این پیوستن به کنوانسیون CFT صرفاً گرفتن بهانه از دستان دولت امریکاست و نه آنکه واقعاً قرار است این لایحه و ... نقشی در مبارزه با تأمین مالی تروریسم یا پولشویی و فساد مالی ایفا کند و این را خود ظریف هم به عنوان نماینده دولت می‌داند. برخلاف برخی نمایندگان که تصور می‌کردند با تصویب پیوستن ایران به این کنوانسیون بزرگ‌ترین مبارزه تاریخی با تروریسم را انجام داده‌اند، حداقل محمدجواد ظریف می‌دانست که صرفاً بحث گرفتن بهانه از دست امریکا در جریان است. همین تک نکته مثبت را هم ظریف در روز‌های اخیر بر باد داد و با طرح بحث وجود پولشویی‌های گسترده در ایران، اولاً بهانه‌ای را که می‌گفت: از دست دولت امریکا بگیریم، دو دستی تقدیم ایالات متحده کرد و ثانیاً نشان داد اعتقادش مبنی بر آنکه پیوستن به این کنوانسیون صرفاً گرفتن بهانه از دولت امریکاست، چندان هم صادقانه نبود و او هم فکر می‌کند راه مبارزه با فساد‌های مالی از مسیر عضویت در این کنوانسیون می‌گذرد. از سخنان ظریف و غائله‌ای که برپا کرده، چند روز می‌گذرد، اما حواشی آن همچنان ادامه دارد و تأیید سخنان او توسط رئیس جمهور و رئیس دفتر رئیس جمهور نشان می‌دهد دولت همچنان به حاشیه‌سازی علاقه دارد.

اتهام کثیف
با رد CFT در شورای نگهبان، هجمه رسانه‌ای دولت علیه شورا آغاز شد. این حملات که طبیعتاً در تغییر نظر شورا نمی‌توانست نقشی ایفا کند، به گرفتن ژست مبارزه با فساد تغییر مسیر داد و وزیر خارجه ناگاه مسئول مبارزه با پولشویی شد! ظریف که در صحن علنی مجلس گفته بود «نه بنده و نه آقای رئیس‌جمهور نمی‌توانیم تضمین دهیم که با پیوستن به لایحه حمایت مالی از تروریسم مشکلات‌مان حل خواهد شد، اما می‌توانیم تضمین بدهیم که با نپیوستن به این لایحه امریکا بهانه مهمی را برای افزایش مشکلات ما پیدا خواهد کرد.» حالا در یک مصاحبه مدعی شد که «بالاخره پولشویی یک واقعیت در کشور ماست و خیلی‌ها از پولشویی منفعت می‌برند. من نمی‌خواهم این پولشویی را به جایی نسبت دهم؛ اما جا‌هایی که هزاران میلیارد پولشویی می‌کنند حتماً آنقدر توان مالی دارند که ده‌ها و صد‌ها میلیارد هزینه تبلیغات و فضاسازی کنند. با این وضعیت ما نمی‌توانیم با فضا‌سازی‌ها مقابله کنیم. کسانی که یک قلم معامله‌شان ممکن است ۳۰ هزار میلیارد باشد فضاسازی کرده‌اند. آن‌ها می‌توانند بودجه وزارت خارجه را هزینه یک قلم فضا‌سازی‌شان کنند.»
روز گذشته محمود واعظی، رئیس دفتر رئیس جمهور هم اعلام کرد که «این‌ها موضع آقای ظریف نیست بلکه موضع دولت است. دولت به دنبال مبارزه با فساد است؛ آنچه آقای ظریف مطرح کرد، مبارزه با فساد است؛ ما همواره با اینکه مواد مخدر وارد کشور شود، مخالفیم. پولشویی یعنی ورود مواد مخدر و مشروبات الکلی به کشور که ما با این مسائل مخالفیم. وزیر خارجه به درستی اعلام کرد که باید با این مسائل برخورد شود. وی هیچ ارگانی را متهم نکرده بلکه با کار پولشویی مخالفت کرده است.»
با کنار هم گذاشتن سخنان ظریف و واعظی در کنار هم این نتیجه به دست می‌آید که فضاسازی‌ها علیه CFT کار واردکنندگان مواد مخدر به ایران بوده است! چه آنکه ظریف از فضاسازی‌ها می‌گوید و اینکه وزارت خارجه توانایی مقابله با فضاسازی کسانی را که یک قلم معامله‌شان ۳۰ هزارمیلیارد است، ندارد و واعظی می‌گوید او در مورد ورود مواد مخدر و مشروبات الکلی به کشور صحبت کرده است! این یعنی که دولت یک جنگ روانی را برای تخریب منتقدان داخلی خود کلید زده است. قصدی برای مبارزه با فساد نیست و خود هم گفته بودند پیوستن به CFT برای گرفتن بهانه از دست امریکاست، اما حالا خود آن را بهانه‌ای برای تخریب منتقدان کرده‌اند. می‌گویند واردکنندگان مشروبات الکلی و مواد مخدر فضاسازی می‌کنند و نمی‌گویند کدام یک از منتقدان پیوستن به این کنوانسیون از وارد کنندگان مواد مخدر هستند؛ نماینده مجلسی که مخالف پیوستن ایران به CFT بود، از واردات مشروبات سهم دارد یا رسانه مخالف، وارد کننده مواد مخدر است؟ اتهامات ظریف و واعظی همین قدر بی اساس و در عین حال مشمئزکننده است.
نکته جالب در این میان، سخنان دیروز حسن روحانی در هیئت دولت است. او گرچه تلاش کرد از سخنان ظریف دفاع کند، اما در عین حال گفت که «همه دنیا گرفتار پولشویی است. شما به من نشان دهید یک کشور در دنیا هست که در آن پولشویی انجام نمی‌گیرد و یک کشور در دنیا به من نشان دهید که فساد، مواد مخدر و جنس تقلبی در آن نیست. همه باید تلاش کنیم مفاسد را کم کنیم و راه پولشویی را ببندیم. چرا اینقدر جر و بحث می‌کنیم... متأسفانه مواد مخدر در کشور وجود دارد و باید با آن مبارزه کنیم؛ وقتی مواد مخدر هست، پول کثیف هم هست؛ این پول کثیف کجا می‌رود، یعنی یک گوشه و کناری پولشویی انجام می‌گیرد و پولشویی ممکن است در افغانستان، ترکیه و اروپا انجام بشود.» یعنی همه کشور‌هایی هم که عضو FATF و CFT هستند، نتوانسته‌اند پول‌های کثیف را در کشور خود از بین ببرند و پولشویی همچنان در آن کشور‌ها جریان دارد. بنابراین پیوستن به این کنوانسیون‌ها صرفاً یک بهانه گرفتن از دست امریکاست که البته همان هم انجام نخواهد شد و ایالات متحده هر روز برای ایران بهانه‌های جدید از قبل آماده کرده است.

مسئول مبارزه با فساد کیست؟
سخنان ظریف و واعظی و روحانی البته نادرست نیست و در ایران پولشویی و فساد هم وجود دارد؛ به قول خود روحانی، مثل همه دنیا. اما از این سخن حق اراده باطل می‌کنند و به جای پاسخگویی به این سؤال که برای مبارزه با فساد چه کرده‌اند، منتقدان را متهم به فضاسازی با پول‌های کثیف می‌کنند. قوانین داخلی برای مبارزه با فساد‌های مالی و پولشویی وجود دارد، مجری قوانین هم دولت است. رهبر انقلاب اردیبهشت ۹۴ فرمودند که «با دزد دزد گفتن، دزد از دزدی دست برنمی‌دارد؛ باید رفت، وارد شد. مسئولان کشور، روزنامه که نیستند که راجع به فساد حرف می‌زنند!» حالا دولت به مرحله جدیدی رسیده است؛ نه تنها در مورد مبارزه با فساد فقط حرف می‌زند، بلکه کم کاری خود در این زمینه را بهانه کرده است تا منتقدان را تخریب کند. یعنی حتی حالا هم دغدغه مبارزه با فساد ندارد و صرفاً به تخریب منتقدان می‌اندیشد. در حالی که اگر دولت گلوگاه‌های فساد را بسته، مدارک فساد را به دستگاه قضایی ارائه می‌داد، حالا بهانه‌ای برای تخریب منتقدان خود در دست نداشت. به نظر می‌رسد می‌شود فصل تازه‌ای با عنوان «کاسبان مبارزه نکردن با فساد اقتصادی» در کتاب سیاست داخلی ایران گشود! توپ مبارزه با فساد همواره در زمین قوه اجرایی کشور است و با جنجال سیاسی وارد زمین دیگران نمی‌شود. این نکته‌ای که روحانی البته به درستی آن را دریافته و برای همین هم سخنان دیروزش بیشتر رنگ و بوی آرام کردن فضا را داشت تا روی اشتباه وزیر خارجه‌اش سرپوش بگذارد؛ اینکه فساد همه جا وجود دارد و باید با آن مبارزه کنیم.

مسئول سیاست خارجی یا جنجال داخلی؟!
فساد در ایران هم وجود دارد؛ مثل همه کشور‌های دیگر. آیا مسئول آن محمدجواد ظریف است؟ آیا لازم است مسئول سیاست خارجی کشور که یقیناً مواضعش بیش از سایر مسئولان هم‌تراز توسط خارجی‌ها رصد می‌شود، سخنگوی بیان انواع فساد در ایران شود؟! بار اول نیست که ظریف مسائل داخلی و خارجی را به هم گره می‌زند و مرتکب اشتباه می‌شود. او برای برجام و جلب نظر غربی‌ها هم از انتخابات ایران گفت. برای تبیین اشتباه بودن کار او همین جملات عباس عبدی، روزنامه‌نگار اصلاح‌طلب کافی است: «به نظرم آقای ظریف در بیان مسئله پولشویی مرتکب دو اشتباه شد. اول اینکه به عنوان وزیر خارجه وارد سیاست داخلی شد. پیش از این مفصل‌تر نوشته‌ام که چرا وزرای خارجه نباید در امور سیاست داخلی وارد شوند. به‌علاوه آنان با مسائل داخلی هم آشنایی مورد انتظار را ندارند و مرتکب اشتباه می‌شوند. دومین خطای وی این بود که وارد موضوعی شد که نمی‌تواند آن را تا پایان ادامه دهد زیرا منطقی نیست که وزیر خارجه این نکات را بشکافد. طرف مقابل هم متوجه ماجرا شده بنابراین فشار می‌آورد که بگو و الا استیضاح می‌شوی؟»
حالا ظریف شاید استیضاح را با توجه به مجلسی با اکثریت حامی دولت و ضعیف چندان جدی تلقی نکند، اما شاید بتوان امیدوار بود قوه قضائیه از کنار این اتهام بزرگ ظریف ساده نگذرد و به موضع خود در دادن مهلت ۱۰ روزه به ظریف برای ارائه اسناد و مستندات وفادار بماند. شاید روزی زدن ادعا‌های بی سند برای تخریب منتقدان، حداقل از زبان مسئولان عالی رتبه به پایان برسد.
فساد همه‌جا هست و مبارزه با آن ضروری، اما استفاده از آن برای تخریب منتقدان یعنی استفاده ابزاری از فساد و البته به حاشیه بردن اصل مبارزه با فساد. آنچه روز گذشته در سخنان رئیس جمهور مشهود بود در واقع سرپوش گذاردن بر اشتباهات و گاف‌های وزیر امور خارجه درباره پولشویی بود. گرچه روحانی به تصریح انگشت اتهام را به سوی قاچاقچیان مواد مخدر نشانه رفت، اما آنچه در سخنان ظریف آمد اتهام به کشور و کلیت نظام درباره پولشویی بود.
در واقع روحانی دیروز تلویحا ادعای پرحاشیه وزیر خارجه‌اش را درباره «پولشویی گسترده در ایران» شست و با نوعی «گافشویی»، پولشویی را در ایران محدود به قاچاقچیان مواد مخدر کرد، چیزی که همه به آن اتفاق نظر دارند. به‌نظر می‌رسد اکنون که قوه قضائیه از ظریف «اسناد پولشویی گسترده» را طلب کرده است، رئیس‌جمهور به‌نوعی آدرس مواد مخدری‌ها را می‌دهد که نه FATF را بلاوجه کند و نه ظریف بدون سند بماند.
غیر قابل انتشار: ۲
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۱
محمد جواد
|
Iran, Islamic Republic of
|
۰۹:۳۷ - ۱۳۹۷/۰۹/۰۱
0
0
چرا نمیگذارید ظریف اسامی مفسدین اقتصادی را بگوید؟
نظر شما
جوان آنلاين از انتشار هر گونه پيام حاوي تهمت، افترا، اظهارات غير مرتبط ، فحش، ناسزا و... معذور است
تعداد کارکتر های مجاز ( 200 )
پربازدید ها
پیشنهاد سردبیر
آخرین اخبار