مدیرعامل مؤسسه هنر‌های تصویری سوره در اولین نشستی که دیروز با خبرنگاران ترتیب داده بود بار‌ها بر استقلال مالی این مؤسسه از حوزه هنری تأکید و این نکته که محتوا برای آن‌ها اولویت دارد را گوشزد کرد، اما دوگانه‌ای که وی از کم مخاطب بودن سینمای دینی یا ارزشی با وجه دیگر سینمای ایران ترسیم می‌کرد همواره زمینه برداشت‌های مختلف و احیاناً نادرست را فراهم می‌نمود.
روز گذشته در جریان نشست خبری مدیرعامل موسسه هنر‌های تصویری سوره وابسته به حوزه هنری با اینکه سعید خندق آبادی اهمیت محتوا را در فعالیت‌های این مرکز بسیار با اهمیت ارزیابی می‌کرد، اما چگونگی تاثیر روی محتوای آثار از سوی وی برای خبرنگاران به درستی ترسیم نشد. نکته دیگری که در سخنان خندق آبادی مشهود بود مرزبندی میان سینمای دینی و ارزشی بود، اما این مرزبندی از سوی وی به گونه‌ای بیان شد که گویی سینمای دینی یا به قول او ارزشی اساساً و فی‌الذات ظرفیت جذب مخاطب را ندارد و صرفاً قطب دیگر سینما که وی از آن به عنوان سینمای محبوب یاد می‌کرد دارای قابلیت‌های نمایشی برای جذب مخاطبان انبوه است. همین پیش فرض باعث شده بود تا وی بار‌ها ناخواسته و به طور تلویحی به خاطر اینکه موسسه تحت مدیریت وی آثار به زعم او دینی یا ارزشی را توزیع می‌کند کاری صرفاً غیرتجاری قلمداد کند که لابد محض رضای خدا انجام می‌شود. شاید برای همین است که موسسه هنر‌های تصویری سوره ماه‌ها پیش و قبل از اکران فیلم هزارپا و فروش رکوردشکن آن در گیشه حق رایت این اثر را برای پخش در شبکه نمایش خانگی خریداری کرده است. فیلم دیگری که این موسسه به خرید آن افتخار می‌کند و آن را سودآور می‌داند فیلم گشت ۲ است. هر دوی این آثار جزو آثاری محسوب می‌شوند که به لحاظ محتوایی مشحون از بداخلاقی هستند، جالب است که حوزه هنری در زمان دولت دهم نسخه شماره یک فیلم گشت ارشاد را توقیف کرده بود و همین مسئله موجب جنجال‌های زیادی در سینما شد. نکته دیگری که در سخنان خندق آبادی موجب تعجب شد این بود که وی درآمد موسسه هنر‌های تصویری سوره را در سال گذشته تنها ۴۰۰ میلیون تومان اعلام کرد؛ رقمی که برای مؤسسه‌ای با این ابعاد و گستره‌ای که در عرصه نمایش خانگی وجود دارد غیرقابل باور به نظر می‌رسید. آنچه گویاست این مسئله است که تاثیرگذاری روی محتوا و مدیریت برای تولید آثار انقلابی و واجد معنویت و اخلاق اساساً منافاتی با جذب تماشاگر در گیشه ندارد. این نکته‌ای است که مدیران سینمایی نهادی، چون حوزه هنری لازم است به آن باور داشته باشند.
