جدال پرسپولیس و سایپا با حملات دیدنی و پرتعدادی که روی دروازههای دو تیم تدارک دیده شده بود، میتوانست یکی از زیباترین بازیهای هفته دهم باشد، اما تمام جذابیتهای این دیدار بعد از به صدا در آمدن سوت پایان بازی رنگ باخت. جذابیتهایی که میشد تا روزها از آن نوشت و در خصوصش حرف زد، همه در حاشیه رفتارهای ناشایست نیمکت دو تیم پنهان ماند. رفتارهای دور از انتظاری که نهتنها در کنار زمین که در تونل ورزشگاه تختی نیز ادامه پیدا کرد تا تمام جذابیت ۹۰ دقیقه تلاش دو تیم را لوث کند و تحتالشعاع قرار دهد.
هیچ توجیهی نمیتوان برای آن آورد؛ نه عصبانیت شاگردان برانکو بابت از دست رفتن سه امتیاز شیرین هفته دهم در واپسین دقایق بهانهای قابل قبول است و نه خوشحالی زایدالوصف یاران دایی بابت کسب حداقل امتیاز از دیداری که میرفت تا به چهارمین باخت این تیم تبدیل شود، هیچکدام نمیتواند بهانه خوبی برای توجیه صحنههای زشت و دور از انتظاری باشد که در پایان یک بازی زیبا رقم خورد و بار دیگر چهره زشت فوتبال را به معرض نمایش گذاشت!
چه انتظاری از بازیکنان جوان و هیجانزده و شاید حتی جوگیر دو تیم میتوان داشت، وقتی خبرها حاکی از آن است که دایی نیز یک پای این درگیریها بوده و حتی برخوردی دور از انتظار هم با یکی از خبرنگاران صداوسیما داشته است!
مسئله امروز یافتن مقصر اصلی یا شروعکننده درگیریها نیست. این را کمیته انضباطی باید بررسی کند. مسئله این است که چرا نباید در کنار اصول و قواعد فوتبال، شخصیت ورزشکاری را نیز به بازیکنان بیاموزیم و به آنها یاد بدهیم که در شرایط سخت و حساس، اینگونه دستخوش هیجانات نشوند که اینچنین آبروی فوتبال را به زمین بریزند و شأن آن را زیر سؤال ببرند.
بازی دو تیم سایپا و پرسپولیس با تساوی یک –یک به پایان رسید و سهم هر تیم تنها یک امتیاز بود و بس. نتیجه واقعی این بازی را، اما هر دو تیم واگذار کردند، هم پرسپولیس و هم سایپا. نتیجه واقعی که رعایت اصول اخلاقی بود، شنبه شب که در کنار زمین و حتی در تونل ورزشگاه با یکدیگر گلاویز شدند و با الفاظی ناشایست از خجالت هم درآمدند. آنها حتی امروز هم به توجیه رفتارهای ناپسند خود میپردازند و سعی در مقصر جلوه دادن دیگری دارند.
درست چند روز بعد از آسیایی شدن پرسپولیس، در حالی که به حضور پرتعداد تماشاگران در آزادی مینازیدیم و آن را به رخ آسیا میکشیدیم که ما چنین هواداران پرتعداد و پرشوری داریم؛ در تختی، نه تماشاگران که ورزشکاران و مربیان فوتبال ایران به جان هم میافتند و به گفتن الفاظ ناشایست نیز بسنده نمیکنند و با یکدیگر گلاویز و یقه به یقه میشوند و همدیگر را مورد ضرب و شتم قرار میدهند تا دغدغهها و نگرانیها برای فینال آسیا چند برابر شود. دغدغههایی که تا دیروز اگر تنها کاستیهای ورزشگاه آزادی یا حتی مهار سکوها بود، امروز به مسائلی دیگر نیز ختم میشود، وقتی در یک دیدار داخلی آقایان چنان از خود بیخود میشوند که مقابل چشم مردم و رسانهها زیر گوش یکدیگر میزنند و با زشتترین الفاظ همدیگر را خطاب قرار میدهند، چه اطمینانی وجود دارد که در بازی حساسی، چون فینال لیگ قهرمانان چنین نکنند. البته در فینال تنها پرسپولیس است و مقصر داستانهای عصر شنبه ورزشگاه تختی نهتنها پرسپولیس که سایپا نیز هست. داستان خجالتآوری که تا پیش از این شاهد نمونههایی از آن روی سکوها بودیم و حالا به جای آرام کردن سکوها و فرهنگسازی بین تماشاگران، شاهد این رفتارهای نابهنجار و ناپسند در بین بازیکنان و مربیان هم هستیم. بازیکنان و مربیانی که الگوهای تماشاگران هستند، وقتی نمیتوانند هیجانات خود را کنترل کنند و بر سر و صورت یکدیگر نکوبند از تماشاگران چه انتظاری میتوان داشت!
برانکو میگوید که به شاگردانش یاد داده تا اخلاق ورزشی را رعایت کنند و دور از شئونات اخلاقی رفتار نکنند، اما نه فقط او که همه مربیان باید این مسئله را سرلوحه کار خود قرار دهند تا دیگر شاهد چنین صحنههای زشتی نباشیم، البته به شرط اینکه مربیان خود مبرا از اینگونه درگیریهای شرمآور باشند!